Τρία χρόνια

Πριν από τρία χρόνια, τέτοια μέρα :

- Πλύναμε την Συλβί, σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων της πλάκας, δίπλα στο Πατριαρχείο και της δέσαμε μία λευκή κορδέλλα στον καθρέφτη.

- Ο Μουσταφά, που δεν μιλούσε λέξη αγγλικά, με χτένισε πίνοντας τσάι.

- Οσο ο Μουσταφά με χτένιζε, ο Δημήτρης ξέφυγε της επιτήρησής μου και έμεινε αξύριστος. Το πρόσεξα, μόλις την επομένη στις φωτογραφίες.

- Η τότε συνάδελφός μου η Βάσω, μου φόρεσε τα παπούτσια μου, για να διατηρήσει την παράδοση.

- Η Λένα μου δάνεισε ένα κολιέ της, γιατί έπρεπε να φοράω και κάτι δανεικό.

- Μαζεύτηκαν στο λόμπυ του μικρού ξενοδοχείου που μας φιλοξενούσε στο Φανάρι, ένας Τούρκος, ένας Αρμένιος, ένας Κούρδος, μια Γερμανίδα και πέντε Ελληνες και έκαναν τόση φασαρία που ξεσηκώσαμε τους πάντες.

- Η Μελίζ έτρεξε στην κουζίνα και μας έφερε ένα κιλό ρύζι πακεταρισμένο κιόλας!

- Το αγοράκι του ανθοπώλη μπερδεύτηκε και με περίμενε, ως άλλος γαμπρός με την ανθοδέσμη μου στα σκαλιά της εκκλησίας, πάνω που ήμουν σίγουρη ότι θα παντρευτώ χωρίς ανθοδέσμη.

- Οι βέρες ξεχάστηκαν στο αυτοκίνητο, που ο Τούρκος παρκαδόρος του Πατριαρχείου πήρε χωρίς να μας δώσει τα κλειδιά, κι η κουμπαρούλα μου δεν ήξερε εάν έπρεπε να αγχωθεί για τις βέρες ή για την Συλβί.

- Η Πολίτισσα γιαγιά που βρέθηκε "καλεσμένη μας" από σπόντα, με ήξερε λέει, από την τηλεόραση (!!!!).

- Ανάμεσα στον αρραβώνα και την στέψη, ο ιερέας έφυγε , προκειμένου να συνεχίσει ο μητροπολίτης και ο Δημήτρης είπε την απίστευτη ατάκα "Διάλειμμα για διαφημίσεις". Ο Τούρκος που βιντεοσκοπούσε, δεν κατάλαβε ότι έπρεπε να το κόψει μετά, διότι πολύ απλά δεν ήξερε ελληνικά.

Η βραδυά συνεχίστηκε σε μια ταράτσα με θέα τον Βόσπορο. Παρέλασαν Κεμπάμπ και Κιουνεφέ με φρέσκο τυρί της Γκαζιαντέμπ και στο τέλος ο Σερντάρ μας είπε το φλυτζάνι....

Χρόνια μας πολλά Μητσάκο μου!

Κτηνιατρικό Ανακοινωθέν

Χθες το πρωί ο Δημήτρης πήγε στην Στάρα Ζαγόρα για να πάρει την μικρούλα μας. Ενα σοκ το έπαθε, μόλις είδε το ξυρισμένο πόδι της πρησμένο και την Μέτζυ ακίνητη, αλλά ακόμα δακρύζει, όταν λέει "πόσο πανέμορφη ήταν, ξαπλωμένη στο προαύλιο του νοσοκομείου".

Ο χειρουργός είπε ότι τα οστά δεν ήταν απλά σπασμένα, αλλά θρυμματισμένα εντελώς και ότι εάν σε δύο εβδομάδες δεν καταφέρει να το πατήσει, μάλλον την έχουμε άσχημα. Γενικά δεν ήταν και πολύ αισιόδοξος.

Η μικρούλα μας μόλις ξεπέρασε το σοκ των πρώτων ωρών από την επιστροφή της, σηκώθηκε και περπατάει λίγο, στηριζόμενη στα τρία γερά ποδαράκια της. Τρώει ακατάπαυστα (μέχρι και κροκέτες, που παλιά σνόμπαρε!) και πίνει νερό με τους κουβάδες. Προφανώς μου έμοιασε, όταν έχω πυρετό τρώω τον άμπακα. Ο χειρουργός είπε ότι είναι πολύ πιθανό ο πυρετός να την ταλαιπωρήσει τις τρεις πρώτες μέρες.

