Ο Μάιος μας έσκισε (φεύγοντας), εμπρός βήμα ταχύ (δικό του του γκαντέμη)

Θέλετε να πείτε ότι είμαι ΕΓΩ γκαντέμω? Οχι, όλη η γκαντεμιά ανήκει στη Βουλγαρία και μου την δανείζει όποτε μπορεί!

Αφού χαλαρώσαμε (τί καλά) τρεις μερούλες στο Βελινγραντ, γυρίζουμε και βρίσκουμε όλα τα απίθανα! Να και μερικά παραδείγματα:

- Τα τηλέφωνα ακόμα κομμένα ! Δέκα μέρες ολόκληρες, το καλώδιό μας κλεμμένο. Ναι , ναι , εκείνο το ίδιο που πέρσι με τις πλημμύρες είχε φτάσει Ελλάδα μέσω Εβρου. Τηλέφωνο στον διευθυντή, απάντηση "πάρτε τις βλάβες σας παρακαλώ", ανταπάντηση του εκνευρισμένου υπαλλήλου μας "δεν δοκιμάζετε να πάρετε εσείς μήπως σας απαντήσουν"? Τηλέφωνο στις βλάβες, που επιτέλους μετά από ολόκληρη τη συμφωνία του Μπετόβεν απαντούν "και τί να σας κάνουμε?θα περιμένετε να φέρουμε νέο καλώδιο από το Πλόβντιβ". Αν δηλαδή το έφερναν από Μόσχα πόσες μέρες θα θέλαμε? Απάντηση της εξαγριωμένης πλέον μεταφράστριάς μου "μήπως ξεχνάτε ποιός πληρώνει τους μισθούς σας ζώα?".

Και όχι, τα "ζώα", που κατάφεραν να εκνευρίσουν ακόμα και Βούλγαρους (οι οποίοι σπανιώς εκνευρίζονται), δεν πτοήθηκαν! Οπότε σήμερα το πρωί, στον Δημήτρη ξύπνησε ο Ελληνάρας (αχ πώς τον ζηλεύω), κατέβηκε στην πόλη έτοιμος για ανακαίνιση στα γραφεία του ΜΠΕ-ΤΕ-ΚΑ (ο ΟΤΕ βουλγαριστί) και ως διά μαγείας, το συνεργείο, μετά του καλωδίου κατέφθασε αμέσως, ο δε διευθυντής τηλεφωνούσε γεμάτος αγωνία να ρωτήσει αν τακτοποιήθηκαν όλα.

- Χθες το πρωί ο Νάσκο, μπαίνει στο γραφείο ουρλιάζοντας ότι μέσα σε έναν λάκκο με κατράμι έχει πέσει ένα από τα σκυλιά μας. Τελικά (με ανακούφιση να πω την αμαρτία μου) ανακαλύπτουμε, ότι δεν είναι δικό μας, αλλά ένα σκυλί επισκέπτης, πολύ άρρωστο, που ερχόταν εδώ κι έτρωγε από τα δικά μας. Προτείνω να φωνάξω τον Ράντι για ευθανασία, έτσι κι αλλιώς είναι χάλια. Αρρωστο και δυό μέρες στην πίσσα. Ο μπαρμπά Ιβάν, λέει ότι κανένα ζώο δεν αξίζει τέτοιο θάνατο και το βγάζει με τα χίλια ζόρια από την πίσσα. Ο σκυλάκος πέθανε αμέσως μόλις τον έβγαλαν. Σαν να είχε κρατήσει τις δυνάμεις του μέχρι εκεί.

- Η βροχή που έπεφτε μανιωδώς όσο εμείς, αμέριμνοι κάναμε τα ιαματικά μας μπανάκια εκεί ψηλά στο βουνό, δεν καθυστέρησε μόνον τις εργασίες αποκατάστασης των τηλεφωνικών γραμμών. Πέρασε όλη κάτω από το ταλαίπωρο εργοστάσιό μας και ταρακούνησε το δεντράκι μας , που τριάντα χρόνια τώρα γνώρισε αλλαγές καθεστώτων, προσωπικού, χειμώνες άγριους, "τρυφερότητα" από τα σκυλάκια μας και τα αλογάκια μας. Κι αφού τα γνώρισε όλα αυτά, χθες το απόγευμα γνώρισε και το τεράστιο στόμα μου σχηματισμένο σε ένα "αααααααααααα" όταν το αντίκρυσα στην κατάσταση που βλέπετε. Επί του παρόντος, ψάχνουμε τον άνθρωπο που θα το κόψει, αν τον βρούμε φτύστε με. Να δείτε ότι θα αναγκαστώ να κουβαλήσω τον Κεμάλ με όλο τον εξοπλισμό του ξυλοκόπου, πριν γκρεμιστεί και το κτίριο.

