Chestita Baba Marta

Οταν πήγαινα στο Δημοτικό , η μαμά μου το τελευταίο βράδυ του Φλεβάρη, μου έπλεκε το βραχιολάκι του Μάρτη (κόκκινη και άσπρη κλωστή) για να μην με κάψει ο ήλιος....

Η συνήθεια ξεχάστηκε μεγαλώνοντας , στην περιοχή μας άλλωστε δεν ήταν και πολύ διαδεδομένη.

Πέρσι , πρώτη χρονιά εδώ, τα χέρια μου γέμισαν με Μπάμπες Μάρτες (Γιαγιάδες Μάρτηδες), καθώς το έθιμο καλά κρατεί. Αύριο όποιος σε συναντά θα πρέπει να σου ευχηθεί "Τσεστίτα Μπάμπα Μάρτα" και να σου φορέσει το βραχιολάκι. Θα πρέπει όοοοολα σου τα βραχιολάκια, να τα φορέσεις μέχρι να δεις πελαργό, οπότε και θα τα πετάξεις. Εάν δεν δεις πελαργό μέχρι το τέλος του μήνα, την τελευταία μέρα θα κρεμάσεις όλες τις μπάμπες σου, σε ένα δέντρο που ανθίζει, κάνοντας ισάριθμες ευχές. Και ασφαλώς είναι πολύ πολύ κακό , να σε βρεί ο Απρίλης με τις μπάμπες σου στο χέρι!

Επειδή λοιπόν θέλω να είμαι εντάξει με τα έθιμα της χώρας που με φιλοξενεί και να μην κοιτάζω σαν χαζό αύριο όσους έρθουν να με ευχηθούν, έτρεξα και προμηθεύτηκα τις μπάμπες μάρτες μου νωρίς νωρίς, σε διάφορα σχέδια και χαρίζω σε όλους σας από μία!!!

Chestita Baba Marta λοιπόν!

Αννέ

Βρισκόμουν σε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών στο Πλόβντιβ... πάνε κανα-δυό μήνες. Ακουσα μια παιδική φωνή να φωνάζει τη λέξη που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που την έμαθα... "αννέ". Ηταν σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, βλέπεις συχνά τουρκόφωνους εδώ, γυναίκες με τις χρωματιστές μαντήλες τους, αλλά σπάνια ακούς να μιλούν Τούρκικα. Η μικρή ξανθούλα, που φώναζε την μαμά της, έλεγε την πιο γλυκειά λέξη του κόσμου όλου "αννέ". Την κοίταξα δακρυσμένη....

Που το θυμήθηκα σήμερα? Ξύπνησα και σκέφτηκα πώς μου λείπει, πως όσο κι αν αποφεύγω να το σκέφτομαι με πονάει. Πως όση επιτυχία, όση ευτυχία κι αν μου χαριστούν, τίποτα δεν θα καλύψει το κενό του "αννέ" που δεν θα ακούσω ποτέ. Οσο κόσμο κι αν γνωρίσω, όσους φίλους κι αν λατρέψω, όσα ταξίδια κι αν κάνω, όσα υλικά αγαθά κι αν αποκτήσω, η φτώχια μου θα είναι πάντα μεγάλη κι η μοναξιά μου το ίδιο. Πόσο μικροί, πόσο αδύναμοι είμαστε τελικά, πόσο μάταια τα περισσότερα από όσα καταφέρνουμε.

Μόνο να ερχόταν, μικρή , ξανθιά και χαμογελαστή και το πρώτο πράγμα που θα της μάθαινα, θα ήταν αυτό... να με φωνάζει... "άννεμ"!

Η μεγάλη μπάζα

Ωρες ώρες τα έβαζα με τον εαυτό μου... Που ήμουν σκληρή, που ήμουν απότομη, που ήμουν καχύποπτη. Πολλές άλλες έκλεινα τα αυτιά μου, λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν να μην εμπιστευτώ κανέναν εδώ, δεν είναι δυνατόν να βλέπω παντού κλέφτες. Αν τους έδειχνα ότι τους νοιάζομαι, ότι είναι τα "παιδιά μου" θα το καταλάβαιναν, έτσι δεν είναι? Πονεμένοι άνθρωποι είναι, μια ελπίδα να κρατηθούν ψάχνουν.

