Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Να κάνω τον απολογισμό μου? Μιας και φεύγει το 2006 (στο καλό να πάει, μας τρέλλανε!)
Το ζώδιό μου έλεγε, ότι το 2006 θα είναι μια χρονιά για «δύσκολους λύτες». Δεν είχα ωστόσο άλλη επιλογή από το να το παλέψω. Και αυτό έπραξα.
Το 2006 λοιπόν ....
- Ενοιωσα πολλές φορές την απόγνωση σε όλες της τις μορφές.
- Ενοιωσα πολλές φορές απόλυτα διαλυμένη
- Απειρες φορές η προσωπικότητά μου ευνουχίστηκε
- Απέκτησα υπέρταση , εγώ, η ανέκαθεν υποτασική.
- Γνώρισα πολύ λίγο μια χώρα που με φιλοξενεί (μιλάμε για πέντε αστέρων φιλοξενεία) εδώ και ενάμιση χρόνο, δεν έκανα καμία προσπάθεια να την μάθω παραπάνω κιόλας.
- Γνώρισα πολύ περισσότερο μια χώρα που θα ευχόμουν να με φιλοξενήσει στο μέλλον και απόρησα με τον εαυτό μου και την μανία του να θέλει να την γνωρίσει κι άλλο.
- Δεν μου έλειψε η Ελλάδα, παρά μόνον οι θάλασσές της και για να είμαι ειλικρινής με πανικοβάλει η σκέψη ότι ίσως κάποια μέρα χρειαστεί να επιστρέψω μόνιμα εκεί.
- Ο κύκλος των ατόμων που συναντώ κάθε – μα κάθε- μέρα, διευρύνθηκε στους άνω των εκατό.
- Ο κύκλος των ατόμων που μιλάω – ουσιαστικά, όχι να λέμε καλημέρα- μειώθηκε στον ένα (αχ καλέ μου Δημήτρη, τι τραβάς για την αγάπη μου).
- Ενοιωσα πολλές φορές την επιβεβαίωση σαν επαγγελματίας και άλλες τόσες την αυτοαπόρριψη σαν άνθρωπος.
- Είπα ψέματα σε ανθρώπους που νόμιζαν (κακώς) πως το μέλλον τους κρινόταν από μένα. Συγγνώμη παιδιά, είμαι σίγουρη πως είστε καλύτερα μακρυά μας κι αν δεν είστε, φροντίστε να γίνεται.
- Πίστεψα ψέματα ανθρώπων που δεν είχαν κανέναν λόγο να τα πουν, ουδείς τους τα ζήτησε, ουδείς τους ρώτησε κάτι για να περιμένει μια απάντηση και μάλιστα ψεύτικη.
- Πίστεψαν σε μένα άνθρωποι , που κανένα όφελος δεν είχαν να το κάνουν, αυτοί που είχαν, θα πίστευαν έτσι κι αλλιώς γιατί δεν είχαν άλλη εναλλακτική.
- Πίστεψα σε ανθρώπους που το άξιζαν και σε άλλους που δεν το άξιζαν και μου χάρισαν απογοητεύσεις, αλλά έτσι είναι η ζωή, ας προσέχαμε όλοι.
- Εχασα φίλους χρόνων, ίσως τελικά πάντα χαμένοι να ήταν, απλά οι συνθήκες να το έκαναν πιο ορατό. Με πονάει μεν, αλλά πρέπει όλοι να προχωρήσουμε είτε μαζί , είτε χώρια. Ευχαριστώ παιδιά για την αγάπη που μου δώσατε, για τις «ανατροπές», για την αλήθεια που με βοηθήσατε να δω.

- Εκανα φίλους, και γνώρισα καλύτερα κάποιους που είχα «ξεχασμένους» (κακώς , κακώς, κακώς). Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ
- Στάθηκα εντελώς ανεπαρκής, στις υποχρεώσεις μου απέναντι στους γονείς μου κυρίως, αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψα να τους αγαπώ ή ότι τους αγαπώ λιγότερο, απλά όταν ο ομφάλιος λώρος κόβεται, δεν έχει καμία σημασία πόσα χιλιόμετρα μακρυά είμαι.
- Στάθηκα απολύτως επαρκής στις υποχρεώσεις μου απέναντι σε ένα γκρίζο εργοστασιάκι στην μέση του πουθενά, σε σημείο που αναρωτιέμαι μήπως τρέφω μητρικά αισθήματα για δαύτο.
- Ημουν μια απαράδεκτη σύζυγος και μία επίσης απαράδεκτη συνάδελφος για τον άντρα μου (συγγνώμη Μητσάκο μου, του χρόνου θα το παλέψουμε περισσότερο).