Και για να μην λέτε ότι η γκαντεμιά μας σταματάει εδώ και "λίγα πάθαμε, πώς κάνω έτσι η κομπλεξική?", η υπεύθυνη προσωπικού βρίσκεται στο νοσοκομείο με ηπατίτιδα. Η νοσοκόμα του εργοστασίου (ναι, έχουμε και τέτοια βάσει νόμου), μου εξήγησε ενώ την κοιτούσα σαν ηλίθια , ότι η ηπατίτιδα της Ελλης, δεν είναι αυτή η επικίνδυνη που μεταδίδεται με την σεξουαλική επαφή, αλλά με πολύ απλούς τρόπους, συνεπώς να μην ανησυχώ!!! Λες και υπήρχε περίπτωση να έχω σεξουαλική επαφή με την Ελλη , η οποία σημειωτέον, έχει να δει αντρικό όργανο από την τελευταία βάφτιση αγοριού που παρέστη. Κι όταν άρχισα να τσιρίζω, ότι "αυτοί οι απλοί τρόποι μετάδοσης με ανησυχούν", μου εξήγησε ότι αφού ακόμα δεν έχω κιτρινίσει, δεν έχω υψηλό πυρετό , αιμορραγίες και φρικτούς πόνους δεν τίθεται θέμα φόβου. "Βέβαια γκοσπόζα, όλα αυτά θα σας συμβούν στο τελικό στάδιο, εφόσον νοσείται!" Μου πρότεινε να κάνω ένα εμβόλιο αλλά μόλις την ρώτησα για την σύνθεσή του απάντησε "εγώ πάντως δεν θα το κάνω, ίσως μου προκαλέσει αλλεργία". Πάνε και τα έξη λέβα που πλήρωσα να το αγοράσω, το ζώον. Τεσπά , ως πρώτο μέσο διάγνωσης, μας μοίρασε σήμερα κάτι χαρτάκια (τα κάναμε μαζική παραγγελία να βολευτούν και οι εκατόν τόσοι), τα οποία λέει πρέπει να κατουρήσουμε. Κάτι σε τεστ εγκυμοσύνης μου θύμισε αυτό και τα μισώ τα τεστ εγκυμοσύνης και την αγωνία τους να κάνουν ροζ γραμμούλες. Αντιπρότεινα εγώ να μην το κάνω, αλλά να τσεκάρω κάθε μέρα εάν τα ούρα μου μοιάζουν με μπύρα (άλλη ατάκα της χάι νοσοκόμας αυτή), γιατί κάτι τέτοιο θα αποδεικνύει ότι νοσώ. Δεν μου είπε μόνον τί μπύρα, μαύρη, κόκκινη, ξανθή, λέτε να έχει σημασία?

Κι επειδή πολύ αστεία τα πήρα όλα τα παραπάνω, λέω και το τελευταίο στραβό, που μας πόνεσε πολύ. Προχθές την νύχτα, το ένα από τα μωρά-σκυλάκια μας, ο Λιούμπο μας, χτυπήθηκε από αυτοκίνητο , κατά τα λεγόμενα του φύλακα. Ειλικρινά εύχομαι να είναι ψέματα (αφού πτώμα δεν είδαμε) και να το έκλεψαν. Το προτιμώ από το να σκέφτομαι ότι ο πανκ-Λιούμπο μας άφησε έτσι. Δεν αντέχω να βλέπω την δίδυμη αδελφούλα του την Λίλια, να τριγυρνάει μόνη της με αυτό το πονεμένο βλέμμα. Κοιμόταν πάντα ξαπλωμένη στα πόδια του. Και δεν αντέχω να βλέπω τον Δημήτρη που πονάει πολύ κι ας μην το λέει γιατί ο Λιούμπο ήταν ο αγαπημένος του.

Περαστικά μας , περαστικά μας...