"Υιοθετημένοι" και οι φύλακες. "Ασε μωρέ Δημήτρη μου, άνθρωπος είναι και κουράστηκε, τί φωνάζεις?" τις νύχτες που ερχόμασταν ξαφνικά και τους βλέπαμε χαμένους από το φυλάκιο. Τόσο πολύ τους καταλάβαινα η ξανθιά , που δεν βγήκα ποτέ να πλησιάσω το φυλάκιο να δω αν κοιμόνται πράγματι μέσα ή βολτάρουν. Και η κεντρική πόρτα ξεκλείδωτη , έκανα και χιούμορ "αν δεν την άφηνε έτσι πώς θα μπαίναμε τώρα που τον πήρε ο ύπνος?"

Το περασμένο Σαββατοκύριακο που θα κατεβαίναμε Ελλάδα, ζητήσαμε από τους πλέον "έμπιστους" να έρθουν το Σάββατο το πρωί. Θα δούλευε η παραγωγή, οπότε "ας έρθει ο τάδε, μην μας κατακλέψουν κιόλας", είπε ο Δημήτρης.

Οταν προχθές ανακαλύψαμε τί είχε γίνει, χωρίς ίχνος παραβίασης, χωρίς κανένα σημάδι , κοιταχτήκαμε λες και αντικρύζαμε εξωγήινους. Το νέο κυκλοφόρησε παντού, ώστε ο καθένας να λέει ότι του κατεβαίνει στο μυαλό, να ρίχνει ευθύνες σε άτομα που μήνες τώρα δεν είναι πια εδώ. Από το πρωί βλέπω 200 άγνωστα μάτια. Ολοι τους μου φαίνονται το ίδιο... ή τουλάχιστον σχεδόν όλοι. Προσπαθώ να μην καταλάβουν πώς νοιώθω, πόσο πολύ με διέλυσε όλο αυτό. Ακόμα και μια πρόκα να λείπει από δω μέσα, είναι σαν να μου έκλεψαν κάτι από το συρτάρι του κομοδίνου μου. Να πάρει, αυτοί το χουν ανάγκη πιο πολύ από μένα αυτό το κωλοεργοστάσιο, δεν τους πονάει? Εσπασα για δύο δευτερόλεπτα, κρατώντας στην αγκαλιά μου την Πόλια, που δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί την ανακάτεψαν αυτοί που είχαν εντολή να λύσουν τα σκυλιά όταν φύγαμε , κι έκλαιγε λέγοντάς μου "δεν θέλω να νομίσετε ότι ήξερα". Αφού ζουν κιόλας τα σκυλιά πάλι καλά, τα έσωσε το ότι ήταν δεμένα.

Δεν ξέρω την αξία των κλοπιμαίων... από προχθές μετράνε τί μας έμεινε κι άκρη ακόμα δεν βγήκε. Κι ούτε θα βγει... αύριο θα έρθει η αστυνομία. Θα έχουν οι μπάτσοι του χωριού το ύφος του Σερλοκ Χολμς. Θα μας πετάξουν ότι τέσσερις - πέντε από τους εργαζόμενους είναι καταδικασμένοι. Θα κάνουν ερωτήσεις βλακείας προκειμένου να επιβεβαιώσουν ότι είναι Σέρλοκ Χολμς. Θα τους πεις που να ψάξουν και μετά από τρεις μήνες, θα πουν ότι δεν βρέθηκε τίποτα. Γνωστή ιστορία από τις μέρες που χάνονται μικροπράγματα. Μόνο που αυτή τη φορά η μπάζα είναι μεγάλη και εύχομαι ειλικρινά κανένας από εδώ μέσα να μην έχει ανακατευτεί... Πόσο ηλίθια είμαι... αυτή η δουλειά δεν γινόταν χωρίς συμμετοχή κάποιου από τα "παιδιά" μας...

Game is going on!

Για σκυτάλες μιλούσα στο προηγούμενο ποστ μου και σκυτάλη μου έδωσε τελικά η Φουλιάννα μου για να σας πω 5 (ε μα τόσα πολλά!!!) πράγματα που δεν ξέρετε για μένα.

1. Παλιά έχανα εύκολα τον έλεγχό μου, ήμουν παρορμητική και τσαντιζόμουν εύκολα. Πλέον καταπίνω πολλά και περιμένω να εξαντλήσω όλες τις δικαιολογίες που μπορεί να υπάρχουν για τον άλλο, πριν γίνω άλογο. Κάνω βεβαίως πολλούς άλογο με αυτή μου την απάθεια.

