Ερωτηματικό

Ναι κάτι δεν πάει και τόσο καλά. Σαν να έχω βομβαρδιστεί με τόννους από αρνητική ενέργεια. Οχι σαν, έχω! Προσπαθώ να συνεχίσω να σκέφτομαι το ίδιο πράγμα που σκέφτομαι κάτι χρόνια τώρα... "όταν είμαι ήρεμη, όταν δεν νοιώθω αρνητικά για τον άλλο, όταν δεν κάνω κακίες, όταν δεν νοιώθω μίσος, θα εισπράξω μόνο θετικά πράγματα". Μαλακισμένες σκέψεις ή μήπως δεν είναι? Να βράσω την αυτοκυριαρχία και την ηρεμία μου. Δεν με προστατεύουν από την αρνητική ενέργεια των άλλων. Οσο ήρεμη, ψύχραιμη, καλή είμαι, τις ίδιες φάπες τρώω που έτρωγα και πριν από χρόνια, πριν μάθω να δουλεύω με τον εαυτό μου (ή να δουλεύω τον εαυτό μου, τεσπά).

Και ανακαλύπτω ότι όλη αυτή η δουλειά με τα εσώψυχα της αφεντιάς μου, έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα, η κακή συμπεριφορά των όποιων άλλων , απλά να με κομματιάζει. Και βεβαίως δεν αντιδρώ, δεν φωνάζω, δεν ανταποδίδω, απλά τα μαζεύω μέσα μου και το παίζω ανώτερη. Ναι το παίζω. Γιατί αν ήμουν, πολύ απλά δεν θα με πονούσε τόσο.

Και σήμερα έχω πάθει και το άλλο στραβό κι ανάποδο. Εκτός από το ότι ψυχολογικά είμαι ένα κουρέλι, στο μυαλό μου τριγυρίζουν σαν ερινύες όλα τα περιστατικά που με πόνεσαν και δεν αντέδρασα. Ολες οι συμπεριφορές που ολόψυχα συγχώρεσα. Ολες αυτές, που δεν μπορούσα να συγχωρήσω και προτίμησα να κάνω πως τις ξεχνάω. "Και τί κάνουν που τριγυρίζουν?" θα ήταν η σωστή ερώτηση. Με κλειδώνουν περισσότερο. Οχι, δεν μισώ, δεν νοιώθω κακία, απλά τσαντίζομαι με μένα που τις ανέχτηκα, που άφησα τόσα πράγματα να περάσουν στο ντούκου. Γιατί όχι, δεν ήμουν ανώτερη, αν πραγματικά ήμουν, τώρα δεν θα επέστρεφαν να μου χτυπήσουν την πόρτα. Θα τα είχα πραγματικά αφήσει στην άκρη.

Μάλλον έχασα ό,τι δούλευα τόσα χρόνια ή ίσως ποτέ δεν ήμουν αρκετή για τόση καλοσύνη, τα τελευταία χρόνια... Να βίζνταμ...