Γκρρρρρρρρρρρρρ

Τα δέκατα τα πρωτοπήρα χαμπάρι την Δευτέρα. Η αλήθεια είναι ότι το Σάββατο το απόγευμα, γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, ένοιωθα λιωμένη, το απέδωσα στο ταξίδι, την έλλειψη ύπνου και την αυξημένη κατανάλωση πράσινου Εφέ, οπότε έκανα ένα μπάνιο, ντύθηκα και επανέλαβα. Δεν έχουν πει ότι τα εγκαύματα τα γιατρεύεις με στάχτη?
Την Κυριακή, η διαδρομή με κούρασε, αλλά σκέφτηκα ότι μάλλον το ταξίδι και τα όσα είχαμε να κάνουμε ήταν μεγάλα για να στριμωχτούν σε δύο μέρες όλες κι όλες.
Την Δευτέρα το πρωί, έβαλα θερμόμετρο. Ενοιωθα απλά εξαντλημένη, τίποτα περισσότερο, με λίγο περισσότερο ύπνο θα έστρωνα, σωστά? Αμ δε...
Δευτέρα με Πέμπτη, τα δέκατα επέμεναν, παρακεταμόλες, ελαφρά αναλγητικά , απλά ηρεμούσαν λίγο τους πόνους στα πόδια μου. Χθες το απόγευμα το θερμόμετρο έδειξε το γνωστό 37.3, αλλά δεν ένοιωθα και πολύ καλά. Μέχρι να μαζέψω κινητά, τσιγάρα και τον λοιπό εξοπλισμό και να ανέβω στο διαμέρισμα, ένοιωσα ότι καίγομαι. Ντους στα γρήγορα και χώθηκα στο κρεββάτι, κρύωνα απίστευτα παρ’ όλη την ζέστη. Ανοιξα το «ημερολόγιο ενός μάγου», που ενθουσίασε τον Δημήτρη, αλλά στην δεύτερη κιόλας σελίδα διαπίστωσα ότι ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ, σε αυτό το χάλι δεν θα μπορούσα να διαβάσω ούτε Σούπερ Κατερίνα, πόσο μάλλον Κοέλιο! Ιδρωσα, απαίσιος ιδρώτας και μετά βυθίστηκα σε μια περίεργη κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όπου σκεφτόμουν διάφορα περίεργα... Παρακεταμόλες, νοστιμότατο φαγητό που ο Δημήτρης – να’ναι καλά- μαγείρεψε, κι ας του έκανα παρατήρηση πως δεν ξέρει να «παίζει» με τα μπαχαρικά.
Κοιμήθηκα μάλλον ήρεμα, παρ’ όλους τους ομηρικούς καυγάδες της σκυλοοικογένειας (είναι όλα μα όλα σε οίστρο αυτές τις μέρες και πέφτει Το ξεμάλλιασμα , ή μάλλον το ξεμάτωμα!).
Και ω τί ευτυχία σήμερα το πρωί! Ξύπνησα και καθώς πήγα να σηκωθώ, ανακάλυψα ότι η μέση μου πονούσε αφόρητα, δέκα χρόνια πριν είχα ξανανοιώσει τέτοιο απαίσιο πόνο. Πώς συνέβη χωρίς να την έχω καταπονήσει καθόλου? Ούτε βάρη σήκωσα, ούτε απότομες κινήσεις έκανα...
Δεν μου αρέσει, καθόλου δεν μου αρέσει αυτό το χάλι. Ειδικά σήμερα που έρχεται το Λενιώ μου (ενάμιση χρόνο την ψήναμε να έρθει στον παράδεισο!). Είναι κι αυτό το κερατένιο προβληματάκι, που υπάρχει χρόνια και ουδείς μπορούσε να προσδιορίσει αν και πότε θα μου χτυπήσει την πόρτα. Είναι λογικό κάθε φορά που κάτι νοιώθω στη μέση μου ή στα πόδια μου να με πιάνει μια –τόση δα- φοβία.
Είναι και το ότι είναι τόσο δύσκολη η υπόθεση «γιατρός» εδώ. Οι γιατροί σπάνια μιλάνε αγγλικά (συνήθως ξέρουν το «may we discuss in English?» και μόλις απαντήσεις θετικά, χάνουν τα λόγια τους). Εχω την «κακιά» συνήθεια να βομβαρδίζω με ερωτήσεις τους γιατρούς που με εξετάζουν, ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, η πληθώρα γιατρών στην οικογένεια ευθύνεται γι’αυτό, το ξέρω. Εδώ λοιπόν δεν μπορώ να ρωτήσω. Ακόμα κι αν η μεταφράστρια μεταφράσει ό,τι ρωτήσω, δεν θα μπορέσει να μεταφράσει την απάντηση. Για να μην αναφέρω την απίθανη περίπτωση που ενώ έκανα υπέρηχο, ο ακτιλονόγος λόγω δικού του προβλήματος υγείας, μιλούσε ψιθυριστά στην γραμματέα του (η μόνη που μπορούσε να τον καταλάβει), αυτή στην μεταφράστρια κι η μεταφράστρια σε μένα!
Μάλλον όμως δεν θα τον γλυτώσω αύριο τον γιατρό, δεν υπάρχει λόγος να το αναβάλλω άλλο. Να ηρεμήσει κι ο Δημήτρης που ανησυχεί υπέρ του δέοντος. Περαστικά μας...