2. Είμαι απίστευτα κακιά ώρες ώρες, κακία που ασφαλώς νοιώθω και για τον εαυτό μου.

3. Λατρεύω τα σοκολατάκια Lindt που ανακάλυψα πρόσφατα, μπορώ να τρέφομαι αποκλειστικά με αυτά.

4. Λέω ψέμματα όταν δεν μπορώ να το αποφύγω, πωλήσεις κάνουμε άλλωστε !

5. Τρελλαίνομαι να μαγειρεύω χωρίς συγκεκριμένες συνταγές, κανένα μου φαγητό δεν είναι ίδιο με κάποιο προηγούμενο, είναι όλα όμως υπέροχα! Το "χερικό" βλέπετε, που έλεγε και η γιαγιά μου!

(Αν υπήρχε και 6ο, σε συνέχεια του 5 θα έλεγα ότι είμαι μια ψωνάρα!)

Παραδίδω λοιπόν την σκυτάλη στους:

Ελένη

Δημήτρη μου

Μαρίνα

This is NOT Bulgaria!

Σήμερα ήρθε στο γραφείο μου και μου είπε ότι θέλει να μιλήσουμε. Ανάσανα βαριά κι ασήκωτα «ουχ Θεέ μου, τώρα θα μου πει ότι κάνει κάτι πολύ δύσκολο και πρέπει να την βοηθήσει κάποιος, ή θα μου ζητήσει αύξηση, ή ή ή ..... α, υπάρχει και το πιο απλό, μάλλον θέλει προκαταβολή!» αναθάρρησα. Οχι καλέ, δεν είναι θέμα προκατάληψης, απλά όταν κάποιος πλησιάζει το γραφείο μου, αναφέρει μονίμως ένα από τα παραπάνω. Κι όχι τίποτα άλλο , από αυτή πίστευα πως δεν θα ακούσω τίποτα από τα παραπάνω όταν την πρωτόφερα, για λόγους που θα αναφέρω παρακάτω, αλλά μάλλον την μάτιασα όπως και πολλούς άλλους.
Φόρεσα το χαλαρωτικό μου χαμόγελο, αυτό που τους βοηθάει να ξεστομίσουν την παράκκλιση ευκολότερα, άναψα τσιγάρο και της είπα να μου πει. Οκ, η μεταφράστρια είναι έξω, πες, θα καταλάβω, κι αν χρειαστεί να πω κάτι δύσκολο, θα την περιμένουμε. Και ξεκίνησε η έκπληξη στο μεγαλείο της!
«Ξέρετε, την δουλειά που μου αναθέτετε την κάνω πολύ γρήγορα» (ώπα πάμε για την αύξηση, πάλι καλά, άειντε να δούμε πόσα)....
«Οταν την τελειώνω ζητάω να βοηθήσω τη Νίνα, το Ζόρο ή τον Κραστάν» (και οι τρεις αναφερθέντες είναι άτομα που με το καλημέρισμα, σου λένε «νιάμα βρέμε», δηλαδή «δεν έχω χρόνο», και τα καθίκια την έχωσαν την μικρή στο τριπάκι να τους κάνει τη λάντζα, οπότε τέρμα, την αύξηση την έχουμε στο τσεπάκι!)
«Αλλά και ό,τι μου ζητάνε το κάνω πολύ γρήγορα, και ξέρετε έχω πολύ ελεύθερο χρόνο.» (μήπως έχει πυρετό τούτο? Μήπως η Πόλια μου την έκανε με κανέναν αλλοεθνή και την φόρτωσε του Ιορδάν? Δεν είναι Βουλγάρα αυτή, τέλος).
«Γι’ αυτό θα σας παρακαλούσα πολύ να μου αναθέσετε μία δουλειά που να με κρατάει απασχολημένη όλη τη μέρα, μπορείτε?» (Δεν μπορεί, σίγουρα κάτι κατάλαβα λάθος, τί θέλω και δεν χρησιμοποιώ μεταφράστρια σε όλα? Σίγουρα άλλα μου λέει κι εγώ βλέπω όνειρα).
Οπότε απαντώ «οκ, σε λίγο που θα γυρίσει η Ολγα θα μιλήσουμε». Και περιμένω να την δω να θρονιάζεται για να περιμένει την Ολγα. Ολοι τους δεν πάνε να κάνουν καμιά προκοπή μέχρι να τους δεχτώ, περιμένουν σαν τον χάρο μπροστά στο γραφείο μου. Και ακούω «μάλιστα. Εγώ πάω στο γραφείο μου και όταν έρθει η Ολγα θα έρθω».
