This is NOT Bulgaria!

Σήμερα ήρθε στο γραφείο μου και μου είπε ότι θέλει να μιλήσουμε. Ανάσανα βαριά κι ασήκωτα «ουχ Θεέ μου, τώρα θα μου πει ότι κάνει κάτι πολύ δύσκολο και πρέπει να την βοηθήσει κάποιος, ή θα μου ζητήσει αύξηση, ή ή ή ..... α, υπάρχει και το πιο απλό, μάλλον θέλει προκαταβολή!» αναθάρρησα. Οχι καλέ, δεν είναι θέμα προκατάληψης, απλά όταν κάποιος πλησιάζει το γραφείο μου, αναφέρει μονίμως ένα από τα παραπάνω. Κι όχι τίποτα άλλο , από αυτή πίστευα πως δεν θα ακούσω τίποτα από τα παραπάνω όταν την πρωτόφερα, για λόγους που θα αναφέρω παρακάτω, αλλά μάλλον την μάτιασα όπως και πολλούς άλλους.
Φόρεσα το χαλαρωτικό μου χαμόγελο, αυτό που τους βοηθάει να ξεστομίσουν την παράκκλιση ευκολότερα, άναψα τσιγάρο και της είπα να μου πει. Οκ, η μεταφράστρια είναι έξω, πες, θα καταλάβω, κι αν χρειαστεί να πω κάτι δύσκολο, θα την περιμένουμε. Και ξεκίνησε η έκπληξη στο μεγαλείο της!
«Ξέρετε, την δουλειά που μου αναθέτετε την κάνω πολύ γρήγορα» (ώπα πάμε για την αύξηση, πάλι καλά, άειντε να δούμε πόσα)....
«Οταν την τελειώνω ζητάω να βοηθήσω τη Νίνα, το Ζόρο ή τον Κραστάν» (και οι τρεις αναφερθέντες είναι άτομα που με το καλημέρισμα, σου λένε «νιάμα βρέμε», δηλαδή «δεν έχω χρόνο», και τα καθίκια την έχωσαν την μικρή στο τριπάκι να τους κάνει τη λάντζα, οπότε τέρμα, την αύξηση την έχουμε στο τσεπάκι!)
«Αλλά και ό,τι μου ζητάνε το κάνω πολύ γρήγορα, και ξέρετε έχω πολύ ελεύθερο χρόνο.» (μήπως έχει πυρετό τούτο? Μήπως η Πόλια μου την έκανε με κανέναν αλλοεθνή και την φόρτωσε του Ιορδάν? Δεν είναι Βουλγάρα αυτή, τέλος).
«Γι’ αυτό θα σας παρακαλούσα πολύ να μου αναθέσετε μία δουλειά που να με κρατάει απασχολημένη όλη τη μέρα, μπορείτε?» (Δεν μπορεί, σίγουρα κάτι κατάλαβα λάθος, τί θέλω και δεν χρησιμοποιώ μεταφράστρια σε όλα? Σίγουρα άλλα μου λέει κι εγώ βλέπω όνειρα).
Οπότε απαντώ «οκ, σε λίγο που θα γυρίσει η Ολγα θα μιλήσουμε». Και περιμένω να την δω να θρονιάζεται για να περιμένει την Ολγα. Ολοι τους δεν πάνε να κάνουν καμιά προκοπή μέχρι να τους δεχτώ, περιμένουν σαν τον χάρο μπροστά στο γραφείο μου. Και ακούω «μάλιστα. Εγώ πάω στο γραφείο μου και όταν έρθει η Ολγα θα έρθω».