Ο γιατρός Κίροβ ήρθε στις επτάμιση το πρωί για τις πρώτες ενέσεις αντιβίωσης και την βρήκε μια χαρά. Αλλαξε γνώμη στις εντεκάμιση που ξαναήρθε, γιατί πολύ απλά η μικρή τον δάγκωσε, κάνοντάς τον να υποθέσει ότι πονάει. Κατά την δική μου, αισιόδοξη άποψη, η μικρή τον δάγκωσε γιατί πολύ απλά, δεν ήμασταν εμείς εδώ και δεν γουστάρει να τρώει ενέσεις χωρίς την παρουσία του "μπαμπά" ή της "μαμάς" της. Μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα!

Παρ' όλα αυτά, ακολουθήσαμε την συμβουλή του να της δώσουμε παυσίπονα, τα οποία καταβρόχθισε με ικανοποίηση.

Ο Δημήτρης άρχισε από χθες να με προετοιμάζει για ευθανασία, εάν δεν μπορέσει να περπατήσει, γιατί δεν θέλει, το σκυλί να χάσει την ποιότητα ζωής του. Εγώ, ως πιο εγωίστρια, του ξεκαθάρισα, ότι πολλά σκυλιά στον κόσμο, ζουν με τρία πόδια χωρίς πρόβλημα. Και σε αυτό θα επιμείνω.

Το μόνο που εύχομαι, είναι ο οργανισμός της να αντέξει το σίδερο που της τοποθέτησαν και να μην έχει άλλες επιπλοκές. Από 'κει και πέρα, όλα είναι ξεπεράσιμα.

Κατά τα άλλα, τα μωρά της είναι καλά. Τρία χαρίστηκαν ήδη και τα τέσσερα που έμειναν είναι τόσο καλά που δεν θέλω να τα δώσουμε. Είμαι σίγουρη ότι της λείπουν, δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της όταν την Κυριακή που γύρισε εξαντλημένη, της τα φέραμε να τα δει.

Περαστικά μας, λοιπόν

Μωρά

Με λένε Ευλόγκι και όταν μεγαλώσω θα παίζω με κομπιούτερ, όπως ο νονός μου!

Προς το παρόν είμαι πολύ λυπημένος, γιατί κάποιος κακός άνθρωπος, χτύπησε τη μαμά μου και σήμερα την χειρούργησαν. Αύριο θα γυρίσει από το νοσοκομείο, αλλά δεν θα μπορεί να παίζει μαζί μας για έναν ολόκληρο μήνα!

Και σαν να μην μου έφτανε αυτό, έχω και την Ελενα και τον Μπόλι (τα αδέλφια μου) που με ζαλίζουν, επειδή είμαι ο αρχηγός και πρέπει να παίρνω αποφάσεις για όλα!

Ευτυχώς η Πέτια μας , κοιμάται συνεχώς και δεν μου φορτώνεται!