Ξανά τσιγάρο! Μα τί είπε το άτομο! Βρε δεν πάμε καλά, χάλασε ο κόσμος. Θα το ακούσουν και οι υπόλοιποι και θα την κουρέψουν! Και έρχεται η Ολγα. Και η μικρά της λέει ότι θέλει να μας βοηθήσει στη μετάφραση (μπάι δε γουέι, αν η Χριστινούλα, ήξερε πως μεταφράζει η Ολγα, θα μάθαινε Ελληνικά μόνη της). Και ξανάκουσα τα ίδια. Μα ακριβώς! Οχι, δεν είχα καταλάβει λάθος, η Χριστίνα ζητούσε περισσότερη δουλειά. Για να μην της μένει λεπτό ελεύθερο. Γιατί δεν της αρέσει να κάθεται χωρίς να έχει κάτι να κάνει. Και γιατί ναι, μπορεί να συνεχίσει να είναι το κλωτσοσκούφι όλων (φτιάξε καφέ, βγάλε φωτοτυπίες, στείλε το φαξ) αλλά θέλει να έχει κάθε μέρα συγκεκριμένο πρόγραμμα στο τί θα κάνει. Συμπεριλαμβανομένων και των αρμοδιοτήτων ως κλωτσοσκούφι. Και παρεμπιπτόντως , για αύξηση , κουβέντα.
Περιττό να πω, πως ένοιωσα συγκινημένη, Περιττό να πω πως για πρώτη φορά ένοιωσα τόσο περήφανη, και τόσο δικαιωμένη από τις –πάντα συναισθηματικές – επιλογές μου. Εχω κρατήσει ή έχω προσλάβει κόσμο εδώ μέσα μόνο και μόνο γιατί τον συμπόνεσα κι έχω εισπράξει την αχαριστία σε όλο της το μεγαλείο.
Η Χριστίνα είναι κόρη της Πόλιας μου. Η Πόλια είναι η καθαρίστρια του εργοστασίου, αλλά θα την δεις να τρέχει δεξιά αριστερά μην της μείνει κανένα λεπτό ελεύθερο (σε αυτή έμοιασε τελικά η μικρή). Με «υιοθέτησε» από την πρώτη μέρα που ήρθα, παρότι θα μπορούσε να είναι η μεγάλη μου αδελφή, είναι μόλις τριανταεννέα. Είναι αυτή που καθαρίζει το διαμέρισμά μας (πάντα μέσα στο 8ωρό της), που φροντίζει να έχουμε τα πάντα στην εντέλεια, μέχρι και τα στικς έτοιμα για άναμα κάθε βράδυ που γυρίζουμε. Είναι αυτή που αδειάζει τις βαλίτσες μας όταν γυρίζουμε από ταξίδι και που στριγκλίζει όταν της δίνω κάτι έξτρα για τον κόπο της. Είναι το μόνο άτομο που δεν ζήτησε ποτέ αύξηση και που όταν της την δώσαμε με όλη μας την ψυχή, θεώρησε λογικό να φορτωθεί μόνη της κι άλλη δουλειά. Είναι η νταντά της Μέτζυ μας, αυτή που την φορτώνεται όλο χαρά τα Σαββατοκύριακα που λείπουμε. Και για να μην λέμε μόνο τα καλά της, είναι τόσο περιποιητική , που φοβούμενη μην μου λείψει ο καφές μου, με κατάντησε να πίνω δέκα καφέδες τη μέρα. Μόλις μυρίζεται άδειο φλυντζάνι, τσουπ φέρνει τον επόμενο.
Την ύπαρξη της Χριστίνας την έμαθα πέρσι το Μάη. Οταν η Πόλια με τα μάτια κατεβασμένα , κι ύστερα από δισταγμούς ημερών, ήρθε να ζητήσει προκαταβολή για να της αγοράσει φόρεμα για τον χορό των αποφοίτων. Δεν ήξερα ότι είχε τόσο μεγάλη κόρη κι ούτε το φανταζόμουν. Μετά τον χορό μου έφερε να δω τις φωτογραφίες. Τί όμορφο κοριτσάκι!!! Μια κουκλίτσα! Αν είχα άλλα μυαλά, θα μπορούσα να έχω κόρη στην ηλικία της, αλλά ευτυχώς δεν έχω (μυαλά όχι κόρη). Μετά την ξέχασα, την ξαναείδα δυο τρεις φορές που πήγα να πάρω το Μετζάκι από την Πόλια, και το Μετζάκι έκλαιγε γιατί είχε μάθει να κοιμάται στα πόδια της Χριστίνας.
