Ατυχίας συνέχεια...
Την Παρασκευή το μεσημέρι, εξαφανίστηκε το Μετζάκι μας. Περάσαμε ένα απαίσιο Σαββατοκύριακο, κλαίγοντας κρυφά ο ένας από τον άλλο και μιλώντας ελάχιστα. Είναι σαν να χάνεις κάποιον από την οικογένειά σου, όπως πολύ σωστά είπε δακρυσμένος χθες το απόγευμα ο Τόνυ. Μπορεί να θεωρηθώ υπερβολική, αλλά επί δύο χρόνια την είχαμε συνεχώς μαζί μας, ήταν αδύνατο να μην μας πονέσει η φυγή της.
Χθες το βράδυ δουλεύαμε, κυρίως για να μην σκεφτόμαστε, όταν άκουσα βήματα στο γραφείο. Ο Δημήτρης ήταν τόσο σίγουρος ότι το σκυλί δεν υπάρχει πια, που ούτε γύρισε να κοιτάξει ποιός μπήκε. Σηκώθηκα από το γραφείο μου και πήγα προς την πόρτα. Επαθα σοκ, ήταν η Μέτζυ που γύρισε κουτσαίνοντας, στο κακό της χάλι. Χωρίς νερό και χωρίς τροφή για τρεις μέρες. Μόλις έτρεξα κοντά της σωριάστηκε στο πάτωμα, ήταν απίστευτα τρομαγμένη και πονούσε τόσο που δάγκωσε μέχρι και μένα, όταν προσπαθήσαμε να την μετακινήσουμε.
Ο γιατρός Κίροβ σήμερα το πρωί, επιβεβαίωσε τις υποψίες μας, κάποιος την χτύπησε άσχημα, σε σημείο να της σπάσει τον γοφό και το σκυλί τρόμαξε κι εξαφανίστηκε. Χρειαζόταν να χειρουργηθεί άμεσα στην πανεπιστημιακή κλινική της Στάρα Ζαγόρα (ω ναι, κι εγώ εντυπωσιάστηκα που υπάρχει πανεπιστιμιακή κτηνιατρική κλινική για τα σοβαρά περιστατικά).
Η μικρούλα μας είναι ήδη εκεί, ο Δημήτρης κι ο γιατρός της επιστρέφουν. Θα χειρουργηθεί αύριο το πρωί και λογικά μεθαύριο θα μπορούμε να πάμε να την πάρουμε. Δυστυχώς, η Στάρα Ζαγόρα απέχει μιάμιση ώρα από εδώ, οπότε είναι αδύνατο να την επισκεφθούμε απόψε και συν τοις άλλοις, καταχραστήκαμε τον χρόνο του γιατρού, που πρέπει να γυρίσει και σπίτι του.
Νοιώθω απλά λύπη για το κτήνος που την χτύπησε. Ανθρωπο δεν μπορώ να τον αποκαλέσω, σόρρυ. Γι'αυτό και τον λυπάμαι. Δεν ξέρω εάν θα τιμωρηθεί όταν βρεθεί, άλλωστε δεν πρόκειται να διορθωθεί τίποτα. Θα μπορούσε να τον είχε αναγνωρίσει και σήμερα η Μέτζυ, αλλά δεν θέλαμε να την επιβαρύνουμε κι άλλο, αρκετά τράβηξε. Το σίγουρο είναι ότι δεν τον έχει ξεχάσει και όταν με το καλό γυρίσει, θα μας οδηγήσει μόνη της σε αυτόν. Αν τον φτύσω άραγε, θα καταλάβει τίποτα?
Την Παρασκευή το μεσημέρι, εξαφανίστηκε το Μετζάκι μας. Περάσαμε ένα απαίσιο Σαββατοκύριακο, κλαίγοντας κρυφά ο ένας από τον άλλο και μιλώντας ελάχιστα. Είναι σαν να χάνεις κάποιον από την οικογένειά σου, όπως πολύ σωστά είπε δακρυσμένος χθες το απόγευμα ο Τόνυ. Μπορεί να θεωρηθώ υπερβολική, αλλά επί δύο χρόνια την είχαμε συνεχώς μαζί μας, ήταν αδύνατο να μην μας πονέσει η φυγή της.
Χθες το βράδυ δουλεύαμε, κυρίως για να μην σκεφτόμαστε, όταν άκουσα βήματα στο γραφείο. Ο Δημήτρης ήταν τόσο σίγουρος ότι το σκυλί δεν υπάρχει πια, που ούτε γύρισε να κοιτάξει ποιός μπήκε. Σηκώθηκα από το γραφείο μου και πήγα προς την πόρτα. Επαθα σοκ, ήταν η Μέτζυ που γύρισε κουτσαίνοντας, στο κακό της χάλι. Χωρίς νερό και χωρίς τροφή για τρεις μέρες. Μόλις έτρεξα κοντά της σωριάστηκε στο πάτωμα, ήταν απίστευτα τρομαγμένη και πονούσε τόσο που δάγκωσε μέχρι και μένα, όταν προσπαθήσαμε να την μετακινήσουμε.
Ο γιατρός Κίροβ σήμερα το πρωί, επιβεβαίωσε τις υποψίες μας, κάποιος την χτύπησε άσχημα, σε σημείο να της σπάσει τον γοφό και το σκυλί τρόμαξε κι εξαφανίστηκε. Χρειαζόταν να χειρουργηθεί άμεσα στην πανεπιστημιακή κλινική της Στάρα Ζαγόρα (ω ναι, κι εγώ εντυπωσιάστηκα που υπάρχει πανεπιστιμιακή κτηνιατρική κλινική για τα σοβαρά περιστατικά).
Η μικρούλα μας είναι ήδη εκεί, ο Δημήτρης κι ο γιατρός της επιστρέφουν. Θα χειρουργηθεί αύριο το πρωί και λογικά μεθαύριο θα μπορούμε να πάμε να την πάρουμε. Δυστυχώς, η Στάρα Ζαγόρα απέχει μιάμιση ώρα από εδώ, οπότε είναι αδύνατο να την επισκεφθούμε απόψε και συν τοις άλλοις, καταχραστήκαμε τον χρόνο του γιατρού, που πρέπει να γυρίσει και σπίτι του.
Νοιώθω απλά λύπη για το κτήνος που την χτύπησε. Ανθρωπο δεν μπορώ να τον αποκαλέσω, σόρρυ. Γι'αυτό και τον λυπάμαι. Δεν ξέρω εάν θα τιμωρηθεί όταν βρεθεί, άλλωστε δεν πρόκειται να διορθωθεί τίποτα. Θα μπορούσε να τον είχε αναγνωρίσει και σήμερα η Μέτζυ, αλλά δεν θέλαμε να την επιβαρύνουμε κι άλλο, αρκετά τράβηξε. Το σίγουρο είναι ότι δεν τον έχει ξεχάσει και όταν με το καλό γυρίσει, θα μας οδηγήσει μόνη της σε αυτόν. Αν τον φτύσω άραγε, θα καταλάβει τίποτα?
No comments:
Post a Comment