Ουυυυυυφ

Ατυχίας συνέχεια...
Την Παρασκευή το μεσημέρι, εξαφανίστηκε το Μετζάκι μας. Περάσαμε ένα απαίσιο Σαββατοκύριακο, κλαίγοντας κρυφά ο ένας από τον άλλο και μιλώντας ελάχιστα. Είναι σαν να χάνεις κάποιον από την οικογένειά σου, όπως πολύ σωστά είπε δακρυσμένος χθες το απόγευμα ο Τόνυ. Μπορεί να θεωρηθώ υπερβολική, αλλά επί δύο χρόνια την είχαμε συνεχώς μαζί μας, ήταν αδύνατο να μην μας πονέσει η φυγή της.
Χθες το βράδυ δουλεύαμε, κυρίως για να μην σκεφτόμαστε, όταν άκουσα βήματα στο γραφείο. Ο Δημήτρης ήταν τόσο σίγουρος ότι το σκυλί δεν υπάρχει πια, που ούτε γύρισε να κοιτάξει ποιός μπήκε. Σηκώθηκα από το γραφείο μου και πήγα προς την πόρτα. Επαθα σοκ, ήταν η Μέτζυ που γύρισε κουτσαίνοντας, στο κακό της χάλι. Χωρίς νερό και χωρίς τροφή για τρεις μέρες. Μόλις έτρεξα κοντά της σωριάστηκε στο πάτωμα, ήταν απίστευτα τρομαγμένη και πονούσε τόσο που δάγκωσε μέχρι και μένα, όταν προσπαθήσαμε να την μετακινήσουμε.
Ο γιατρός Κίροβ σήμερα το πρωί, επιβεβαίωσε τις υποψίες μας, κάποιος την χτύπησε άσχημα, σε σημείο να της σπάσει τον γοφό και το σκυλί τρόμαξε κι εξαφανίστηκε. Χρειαζόταν να χειρουργηθεί άμεσα στην πανεπιστημιακή κλινική της Στάρα Ζαγόρα (ω ναι, κι εγώ εντυπωσιάστηκα που υπάρχει πανεπιστιμιακή κτηνιατρική κλινική για τα σοβαρά περιστατικά).
Η μικρούλα μας είναι ήδη εκεί, ο Δημήτρης κι ο γιατρός της επιστρέφουν. Θα χειρουργηθεί αύριο το πρωί και λογικά μεθαύριο θα μπορούμε να πάμε να την πάρουμε. Δυστυχώς, η Στάρα Ζαγόρα απέχει μιάμιση ώρα από εδώ, οπότε είναι αδύνατο να την επισκεφθούμε απόψε και συν τοις άλλοις, καταχραστήκαμε τον χρόνο του γιατρού, που πρέπει να γυρίσει και σπίτι του.
Νοιώθω απλά λύπη για το κτήνος που την χτύπησε. Ανθρωπο δεν μπορώ να τον αποκαλέσω, σόρρυ. Γι'αυτό και τον λυπάμαι. Δεν ξέρω εάν θα τιμωρηθεί όταν βρεθεί, άλλωστε δεν πρόκειται να διορθωθεί τίποτα. Θα μπορούσε να τον είχε αναγνωρίσει και σήμερα η Μέτζυ, αλλά δεν θέλαμε να την επιβαρύνουμε κι άλλο, αρκετά τράβηξε. Το σίγουρο είναι ότι δεν τον έχει ξεχάσει και όταν με το καλό γυρίσει, θα μας οδηγήσει μόνη της σε αυτόν. Αν τον φτύσω άραγε, θα καταλάβει τίποτα?

Ντάντσο ιζ μπακ!

Σήμερα το πρωί, άκουσα το Δημήτρη να καλωσορίζει κάποιον με ενθουσιασμό. "Κοίτα ΠΟΙΑ γύρισε!" μου φώναξε. Γύρισα και είδα την Ντάντσο ! Αγκαλιαστήκαμε όπως την μέρα που έφευγε. Μόνο που αυτή τη φορά δεν δακρύσαμε από πόνο, αλλά από χαρά. "Ηρθα κι από αύριο πιάνω δουλειά!" , μας είπε αποφασιστικά. "Που?" αστειεύτηκε ο Δημήτρης. "Εδώ σέφε! Δεν με θέλετε?" είπε γελώντας.

Τα κατάφερε στην Ισπανία. Γύρισε και λάμπει ολόκληρη. "Το αφεντικό μου εκεί, δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω", είπε όλο καμάρι και ξέρω πως είναι αλήθεια. Αναγκάστηκε να γυρίσει για την μικρή, που ο γολγοθάς της δεν έχει τελειωμό. "Χωρίς τα χάπια της, δεν λειτουργεί καν". Γύρισε στο γκρίζο της πατρίδας της και της ζωής της. Και μας βρήκε εδώ, όπως το ευχόταν όταν έφευγε.

"Πόσο χάρηκα που γύρισε η Ντάντσο!" είπα στον Δημήτρη.

"Καλό σημάδι, θα το δεις", απάντησε.

Ντομπρέ ντοσλί Ντάντσο...