Μια μέρα, επιστρέφοντας στο γραφείο, είδα στο γραφείο του Δημήτρη, το τρίο ατενέ , δηλαδή την Πόλια, την Ολγα και την Χριστίνα. Ο Δημήτρης ψιλοσφιγμένος, μου είπε ότι η Χριστινούλα, ήρθε να ζητήσει δουλειά. Εστω και στην παραγωγή, αρκεί να μην κάθεται σπίτι. Και με ό,τι μισθό θέλαμε, δεν είχε πρόβλημα. Της ζητήσαμε λίγο χρόνο. Η μικρή ήταν μια κουκλάρα, στην παραγωγή θα είχε πρόβλημα. Και στην μέση ήταν το Πολίνι μας, αν η μικρή μας έβγαινε μάπα, πώς θα της το λέγαμε? Και το κυριότερο, αγγλικά καθόλου, από υπολογιστές ελάχιστα, κάτι γνώσεις κομμωτικής μετά το σχολείο και κλεισμένη στο χωριό. Θα τα έβγαζε πέρα? Βασανιστήκαμε, το φέραμε από εδώ το φέραμε από εκεί και είπα το απίστευτο «κι εμείς έτσι ξεκινήσαμε, στα δεκαοκτώ μεροκάματο, τί σκατά ξέραμε? Αν δεν δώσεις ευκαιρία πώς θα δεις τί μπορεί να κάνει?» .
Και ήρθε. Και έπεσε με τα μούτρα. Σε μισό μήνα δούλευε τον υπολογιστή της καλύτερα από πολλούς που το παίζουν γνώστες. Μιλούσε με τους πελάτες λες και είχε προϋπηρεσία. Και το κυριότερο? Είχε μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα να αντιγράψει τρόπους, να μάθει συμπεριφορές, να εξελιχθεί. Και όλα με απίστευτη σοβαρότητα για δεκαοκτάχρονη κουκλάρα και Βουλγάρα. Την πήρα λοιπόν υπό την προστασία μου. Ενοιωθα το άγχος της, την αγωνία της μήπως κάτι πάει στραβά και δεν μείνουμε ικανοποιημένοι. Επαθα πλάκα όταν το Σάββατο με παρακάλεσε να έρθει κι αυτή μαζί με την Πόλια για να καθαρίσουν το γραφείο, κι ας μην έπαιρνε υπερωρίες. Και σήμερα το πρωί ήρθε και μου ξεφούρνισε τα παραπάνω.
Θα τα καταφέρει. Θα πάει μπροστά αυτό το παιδί. Της είπα σήμερα να πάει να ρωτήσει για μαθήματα Αγγλικών, να την βοηθήσω όπου μπορώ, να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές της. Η καλλιέργεια, ο επαγγελματισμός, η πρόοδος δεν θέλουν μόνο πτυχία, θέλουν και ψυχή και φλόγα, κι αυτό το παιδί τα έχει. Εύχομαι μετά από μερικά χρόνια να είναι το δεξί μου χέρι εδώ και να έχει ξεφύγει από τα στενά όρια του χωριού. Ο Δημήτρης με ρώτησε αν βλέποντάς την θυμάμαι εμένα στην ηλικία της... Γέλασα και απάντησα «όχι βρε, η Χριστίνα είναι κούκλα!», αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Είχα την τύχη να μου δοθούν ευκαιρίες, είχα την τύχη να πιστέψουν πολλοί άνθρωποι σε μένα, και να φτάσω εδώ που είμαι. Βέβαια είχα και την ψυχή να δουλέψω σκληρά για να μην αφήσω αυτές τις ευκαιρίες να χαθούν. Θεωρώ ότι αν χρωστάω κάτι στη ζωή μου, είναι να δώσω και σε άλλους τις ευκαιρίες που δόθηκαν σε μένα και ακόμα περισσότερες αν μπορώ. Στο χέρι τους είναι εάν τις εκμεταλλευτούν ή εάν τις πετάξουν στα σκουπίδια. Οπως και να έχει εγώ θα έχω παραδώσει τη σκυτάλη μου με ένα χαμόγελο ...

