Οι "δικοί μας" και "οι ξένοι"

Χθες το βράδυ...

Χτύπησε το ελληνικό κινητό μου. Αυτό που θυμάται μόνο η μαμά μου, γιατί το βουλγάρικο την μπερδεύει. Αλλά δεν ήταν η μαμά μου. Ενας πολύ πολύ παλιός συνεργάτης από την Ελλάδα, ήταν. Είχαμε δουλέψει μαζί για δυό-τρεις μήνες, πριν από εννιά χρόνια. Εκτοτε επικοινωνούσαμε αργά και που. Ετυχε να έχουμε μιλήσει για τελευταία φορά, ότι είχα φύγει για την Βουλγαρία. Το είχα εντελώς ξεχάσει. Ετσι ήταν πολύ μεγάλη η έκπληξή μου, όταν μου είπε ότι θα έρθει Σαββατοκύριακο στο Μπάνσκο και θα ήθελε πολύ να έρθει να μας δει. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο με συγκίνησε. Χωρίς να είμαστε "κολλητοί", θυμόταν ότι ήμασταν εδώ και ήθελε να μας δει. Κι ήμουν τόσο συγκινημένη, που του είπα να μην μπει στον κόπο, θα πάμε εμείς στο Μπάνσκο να τον δούμε εκεί. Παρότι δεν ξέρω ποιά στιγμή θα μπορέσουμε να φύγουμε από εδώ και με προβληματίζει λίγο ο δρόμος.

Σήμερα το πρωί...

Ο συνεργάτης μας ο Μπόικο ήρθε από την Ιστανμπούλ. Δεν ήξερα ότι θα πήγαινε, χθες εντελώς τυχαία τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι είναι εκεί. "Να μου φέρεις καφέ Μεχμέτ Εφέντι" του είπα. Ετσι για να το πω. Ηθελα να του κάνω πλάκα γιατί ξέρω την αντιπάθειά του για την Πόλη και ήμουν σίγουρη ότι δεν θα μπει στον κόπο να ψάξει για καφέ. Μπήκε στο γραφείο φουριόζος, με τα δυό πολύτιμα χρυσαφί σακουλάκια στα χέρια του. "Αυτό ήθελες σίγουρα?" με ρώτησε. Χαμογέλασα με όλη μου την καρδιά. "Βρε θηρίο, έφερες καφέ?". " Αυτός είναι σίγουρα?Πολύ φτηνός μου φάνηκε και σου πήρα δύο. Είπα μην κάνω λάθος με αυτό το μεχμέτ-τέτοιο". Δεν δέχτηκε να του τον πληρώσω, στο τέλος μου άφησε κι ένα τούρκικο κέρμα στο γραφείο "θα το χρειαστείς για τα διόδια, εγώ δεν θα ξαναπάω σύντομα" μου είπε.

Είναι όμορφο να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε σκέφτονται κι ας μην έχετε συχνή επαφή. Άνθρωποι που ακούν όταν τους λές κάτι, ακόμα κι αν το λες μόνο και μόνο για να το πεις.Κι όταν είσαι μακρυά από τους ανθρώπους που θεωρητικά νοούνται ως "δικοί σου", αυτοί οι άλλοι, οι θεωρητικά "ξένοι", αποκτούν μεγαλύτερη αξία...