Ξανά τσιγάρο! Μα τί είπε το άτομο! Βρε δεν πάμε καλά, χάλασε ο κόσμος. Θα το ακούσουν και οι υπόλοιποι και θα την κουρέψουν! Και έρχεται η Ολγα. Και η μικρά της λέει ότι θέλει να μας βοηθήσει στη μετάφραση (μπάι δε γουέι, αν η Χριστινούλα, ήξερε πως μεταφράζει η Ολγα, θα μάθαινε Ελληνικά μόνη της). Και ξανάκουσα τα ίδια. Μα ακριβώς! Οχι, δεν είχα καταλάβει λάθος, η Χριστίνα ζητούσε περισσότερη δουλειά. Για να μην της μένει λεπτό ελεύθερο. Γιατί δεν της αρέσει να κάθεται χωρίς να έχει κάτι να κάνει. Και γιατί ναι, μπορεί να συνεχίσει να είναι το κλωτσοσκούφι όλων (φτιάξε καφέ, βγάλε φωτοτυπίες, στείλε το φαξ) αλλά θέλει να έχει κάθε μέρα συγκεκριμένο πρόγραμμα στο τί θα κάνει. Συμπεριλαμβανομένων και των αρμοδιοτήτων ως κλωτσοσκούφι. Και παρεμπιπτόντως , για αύξηση , κουβέντα.
Περιττό να πω, πως ένοιωσα συγκινημένη, Περιττό να πω πως για πρώτη φορά ένοιωσα τόσο περήφανη, και τόσο δικαιωμένη από τις –πάντα συναισθηματικές – επιλογές μου. Εχω κρατήσει ή έχω προσλάβει κόσμο εδώ μέσα μόνο και μόνο γιατί τον συμπόνεσα κι έχω εισπράξει την αχαριστία σε όλο της το μεγαλείο.
Η Χριστίνα είναι κόρη της Πόλιας μου. Η Πόλια είναι η καθαρίστρια του εργοστασίου, αλλά θα την δεις να τρέχει δεξιά αριστερά μην της μείνει κανένα λεπτό ελεύθερο (σε αυτή έμοιασε τελικά η μικρή). Με «υιοθέτησε» από την πρώτη μέρα που ήρθα, παρότι θα μπορούσε να είναι η μεγάλη μου αδελφή, είναι μόλις τριανταεννέα. Είναι αυτή που καθαρίζει το διαμέρισμά μας (πάντα μέσα στο 8ωρό της), που φροντίζει να έχουμε τα πάντα στην εντέλεια, μέχρι και τα στικς έτοιμα για άναμα κάθε βράδυ που γυρίζουμε. Είναι αυτή που αδειάζει τις βαλίτσες μας όταν γυρίζουμε από ταξίδι και που στριγκλίζει όταν της δίνω κάτι έξτρα για τον κόπο της. Είναι το μόνο άτομο που δεν ζήτησε ποτέ αύξηση και που όταν της την δώσαμε με όλη μας την ψυχή, θεώρησε λογικό να φορτωθεί μόνη της κι άλλη δουλειά. Είναι η νταντά της Μέτζυ μας, αυτή που την φορτώνεται όλο χαρά τα Σαββατοκύριακα που λείπουμε. Και για να μην λέμε μόνο τα καλά της, είναι τόσο περιποιητική , που φοβούμενη μην μου λείψει ο καφές μου, με κατάντησε να πίνω δέκα καφέδες τη μέρα. Μόλις μυρίζεται άδειο φλυντζάνι, τσουπ φέρνει τον επόμενο.
Την ύπαρξη της Χριστίνας την έμαθα πέρσι το Μάη. Οταν η Πόλια με τα μάτια κατεβασμένα , κι ύστερα από δισταγμούς ημερών, ήρθε να ζητήσει προκαταβολή για να της αγοράσει φόρεμα για τον χορό των αποφοίτων. Δεν ήξερα ότι είχε τόσο μεγάλη κόρη κι ούτε το φανταζόμουν. Μετά τον χορό μου έφερε να δω τις φωτογραφίες. Τί όμορφο κοριτσάκι!!! Μια κουκλίτσα! Αν είχα άλλα μυαλά, θα μπορούσα να έχω κόρη στην ηλικία της, αλλά ευτυχώς δεν έχω (μυαλά όχι κόρη). Μετά την ξέχασα, την ξαναείδα δυο τρεις φορές που πήγα να πάρω το Μετζάκι από την Πόλια, και το Μετζάκι έκλαιγε γιατί είχε μάθει να κοιμάται στα πόδια της Χριστίνας.