Στην ξενιτιά

Στην ξενιτιά μονάχα ο Tούρκος νιώθει
τον Eλληνα πως έχει αδελφό
τραγούδι σαν ακούει ελληνικό,
αλλάζει τότε ο Tούρκος απ την Πόλη.
(...)Aυτή που μας ενώνει μπλε μαγεία,
μια θάλασσα ζεστή και καθαρή,
που στις ακτές της ζούνε δυο λαοί,
ζητεί χρυσό αιώνα δίχως βία.

Για τον Δημήτρη και τον Χακάν, που χθες έφεραν στο μυαλό μου, τους παραπάνω στίχους του Μπουλέντ Ετζεβίτ.Κρίμα που δεν τους φωτογράφησα.

Μπρτσκο

Τον Νοέμβρη του 2000, βρέθηκα σε μια πόλη της Βοσνίας, το Μπρτσκο, σημείο στρατηγικής σημασίας από τότε, αφού είχε "αυτονομηθεί".

Τα σημάδια του πολέμου ήταν ακόμα νωπά, στα κτίρια, στους δρόμους, στις πεσμένες γέφυρες, στις υπό αποναρκοθέτηση περιοχές. Η ζωή συνεχιζόταν, με τους παππούδες να σφάζουν χοιρινά στις αυλές τους, έχοντας συνηθίσει την ιδέα του ναρκοπεδίου δίπλα τους και τους διάτρητους από βλήματα τοίχους των φτωχικών τους.

Τα βράδυα, γυρίζοντας στο μικρό μου δωμάτιο, στο μοτέλ που έμενα, κρατούσα λεπτομερές ημερολόγιο του ταξιδιού, με τοποθεσίες, ημερομηνίες, ονόματα. Είχα τραβήξει, άπειρα φιλμ με φωτογραφίες. Το ημερολόγιο παρέμεινε στον σκληρό του υπολογιστή μου, στο γραφείο, όταν έφυγα για Βουλγαρία. Για λόγους που αδυνατώ να εξηγήσω, δεν το εκτύπωσα. Οι φωτογραφίες είχαν χαθεί από το 2002, όταν ο πρώην σύζυγός μου, βρήκε σαν μοναδικό τρόπο εκδίκησης για το διαζύγιό μας, την καταστροφή όλων των φωτογραφιών από τα επαγγελματικά μου ταξίδια.

Θέλησα να αγοράσω τον πρωτότυπο "Καιρό των τσιγγάνων" του Μπρέγκοβιτς, που τον άκουγα τα βράδυα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, πίνοντας ρακίες από αχλάδι. Στάθηκε αδύνατον. Σε όλη την πόλη, κατάφερα να βρω, μόλις το τελευταίο πρωινό, ένα μόνο μαγαζί. Μπήκα μέσα, αναζητώντας μια ανάμνηση. Το μόνο που βρήκα και αγόρασα, ήταν ένας χάρτης της Βοσνίας, στα κυριλλικά και μια κακοσχηματισμένη κεραμική κούπα με το κάστρο της πόλης, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είδα ποτέ. Είναι τα μόνα αντικείμενα που μου έμειναν από εκείνο το ταξίδι.

Γενικά δεν ξεχνάω ονόματα και γεγονότα, ακόμα κι αν περάσουν χρόνια. Οσους συνάντησα όμως, σε εκείνο το ταξίδι, τους θυμάμαι εντελώς οπτικά και ξεχωρίζοντάς τους, από κάποιο χαρακτηριστικό. Δηλαδή "ο κοντοκουρεμένος φυλακισμένος στο ναρκοπέδιο", "ο μουσουλμάνος μηχανικός στο δημαρχείο", "ο αλκοολικός διευθυντής ύδρευσης". Τα ονόματά τους, έχουν παντελώς διαγραφεί από την μνήμη μου.

Σήμερα το πρωί, το μυαλό με ξαναγύρισε εκεί. Ισως γιατί θα ήθελα να ξαναβρεθώ στο Μπρτσκο. Θα ήθελα να δω, εάν μετά από τόσα χρόνια, έγινε αυτό που οι ξένοι που το αλώνιζαν, πρέσβευαν, χαϊδεύοντας τα αυτιά των πονεμένων κατοίκων του. Ενα κομβικό σημείο, ιδανικό για ξένες επενδύσεις, πεντακάθαρο από το αίμα του πολέμου. Γκουγκλάρισα (ωραίο ρήμα), για ξενοδοχεία. Δεν θυμάμαι καν το όνομα του μοτέλ που έμεινα τότε. Αν όμως το έβρισκα θα το αναγνώριζα. Παραδόξως, δεν βρήκα κανένα. Τί να έγινε άραγε και το μεγαθήριο, στο κέντρο της πόλης, που τότε δεν λειτουργούσε, με τους τοίχους του να χάσκουν από τους βομβαρδισμούς? Είχε βρεθεί επενδυτής λίγα χρόνια μετά, θα το επισκεύαζαν έλεγαν.