- Η διμελής οικογένειά μας, συμπληρώθηκε από ένα ακόμα μέλος, την Μέτζυ μας, την οποία βέβαια δεν κουβάλησα στην κοιλιά μου 9 μήνες, δεν λέει λεξούλες και δεν κάνει τα πρώτα της βηματάκια, αντίθετα γαυγίζει και χοροπηδάει, αλλά δεν μπορούμε μακρυά της και τρελλαίνεται μακρυά μας. Κρίμα που θα κάνει Πρωτοχρονιά με την νταντά της! Να αναφέρω βέβαια και την βιολογική οικογένεια της Μέτζυ, αυτά τα υπέροχα έξη σκυλιά που μας κρατάνε συντροφιά και μας προσέχουν νύχτα και μέρα.

Είναι κι άλλα, πολλά ακόμα.... Αν συνεχίσω όμως δεν θα τελειώσω ποτέ. Θα με βρει το 2007 να κάνω απολογισμό (μην γελάτε, το έχω ξαναπάθει). Ελπίζω η επόμενη χρονιά να είναι καλύτερη για όλους μας και να είναι ωραιότερος ο απολογισμός μου στο τέλος της. Τις θερμότερες ευχές μου λοιπόν, για ό,τι προσδοκά ο νους και η καρδιά την χρονιά που έρχεται!!!!!!

Black mood

Ημουν στην Πόλη των ονείρων μου για τέσσερις μέρες!
Πέρασα υπέροχα Χριστούγεννα!
Είχα μαζί μου τον αγαπημένο μου και περπατούσαμε αγκαλιασμένοι!
Είδα φίλους αγαπημένους!
Ξέφυγα από το στρες της δουλειάς!
Το ταξίδι ήταν μια χαρά, χωρίς απρόοπτα!
Ξεκουράστηκα!
Σήμερα έχει μια λιακάδα υπέροχη επίσης!
Θα κάνω Πρωτοχρονιά στην Ελλάδα!!!

Μπορείτε να μου πείτε γιατί σήμερα τα βλέπω όλα μαύρα κι ακόμα πιο μαύρα???

Τα κακά κορίτσια πάνε (ΚΑΙ αυτά) στον Παράδεισο...

... όπου Παράδεισος είναι εν προκειμένω η Istanbul! H Ελένη είπε ότι μόνο τα καλά πάνε στον Παράδεισο. Νομίζω ότι μετά τον καφέ μας στο καφέ του Αρά Γκιουλέρ στην Ιστικλάκ, συμφωνεί ότι ο Παράδεισος είναι ένας και βρίσκεται εκεί. Αυτό κι αν ήταν σύμπτωση! Να βρεθούμε εκεί και να νοιώσουμε ότι γνωριζόμαστε χρόνια! Αφήστε το άλλο φοβερό, η Ελένη ήρθε με έναν φίλο της, εμείς συνοδευόμασταν από τον αγαπημένο μας Ογούζ και κάποια στιγμή όσο τα παιδιά





μιλούσαν , γύρισα και της είπα "καλά, αυτοί οι δύο είναι ίδιοι!".




Πέραν της συνάντησης στο καφέ του Αρά Γκιουλέρ, περπατήσαμε στους δρόμους, στριμωχτήκαμε στο πολύχρωμο πλήθος του Καπαλί Τσαρσί, απολαύσαμε την Ιστικλάκ με έναν απίθανο ήλιο.....

















Ξενυχτήσαμε με φίλους ανοίγοντας τις καρδιές μας,







Φάγαμε ΑΠΙΘΑΝΟ Ισκεμπέ...


Και πολλά πολλά άλλα που θα σας τα γράψω με ησυχία πριν ξαναφύγω (ελπίζω) για τον Παράδεισο, την ερχόμενη Παρασκευή!

Τα μικρά παιδιά...

Τα μικρά παιδιά που κρατάνε στα χέρια τους,
Σαν το μήλο το πράσινο τις ελπίδες μας....

