Τα μικρά παιδιά που κρατάνε στα χέρια τους,
Σαν το μήλο το πράσινο τις ελπίδες μας....
Σήμερα η ψυχή μου και το μυαλό μου θα ταξιδέψει στα «δικά μου» τα παιδιά στην Τσατάλτζα της Ιστανμπούλ....
Θα ζωγραφίσει τα προσωπάκια τους!
Σαν το μήλο το πράσινο τις ελπίδες μας....
Σήμερα η ψυχή μου και το μυαλό μου θα ταξιδέψει στα «δικά μου» τα παιδιά στην Τσατάλτζα της Ιστανμπούλ....
Θα ζωγραφίσει τα προσωπάκια τους!
Θα παίξει μαζί τους θέατρο!
Θα τους πεί πόσο σημαντικό είναι να είσαι παιδί ακόμα κι
όταν οι συνθήκες σε πιέζουν να μεγαλώσεις!
Κι αφού τα τραγούδια μας και τα ποδοβολητά μας, χαϊδέψουν τα αυτιά του παππού Αζίζ, θα μπούμε όλοι μαζί στο δωμάτιο του παιχνιδιού και θα ζωγραφίσουμε τους τοίχους γελώντας... για να πετύχουμε αυτό που θεωρούσε ως το πιο σημαντικό που πρέπει να έχουμε ... ένα σπίτι να τρίζει από τα γέλια!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!
11.12.2006
3 comments:
Το ανέβασα στις 11.12 , παγκόσμια ημέρα του παιδιού. Πήγα να το διορθώσω και το έχασα. Ελπίζω αυτή τη φορά (έστω και ετεροχρονισμένο να παραμείνει στη θέση του!)
Τι ωραίες αναμνήσεις και τι υπέροχα ζωγραφισμένος τοίχους δωματίου!
Είναι ένα υπέροχο ίδρυμα Μαρίνα. Οχι σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε!
Post a Comment