Ψάχνοντας κι άλλο, έπεσα εδώ .

Μετά το πρώτο μούδιασμα, σκέφτηκα πως αυτή η πόλη, εξακολουθεί να γλύφει τις πληγές της παρ' όλα όσα της έταξαν. Και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς γιατί οι πληγές της υπάρχουν και θα υπάρχουν. Δεν ξέρω αν θα ξαναπάω ποτέ. Καλύτερα εν τέλει που ξεχνάω...

Ξεμείναμε

Σας γράφω από δανεικό λαπτόπι!

Το νέο μου επαγγελματικό λαπτόπι, ένα γλυκούλι ασουδάκι, τεσσάρων ημερών, σήμερα το πρωί, εξαιτίας μίας "φλάσκατας" χτύπησε τον "τβέρντ ντίσκ". (όπου φλάσκα το φλας, το άλλο είναι ο σκληρός εάν δεν καταλάβατε).

Θα το δεχόμουν ψύχραιμα (αν και με γέλια, όταν ο τεχνικός, μου είπε τις παραπάνω λέξεις), εάν :

- Το προηγούμενο λαπτόπι δεν τα είχε φτύσει προ μηνός, γεμάτο από "μπομπολέτσκες" (το νόρτον έβγαζε πασχαλίτσες με ιούς κι έτσι έμαθα και την χρήσιμη αυτή, νέα λέξη, από τον τεχνικό μας!),

- Το νέο μηχανηματάκι που κλήθηκε να το αντικαταστήσει, δεν είχε ελαττωματικό hardware από την κινέζα μαμά του. (Κατά τον τεχνικό μας, που συνετέλεσε τα μέγιστα στον θάνατό του, ανεβάζοντας ό,τι μαλακία του ερχόταν, "κιτάισκι ράμποτι, κακβό τσάκας?", δλδ κινέζικες δουλειές τί περιμένεις. Να σημειωθεί ότι αυτός το είχε επιλέξει και αγοράσει!).

Ετσι από σήμερα, περιφέρομαι εκ νέου σε όλα τα κομπιούτερ του γραφείου και δεν μπορώ ούτε ένα μέηλ να στείλω ή να πάρω με την ησυχία μου.

Το δανεικό λαπτόπι έχει χαλασμένη "μίσκα" (=ποντίκι, το καταλάβατε ξέρω) και μέχρι στιγμής αρνείται να συνευρεθεί με τον εκτυπωτή μου.

Ενθυμούμενη, παλιές , καλές εποχές, κάνω κατεβατά με λογαριασμούς στο χέρι και αύριο πρωί πρωί, λέω να πάω να αγοράσω κι έναν άβακα!!! Ετσι δηλαδή, να την φτύσω λίγο την τεχνολογία , αφού με έφτυσε αυτή πρώτα!!!

ΥΓ. Κατά τον τεχνικό μας, ο οποίος, αξίζει να σημειωθεί ότι είναι, αρχαίος κομμουνιστής και απόλυτα τεχνοκράτης "δεν έχω κισμέτ με τα κομπιούτερ τώρα τελευταία". Είδατε καλέ πώς χαλάει τον κόσμο, ο καπιταλισμός????

Πως αλλάζει ο άνθρωπος!

Βρε πως αλλάζει ο άνθρωπος... Τί θέλω να πω?

