Ταξίδι στον Παράδεισο...

Αύριο, αυτή την ώρα, θα ταξιδεύω για τον Παράδεισό μου... Θα με περιμένουν ανοιχτές αγαπημένες αγκαλιές και χαμογελαστά κυματάκια, θα συναντήσω τη θάλασσα. Θα με προϋπαντήσουν χαμόγελα τεράστια, έτοιμα να ενωθούν με το δικό μου και να σκορπίσουν πάνω από είκοσι εκατομμύρια ανθρώπων. Για μια ακόμη φορά θα νοιώσω ότι ανήκω εκεί, και ότι αυτό το "εκεί", μου ανήκει.

Σήμερα ένοιωσα άπειρες φορές ότι κουράστηκα να διοχετεύω ενέργεια σε λάθος τόπο, με λάθος αποδέκτες, σε λάθος χρόνο.

Αύριο, μεθαύριο, την Κυριακή, θα νοιώσω άπειρες φορές την αγάπη να με αγκαλιάζει κι εγώ να την σκορπάω τριγύρω μου, σε πολύβουα δρομάκια, κάτω από τεράστιες γέφυρες, σε πάρκα απέραντα, όπου οι οικογένειες γαλήνιες θα κάνουν το καθιερωμένο τους πικνίκ.

Θα με τυλίξει η απλότητα του κόσμου, η απλότητα της ζωής, που τόσο σύνθετη πρέπει να είναι, ώστε να μην μπορώ ποτέ να την αποκτήσω... Και η ψυχή μου θα προσπαθήσει μέσα σε σαρανταοκτώ ώρες, να γιατρέψει πληγές, να ξεχάσει κακίες και μικρότητες, μηνών ολόκληρων. Δικές μου πληγές και κακίες δικές μου.

Θα χαμογελάω, δεν θα είμαι απότομη, δεν θα κλειδώνω τις λέξεις μου στο μυαλό μου. Δεν θα κοιμηθώ, δεν υπάρχει τίποτα να αποφύγω με τον ύπνο και ούτε λεπτό να χάσω από την ζωή.

Ποτέ άλλοτε δεν ανυπομονούσα τόσο, να δω την Πόλη φωτισμένη μπαίνοντας...