Θα ήθελα να ξεχάσω
όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια,
κάνοντας χειρόφρενα
και πατώντας γκάζι,
μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα,
χωρίς να μας βοηθάνε,
όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,
Θα ήθελα να ξεχάσω
τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο
όταν τους κύκλωνε η φωτιά
Θα ήθελα να ξεχάσω
αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις
και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές
που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά
και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν
Μα δεν θα ξεχάσω
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων
που τελευταία στιγμή
μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής
μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς
που μας περιτριγύρισαν
Μα δεν θα ξεχάσω
τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν
σε μια ξένη για αυτούς περιοχή
Μα δεν θα ξεχάσω
όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα,
που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν,
που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς
και κοροιδεύουν τους Εθελοντές.
Μα δεν θα ξεχάσωτο κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε,
πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ,
για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του
μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω
οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα
να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500μέτρων,
να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.
Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ
όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Και δεν θα ξεχάσω
να λέγομαι ακόμα άνθρωπος
και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη
για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.
Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε
θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;
Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη
και θα σου καίει τους πνεύμονες;
πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;
πώς περιμένω απο ενα κράτος
με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα
να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον
απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά...δολοφόνοι..
Το κείμενο το βρήκα
Εδώ
Update : Εδώ είναι το πλήρες κείμενο και το όνομα του συγγραφέα
4 comments:
Ραντεβου στις 16 του Σεπτεμβρη στην πατριδα να ξανανταμωσουμε...και υπαρχει λογος!!! Πολλα φιλια! :D
Φουλιάννα μου, δεν θα είμαι εκεί στις 16. Ακριβώς επειδή τελικά, δεν υπάρχει πλέον πατρίδα. Για μένα τουλάχιστον. Εν τέλει είμαι τόσο ανεύθυνη, που προτιμώ να ντρέπομαι για μια χώρα, που τα χάλια της τα δημιουργούν "ξένοι" και όχι "ομοεθνείς" μου. Οπότε, θα παραμείνω εδώ. Αλλωστε, δεν δικαιούμαι να αποφασίζω για την τύχη της Ελλάδας, εφόσον δεν προτίθεμαι να επιστρέψω. Ελπίζω μόνο, στις 16 να ενώσετε πολλές σφιχτές γροθιές και να τις ρίξετε στα στομάχια ΟΛΩΝ ανεξαιρέτως. Τα φιλιά μου :)
η δύναμη της απουσίας, όπως η εκκωφαντική σιωπή
φιλιά
Ελένη μου, δεν ξέρω πόση δύναμη μπορεί να έχει η απουσία. Ενδεχομένως η παρουσία να είχε μεγαλύτερη, συνεπώς μετέφρασέ το σε αδυναμία μου. Αλλά με πόνεσαν πολλά αυτές τις μέρες, τόσα που νοιώθω ότι δεν έχω και πολλά να πω πια. Με διαλύει δε, ότι έχουμε τέτοια "παιδεία", που κάνουμε πλιάτσικο σε όλα τα επίπεδα, ενώ η Ελλάδα ακόμα καίγεται. Πλιάτσικο οι πολιτικοί σε ψήφους, πλιάτσικο όλοι αυτοί που δηλώνουν πυρόπληκτοι χωρίς να είναι, προκειμένου να εισπράξουν επίδομα. Και εν τέλει αυτή είναι μια κατάντια εξίσου μεγάλη με την έλλειψη κρατικού μηχανισμού και με την καμένη γη, νομίζω. Φιλιά κι από μένα.
Post a Comment