Περαστικά μας

Επρεπε να το πάθω τώρα??? Πάνω που ετοιμάζω βαλίτσες για διήμερο- αστραπή στην Ελλάδα? Αυτή η καταραμένη βουλγάρικη πνευμονία έπρεπε να μου χτυπάει τοκ-τοκ την πόρτα? Δηλαδή το στήθος, την πλάτη, το κεφάλι κλπ κλπ. Ούτε να αρρωστήσω ρε γμτ μου πιά. Αυτά τα δέκατα με έχουν λοιώσει, από την Κυριακή το απόγευμα τα χάλια μου, και σήμερα είνα Τρίτη. Αχ να καταφέρω να κοιμηθώ απόψε και τίποτ' άλλο.

Από την άλλη σκέφτομαι ότι οι ενδόμυχες ευχές μου να γλυτώσω το ταξίδι έπιασαν τόπο. Οχι, δεν θέλω άλλες συναντήσεις με "συνεργάτες", όχι, δεν αντέχω να κάνω καμία παρουσίαση σε κανέναν πελάτη, αφήστε με επιτέλους στην απομόνωσή μου, εσείς μου την χαρίσατε, τί με τραβολογάτε τώρα να παίρνω αεροπλάνα μέσα στο χιόνι. Γιατί ναι θα χιονίσει την Πέμπτη, δεν θα γίνουν πτήσεις, να το δείτε. Κι εγώ θα έχω φτάσει αγκαλιασμένη με τα δέκατά μου στην Σόφια για να γυρίσω πίσω τελικά.

Οχι, δεν είμαι καλά. Είμαι πολύ κουρασμένη ακόμα και για να ανέβω τις σκάλες μέχρι το σπίτι, κι ας είμαι ήδη δώδεκα ώρες μέσα σε αυτό το φουλ-της-πνευμονίας γραφείο. Ο Δημήτρης είπε ότι σήμερα για πρώτη φορά κατάλαβε πως είναι να θέλεις να βάλεις τα κλάματα εδώ μέσα. Πόσο λυπάμαι... εγώ το έχω συνηθίσει,αλλά δεν αντέχουμε όλοι το ίδιο. "Σκέψου μόνο πόσες φορές δεν έβαλα τα κλάμματα ενώ το ήθελα" του είπα.

Τεσπα ας ελπίσω ότι αύριο θα είμαι λιγάκι καλύτερα. Μήπως και καταφέρω και φτιάξω βαλίτσα δηλαδή....