Μεγαλώσαμε!

Σαν σήμερα πριν από πολύυυυυ πολύυυυυυ καιρό (δηλαδή πριν από επτά ολόκληρους μήνες) πρωτοπροβάλαμε το κεφαλάκι μας στο φως. Οχι, όχι , δεν ανοίξαμε αμέσως τα ματάκια μας, μας πήρε μερικές μέρες. Σήμερα πλέον δεν βουτάμε τα ποδαράκια μας στο πιατάκι μας τρώγοντας, ίσα ίσα είναι και μικρό το άτιμο. Τέρμα και το γαλατάκι, βαρεθήκαμε τις κροκέτες , τις προτιμάμε ανακατεμένες με κονσέρβα για να μπορούμε να τις φτύνουμε!

Τελειώσαν και οι γκρίνιες μας τις νύχτες, ήταν γκρίνιες χαζές, τώρα επαναστατούμε ΜΕ λόγο και αιτία, χτυπώντας το τζάμι γιατί πώς να το κάνουμε, μας αρέσει να τρέχουμε στην παραγωγή.

Το χαρτοκιβώτιο - κούνια έχει γίνει προ καιρού κομματάκια, και το νέο μας μαξιλάρι είναι ήδη μικρό, άλλο λοιπόν επειγόντως!

Και ω ναι, δεν είμαι πιά μωρό, είμαι μία κούκλαααααα που σε λίγους μήνες θα κάνει δικά της μωρά! Μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα αδέλφια μου έχουν γονείς με τέσσερα πόδια ενώ οι δικοί μου έχουν δύο! Κοιτάξτε τί όμορφο μωρό που ήμουν και τί υπέροχη κοπέλλα έγινα!!!!!!

Foulianna

Την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό την θυμάμαι ακόμα, όπως όλοι μας άλλωστε. Βρέθηκα σε ένα προαύλιο φορώντας την αυστηρή μου μπλέ ποδιά με τον άσπρο γιακά, ραμμένη από τη νονά μου. Χέρι χέρι με τη Μαρία (δίδυμες γαρ), η οποία φορούσε την ίδια ποδιά με διαφορετικό φερμουάρ (που ήθελα εγώ αλλά το έβαλαν στην δικιά της), ανακατευτήκαμε με τις γνώριμες φατσούλες που γνωρίζαμε ήδη από το νηπιαγωγείο. Οταν χτύπησε το κουδούνι, με έκλπηξη είδαμε ότι στην τάξη μας, δεν ήταν μόνον τα γνωστά μας παιδάκια αλλά και δυο – τρία άλλα κοριτσάκια που βλέπαμε πρώτη φορά. Η Χαρούλα, η Νεκταρία, η Φουλιάννα.
Η Φουλιάννα, κοντούλα, με ίσια μαύρα μαλλιά πιασμένα σε δυο αλογοουρές στα πλάγια με τεράστιους πουά φιόγκους! Ακόμα τους θυμάμαι! Καμιά μας δεν είχε κορδέλες στα μαλλιά, όλες προτιμούσαμε (ή μάλλον οι μαμάδες μας) εκείνα τα λαστιχάκια με τις πλαστικές πασχαλίτσες.
Εκτός από τα κοτσιδάκια της, μου έκανε εντύπωση και το όνομά της, η μεγάλη μου αδελφή είχε μια φίλη Φούλη και ναι, στο αναγνωστικό μας υπήρχε και μια Αννα, αλλά όχι, Φουλιάννα δεν είχα ξανακούσει! Αραγε αυτό το κοριτσάκι είχε δύο ονόματα? Και τι όμορφο όνομα! Καμία σχέση με το δικό μου που ανέκαθεν δεν μου άρεσε. Αργότερα έμαθα, ότι είχε ένα όνομα απλό όπως όλες μας, Φωτεινή. Απλά οι δύο υπέροχοι γονείς της, ξέφυγαν από τα τετριμμένα και την φώναζαν με ένα τόσο γλυκό, τόσο ανθισμένο (έτσι το άκουγα, αλήθεια σας λέω) όνομα.
Τα καινούργια κοριτσάκια εγκλιματίστηκαν αμέσως, μπήκαν στις υπάρχουσες παρέες του νηπιαγωγείου και όλες μεγαλώναμε μαζί. Με την Φουλιάννα δεν κάναμε πολύ παρέα στο Δημοτικό, βρεθήκαμε όμως πολύ κοντά στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο αγγλικών και θυμάμαι ότι πρν το μάθημα, καθισμένες στο πεζοδρόμιο απ’έξω γράφαμε ποιηματάκια η μία στα τετράδια της άλλης. Μαζί γιορτάσαμε τη μέρα που φόρεσε φακούς επαφής και είπε ότι «άλλαξε η ζωή της». Χαρά που την μοιράστηκα μεν, δεν συμμερίστηκα δε, γιατί εγώ, πλάσμα ανάποδο εκ γεννετής, είδα κι έπαθα να γιορτάσω τη μέρα που επιτέλους, ναι, φόρεσα γυαλιά. Μαζί κουτσομπολέψαμε, θάψαμε, αγαπήσαμε, μισήσαμε διάφορους, και ναι, όσο περιέργο κι αν είναι στις παιδικές και εφηβικές παρέες δεν μαλώσαμε ποτέ και δεν ζηλέψαμε ποτέ η μία την άλλη.