Κι εγώ κι ο σύζυγος έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει σε πόλεις δίπλα στην θάλασσα. Τα καλοκαίρια μας, από πιτσιρίκια, ήταν απολύτως "θαλασσινά". Πριν τρία χρόνια ήρθαμε στην Βουλγαρία και με το που μπήκε το πρώτο καλοκαίρι, μας έπιασε κατάθλιψη. Πού θα κολυμπάμε, που είναι περί τα πεντακόσια χιλιόμετρα από την περιοχή μας η παραλία?
Μία και μοναδική φορά, είχαμε το κουράγιο να οδηγήσουμε ως την Μαύρη θάλασσα και παρότι μια τέτοια παραλία, στην Ελλάδα θα την αποφεύγαμε, το χαρήκαμε σαν μικρά παιδιά. Τσαλαπατηθήκαμε με χιλιάδες κόσμο, μας μπήκε η ξαπλώστρα του πίσω, μην πω που, εμείς εκεί! Αχ θάλασσα και πάλι θάλασσα.
Τον πρώτο χρόνο λοιπόν κοροϊδεύαμε, πρώτον τους τουρίστες, που αντί να πλατσουρίζουν όλη μέρα στην Μαύρη θάλασσα, συνωστίζονταν στις πισίνες των ξενοδοχείων και δεύτερον τους ντόπιους με την λύσσα που έχουν με τα βουνά τους. Σαββατοκύριακα στα βουνά, πικνίκ στα βουνά και τα συναφή. Κατά τα άλλα, μη έχοντας επιλογές, επισκεφτήκαμε κι εμείς τις τοπικές πισίνες πέντε - έξη φορές.
Πέρσι τα καταφέραμε και το σκάσαμε στην μαμά πατρίδα για δέκα μέρες, αλλά και πάλι, τρέξε από εδώ, τρέξε από εκεί, θάλασσα δεν χαρήκαμε. Δυό μπανάκια όλα κι όλα , έτσι για το καλό.
Σήμερα το πρωί λοιπόν ξυπνήσαμε με τάσεις φυγής και ξαπλώστρας. Η Ελλάδα δεν μας βγήκε, κι άρχισε η αναζήτηση.
Γ: Πάμε Τεκιρντάγ???
Δ : Πάμε Ιστανμπούλ , τότε
Γ : Μα θέλω να κολυμπήσωωωωω. Μαύρη θάλασσα??
Δ : Πεντακόσια χιλιόμετρα για να πάω στην Μαύρη?? Πάμε Ιστανμπούλ, τότε (ω ναι, το κόλλημα, είναι κόλλημα!)
Γ : Ωραία, να ψαξω για Μπιουγιούκτσεκμετζέ ?? Ξέρεις, εκεί που είχαμε πάει με τον Ογουζάκο, εκείνο το βράδυ που ήμασταν λιώμα?
Δ : Ποιό απ΄όλα, με τον Ογουζάκο πάντα λιώμα είμαστε.
Γ: Το βράδυ που φάγαμε στο Μπακίρκιόι και μετά πήγαμε στην θάλασσα για καφέ! (για όσους ξέρουν από Ιστανμπούλ, το Μπακιρκιόι από το Μπιουγιουκτσεκμετζέ απέχουν πολύυυ, ειδικά μετά από ρακοποσία)
Δ : Ααααα, στην παραλία??
Γ : Ε, ναι!
Δ : Τώρα να στο πώ?
Γ : Και δεν το λες?
Δ : Προτιμώ πισίνα!!!!! Εγινα Βούλγαρος ή χαζοτουρίστας???
Γ : Κι εγώ πισίνα προτιμώ! Πάμε Ντέβιν να τελειώνουμε???
Ετσι, αύριο, πρωί πρωί θα ξεκινήσουμε για το Ντέβιν, μια κωμόπολη, δυό ώρες από εδώ, με μεταλλικά νερά. Θα μείνουμε σε ένα πεντάστερο, ιδιοκτησίας του ηγέτη του Τουρκικού κόμματος με τρεις πισίνες παρακαλώ. Θα φάμε και τουρκική κουζίνα (είπαμε το κόλλημα , κόλλημα!). Θα περπατήσουμε στο βουνό (σαν Βούλγαροι) και θα πλατσουρίσουμε στην πισίνα (σαν χαζοτουρίστες). Και όλα αυτά στην απίστευτη τιμή των εβδομήνα ευρώ.
Αν μου λείπει η θάλασσα??? Νοτ ένυμορ! Προτιμώ κι εγώ τα σούιμιν πούλς :ΡΡΡΡΡ