Μια μέρα, επιστρέφοντας στο γραφείο, είδα στο γραφείο του Δημήτρη, το τρίο ατενέ , δηλαδή την Πόλια, την Ολγα και την Χριστίνα. Ο Δημήτρης ψιλοσφιγμένος, μου είπε ότι η Χριστινούλα, ήρθε να ζητήσει δουλειά. Εστω και στην παραγωγή, αρκεί να μην κάθεται σπίτι. Και με ό,τι μισθό θέλαμε, δεν είχε πρόβλημα. Της ζητήσαμε λίγο χρόνο. Η μικρή ήταν μια κουκλάρα, στην παραγωγή θα είχε πρόβλημα. Και στην μέση ήταν το Πολίνι μας, αν η μικρή μας έβγαινε μάπα, πώς θα της το λέγαμε? Και το κυριότερο, αγγλικά καθόλου, από υπολογιστές ελάχιστα, κάτι γνώσεις κομμωτικής μετά το σχολείο και κλεισμένη στο χωριό. Θα τα έβγαζε πέρα? Βασανιστήκαμε, το φέραμε από εδώ το φέραμε από εκεί και είπα το απίστευτο «κι εμείς έτσι ξεκινήσαμε, στα δεκαοκτώ μεροκάματο, τί σκατά ξέραμε? Αν δεν δώσεις ευκαιρία πώς θα δεις τί μπορεί να κάνει?» .
Και ήρθε. Και έπεσε με τα μούτρα. Σε μισό μήνα δούλευε τον υπολογιστή της καλύτερα από πολλούς που το παίζουν γνώστες. Μιλούσε με τους πελάτες λες και είχε προϋπηρεσία. Και το κυριότερο? Είχε μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα να αντιγράψει τρόπους, να μάθει συμπεριφορές, να εξελιχθεί. Και όλα με απίστευτη σοβαρότητα για δεκαοκτάχρονη κουκλάρα και Βουλγάρα. Την πήρα λοιπόν υπό την προστασία μου. Ενοιωθα το άγχος της, την αγωνία της μήπως κάτι πάει στραβά και δεν μείνουμε ικανοποιημένοι. Επαθα πλάκα όταν το Σάββατο με παρακάλεσε να έρθει κι αυτή μαζί με την Πόλια για να καθαρίσουν το γραφείο, κι ας μην έπαιρνε υπερωρίες. Και σήμερα το πρωί ήρθε και μου ξεφούρνισε τα παραπάνω.
Θα τα καταφέρει. Θα πάει μπροστά αυτό το παιδί. Της είπα σήμερα να πάει να ρωτήσει για μαθήματα Αγγλικών, να την βοηθήσω όπου μπορώ, να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές της. Η καλλιέργεια, ο επαγγελματισμός, η πρόοδος δεν θέλουν μόνο πτυχία, θέλουν και ψυχή και φλόγα, κι αυτό το παιδί τα έχει. Εύχομαι μετά από μερικά χρόνια να είναι το δεξί μου χέρι εδώ και να έχει ξεφύγει από τα στενά όρια του χωριού. Ο Δημήτρης με ρώτησε αν βλέποντάς την θυμάμαι εμένα στην ηλικία της... Γέλασα και απάντησα «όχι βρε, η Χριστίνα είναι κούκλα!», αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Είχα την τύχη να μου δοθούν ευκαιρίες, είχα την τύχη να πιστέψουν πολλοί άνθρωποι σε μένα, και να φτάσω εδώ που είμαι. Βέβαια είχα και την ψυχή να δουλέψω σκληρά για να μην αφήσω αυτές τις ευκαιρίες να χαθούν. Θεωρώ ότι αν χρωστάω κάτι στη ζωή μου, είναι να δώσω και σε άλλους τις ευκαιρίες που δόθηκαν σε μένα και ακόμα περισσότερες αν μπορώ. Στο χέρι τους είναι εάν τις εκμεταλλευτούν ή εάν τις πετάξουν στα σκουπίδια. Οπως και να έχει εγώ θα έχω παραδώσει τη σκυτάλη μου με ένα χαμόγελο ...