Σήμερα η ψυχή μου και το μυαλό μου θα ταξιδέψει στα «δικά μου» τα παιδιά στην Τσατάλτζα της Ιστανμπούλ....

Θα ζωγραφίσει τα προσωπάκια τους!

Θα παίξει μαζί τους θέατρο!

Θα τους πεί πόσο σημαντικό είναι να είσαι παιδί ακόμα κι

όταν οι συνθήκες σε πιέζουν να μεγαλώσεις!

Κι αφού τα τραγούδια μας και τα ποδοβολητά μας, χαϊδέψουν τα αυτιά του παππού Αζίζ, θα μπούμε όλοι μαζί στο δωμάτιο του παιχνιδιού και θα ζωγραφίσουμε τους τοίχους γελώντας... για να πετύχουμε αυτό που θεωρούσε ως το πιο σημαντικό που πρέπει να έχουμε ... ένα σπίτι να τρίζει από τα γέλια!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!

11.12.2006

Το κακό κοριτσάκι

Κάποτε ήταν ένα κοριτσάκι. Λένε πως έδειχνε κακό, σίγουρα θα ήταν κιόλας. Τέλος πάντων, οι έννοιες του καλού και του κακού, είναι τόσο μπερδεμένες και αλληλοσυμπληρούμενες, που είναι δύσκολο να τις οριοθετήσεις. Είναι και αντικειμενικές άλλωστε.

Ναι λοιπόν, το κοριτσάκι ήταν κακό. Γιατί όταν το χτυπούσαν τα άλλα παιδάκια, όχι απλώς δεν ανταπέδιδε τα χτυπήματα, αλλά έβρισκε πάντα τρόπο να ψάχνει δικαιολογίες για αυτά. Οταν ο πόνος του φαινόταν, φώναζε "εγώ φταίω". Οταν κάποιος πλήγωνε άτομα που αγαπούσε, γίνονταν αυτόματα εχθρός του. Λειτουργούσε τόσο συχνά με το συναίσθημα, που ανάγκαζε τους πάντες να του φερθούν όπως ήθελαν. Μα και πάλι, δεν έφταιγαν αυτοί, το ίδιο έφταιγε, ήταν πολύ κακό κοριτσάκι είπαμε.

Το κοριτσάκι δεν θα γίνει ποτέ καλό. Γιατί γλύφει τις πληγές του και ξανααπλώνει τα πληγωμένα του γόνατα για να τα σπάσει οικειωθελώς. Γιατί αρνείται να νοιώσει μίσος, ενώ θα ήταν κι αυτό ένα ξέσπασμα. Ο κόσμος είναι πολύ δύσκολος για τα κακά κοριτσάκια. Και φροντίζει να τους το δείχνει καθημερινά. Και δεν θα γίνει ποτέ πιο εύκολος, όσο επιμένουν να είναι τόσο κακά.

Τα κοριτσάκια αυτά δεν μεγαλώνουν ποτέ. Είναι τόση η κακία τους, που τα ατροφεί. Που μπουκώνουν από δάκρυα όπως όταν ήταν μωρά. Κι αυτά τα δάκρυα γλύφουν σαν κύματα τις γωνιές της ψυχής τους και την κατασπαράζουν. Τα κοριτσάκια αυτά απαξιούν να απαντήσουν στο άδικο, γιατί πολύ απλά θεωρούν προνόμιό της να γνωρίζουν την αδικία, δεν τα απασχολεί να την διορθώσουν κιόλας ή να τις αντιταχθούν.

Τα κοριτσάκια αυτά πονάνε πρώτα τον εαυτό τους, να δουν τις αντοχές του, ώστε αν ποτέ χρειαστεί να πονέσουν κάποιον να ξέρουν τα όριά του. Δοκιμασμένα στα δικά τους μέτρα, στο δικό τους πετσί.

Το κοριτσάκι της ιστορίας μας, χαίρεται με την κακία του, κι αυτό το κάνει ακόμα πιο κακό. Το κοριτσάκι είναι απόλυτα κακό ...με τον εαυτό του.

Δεν χρειάζεται να το καταλάβει κανένας... Δεν γράφτηκε για να το καταλάβει κανένας. Εγωιστικότατο ε? Το έχουν αυτό τα κακά κοριτσάκια....