Μετά το Λύκειο χαθήκαμε, η Φουλιάννα έφυγε για Θεσσαλονίκη να σπουδάσει Ιταλική Φιλολογία. Δυό χρόνια μετά, τα Χριστούγεννα του ’92, ο Νεκτάριος, φίλος αγαπημενος και συμμαθητής μας από πάντα, έφυγε. Ο πρώτος άνθρωπος που τηλεφώνησα για να τον ενημερώσω ήταν η Φουλιάννα, είχε έρθει για τις διακοπές, οπότε την βρήκα στο πατρικό της. Εκείνη τη μέρα ήταν και η τελευταία φορά που την είδα. Δεν μιλήσαμε πολύ, τί να λέγαμε άλλωστε μια τέτοια μέρα. Κλάψαμε αγκαλιασμένες και στο τέλος αποχαιρετηθήκαμε υποσχόμενες κάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε.
Δεν ξαναβρεθήκαμε. Η κάθε μία από εμάς τράβηξε διαφορετικό δρόμο, και τις ελάχιστες φορές που βρέθηκα με κάποιον από τους συμμαθητές απλά μάθαινα ότι μάλλον είχε μείνει στην Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές, την ώρα ανάκλησης διάφορων αναμνήσεων ή χαζεύοντας φωτογραφίες από τα σχολικά μου χρόνια, την θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα τί να έχει γίνει το κοριτσάκι με τους πουά φιόγκους. Αλλά, ως εκεί.
Χθες, έκανα την γνώριμη βραδυνή μου βόλτα στα μπλογκς. Από το ένα στο άλλο, άγνωστα , καινούργια μπλογκς, ψάχνοντας κάτι ενδιαφέρον. Και ξαφνικά το είδα... Foulianna! «Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άλλη Φουλιάννα στην Ελλάδα» σκέφτηκα. Μπήκα και τα μάτια της φωτογραφίας μου έφεραν στο μυαλό τα μάτια που χαμογέλασαν όταν έβγαλαν τα γυαλιά. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι «έπεσα» πάνω στην δικια μου Φουλιάννα! Δεν ήταν δυνατόν να είναι τόσο εύκολο. Μα πώς χαθήκαμε τόσα χρόνια? Αφησα διστακτικά ένα μήνυμα. Κοιμήθηκα με την αγωνία αν άραγε θα πάρω απάντηση... Και την πήρα. Η δικιά μου η Φουλιάννα μου απάντησε.Τελειώνοντας το ποστ θα της γράψω ένα μεγάλο γράμμα... ευκαιρία να κερδίσουμε τον χρόνο που χάσαμε. Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, αλλά υπάρχουμε πάντα για να συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε μαζί...Δεν είναι απίστευτο????