Ευχαριστώ μπαμπά μου

Μου πήρε δυό μήνες περίπου, για να αφήσω λίγα δάκρυα να τρέξουν. Μόνη μου, χωρίς να με βλέπει κανένας. Οπως σου έπρεπε, όπως θα ήθελες. Δεν άντεχες τα δακρυσμένα μάτια ποτέ, λύγιζες στους στεναγμούς και τους λυγμούς. Στα σαρανταδύο χρόνια που μεγάλωνα πλάι σου, σε είδα να κλαις δυό φορές όλες κι όλες.

Η τελευταία μου φράση ήταν "ευχαριστώ μπαμπά". Για ό,τι μου έμαθες, για ό,τι μου έδωσες, για την ζωή που μου χάρισες,  για τους σπόρους που φύτεψες μέσα μου και θα ανθίζουν μέχρι να σε συναντήσω πάλι. Γιατί υπήρξα πολύ τυχερό παιδί, μπαμπά. Αν με ξαναρωτήσεις τί θα ήθελα να σου πω, πάλι το ίδιο θα έλεγα. Ευχαριστώ μπαμπά. Κι είναι πολύ μεγαλύτερο από το "σ'αγαπώ" πίστεψέ με. Τα "σ'αγαπώ" δεν κρύβουν πάντα ευγνωμοσύνη μέσα τους. Τα "ευχαριστώ" μου όμως, είναι πάντα γεμάτα αγάπη.

Νοιώθω πως τα είπαμε όλα μπαμπά. Χρόνια ολόκληρα, λέγαμε τόσα, με ή χωρίς λέξεις. "Δεν έχω να πω, τίποτα άλλο" μου είπες δυό μέρες πριν φύγεις. Η τελευταία φράση σου που άκουσα,ήταν αυτή. Με ανακουφίζει να ξέρω, πως δεν αφήσαμε τίποτα στη μέση. Τα είπαμε όλα, τα ζήσαμε όλα, τα νοιώσαμε όλα.

Η ζωή με τραβάει από τα μαλλιά, μπαμπά. Δεν έχω τον χρόνο ,να βουλιάζω ώρες ολόκληρες στην έλλειψή σου και στις αναμνήσεις μας. Πρέπει να την προλάβω όλη. Να μην αφήσω τίποτα στη μέση. Υπάρχεις πάντα μέσα μου, δίπλα μου. Η φωνή σου ακούγεται στο μυαλό μου, στις πιό άσχετες στιγμές.  Ετσι θα είμαστε από εδώ και στο εξής, μπαμπά. Τόσο μαζί και τόσο χώρια. Δεν θα σου ξαναπώ να προσέχεις και δεν θα ξαναπείς "κοριτσάκι μου".

Προχωράω μπαμπά. Οπως ήθελες, όπως ονειρευόσουν για μένα. Και κάθε μέρα, κάποια στιγμή που θα μπορεί το μυαλό μου να ακουμπήσει για λίγο πάνω σου, θα σου ψιθυρίζω τα ίδια λόγια.

Σ' ευχαριστώ μπαμπά μου.