Καλό χειμώνα

Αν για κάποιους, ήρθε ο φθινόπωρο, για εμάς ήρθε ο χειμώνας. Ετσι χθες στην Σόφια, ξεπάγιασα μιάς και το ελαφρύ πουλοβεράκι μου και η δερμάτινη καπαρντίνα, δεν έκαναν για τίποτα. Για την βροχή δεν μιλάω, μακαρίζω την προνοητικότητά μου, πρώτον γιατί φόρεσα μπότες και δεύτερον, γιατί δεν φόρεσα τις δεκάποντες. Έτσι και τις είχα φορέσει, θα είχα "μετρήσει", όλο το πλακόστρωτο του δρόμου, καθώς έτρεχα να προλάβω τον Βλάντι, ο οποίος περπατάει σαν λαγός.

Το βράδυ "γιορτάσαμε" με τα κορίτσια του γραφείου, τις δύο απανωτές "νίκες" της περασμένης εβδομάδας, με κεφτέδες και ρακίες, στου Ανγκελ.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, θα έπρεπε να είμαι στη Γερμανία, δεν τα κατάφερα. Αυτό το Σαββατοκύριακο, θα έπρεπε να είμαι στην Θεσσαλονίκη, επίσης δεν τα κατάφερα.

Οπότε δεν υπάρχουν και σχέδια, καθώς ο Δημήτρης πνίγεται στη δουλειά, σε σημείο που δεν ξέρω αν αύριο θα βρούμε τρεις ώρες ελεύθερες για να πάμε στην Στάρα Ζαγόρα και να δούμε το Μετζάκι. Το σκυλάκι μας, παραμένει στο νοσοκομείο, αφού ο χειρούργος αρνήθηκε κατηγορηματικά να μας επιτρέψει να την πάρουμε, πριν γίνει εντελώς καλά. Η αλήθεια είναι, ότι την περασμένη Κυριακή που πήγαμε και την είδαμε, διαπιστώσαμε ότι την προσέχουν πολύ κι έχει παρουσιάσει βελτίωση, κάτι που εδώ δεν θα κατάφερνε.

Ηταν μια δύσκολη εβδομάδα, ελπίζω να μην επαναληφθεί σύντομα.

Να περνάτε καλά και καλό χειμώνα!

Για τον Αντρέα!

"Γειά σου APHRODITE, έψαχνα κάτι στα μέηλ μου και βρήκα αυτό το τηλέφωνο! Δεν ξέρω εάν θα παραλάβεις το μήνυμά μου. Σας πεθυμήσαμε πολύ! Εμείς, τα νέα μας πολλά... Τα βασικότερα, σε έξη μήνες θα γίνω πατέρας!Ναι! Οπως το διάβασες!"

Με τον Αντρέα και τον κολλητό του, τον Χριστόφορο, γνωριστήκαμε πριν δεκατρία χρόνια, σε ένα ταξίδι στην Ιταλία. Φοιτητές ακόμα στην Ελλάδα, κάθε τρεις και λίγο βρισκόμασταν. Την Κύπρο την γνώρισα μαζί τους. Εκεί μου κόλλησαν και το παρατσούκλι "Aphrodite". Μετά αποφοίτησαν, γύρισαν Κύπρο, έπιασαν δουλειά, ψιλοχαθήκαμε. Δυό - τρία ταξίδια έκαναν στην Ελλάδα, μια φορά πριν τέσσερα χρόνια κατεβήκαμε εμείς Κύπρο. Πέρσι τον Οκτώβρη παντρευόταν. Παρ' όλες τις υποσχέσεις μου επί χρόνια, ότι δεν θα έχανα με τίποτα τον γάμο του, δεν τα καταφέραμε να πάμε. Οι πτήσεις από Σόφια κακές κι ανάποδες, πιο άβολες δεν γίνονταν. Του ευχήθηκα με μέηλ. Την γυναίκα του, δεν την έχω δει καν.

Είναι κάποιες φιλίες, με την ουσία της λέξης, που τον άλλο τον έχεις μέσα σου, ακόμα κι αν δεν μιλάς μαζί του κάθε μέρα. Ετσι, όταν πριν από λίγο, πήρα το sms του, με έπνιξαν τα δάκρυα για την ευτυχία του. Πριν του τηλεφωνήσω, για να του ουρλιάξω από την χαρά μου, κάθησα να γράψω αυτό το ποστ. Του το χαρίζω, γιατί του χρωστάω πολλή αγάπη! Αντρο μου, με το καλό!

Η μελαγχολία...

παραδόξως, με έπιασε με το φθινόπωρο. Ολο το καλοκαίρι , δεν λαχτάρησα ήλιο και παραλίες, κάτι που θα ήταν φυσιολογικό.
Χθες το μεσημέρι, τριγυρνώντας με το αυτοκίνητο τα στενά της Στάρα Ζαγόρα, με τον ουρανό να φοράει τα γκρίζα του, λαχτάρησα Κυριακάτικη βόλτα στην γειτονιά της αδελφής μου, στο Μαρούσι. Ο Δημήτρης έριξε λάδι στη φωτιά, όταν μπαίνοντας σε ένα ταβερνάκι μου είπε «φαντάζεσαι ένα τέτοιο στο Ναύπλιο?»... «έχουμε πολλά τέτοια στο Ναύπλιο», απάντησα.
Γυρίζοντας σπίτι, καθώς έφτιαχνα το τσαγάκι μου, σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να το πιώ βουλιαγμένη στον καναπέ μου, στο Ναύπλιο, διαβάζοντας Κυριακάτικες εφημερίδες.
Και μετά άρχισα να σκέφτομαι τους γονείς μου. Χάνω τα τελευταία χρόνια (ή μήπως μήνες?) της ζωής τους , όντας εδώ. Χάνω και τα πρώτα χρόνια του Θάνου, που με θεωρεί φίλη της μαμάς του, ούτε καν θεία μακρυνή, γιατί με βλέπει στη χάση και στη φέξη. Το σπίτι εδώ, όσο κι αν το κανακεύω και το στολίζω, δεν είναι δικό μου. Το δικό μου, άδειο και αχάιδευτο, περιμένει άλλον έναν χειμώνα.
Σήμερα η Φωτεινή με ρώτησε «πόσα χρόνια κλείνεις?»... «τα έκλεισα , τρία». «Πως περνάει ρε ο καιρός?». Εκείνη τη στιγμή το κατάλαβα. Τρία χρόνια, είναι πολύς καιρός. Πολύς καιρός, έξω από τη ζωή σου.
Προσπάθησα να τα βάλω κάτω σήμερα. Σαν ζυγαριά παλιού μπακάλικου. Από τη μιά τα δράμια με το τι χάνω, από την άλλη τα δράμια με το τι κερδίζω. Κι άρχισα να βάζω, να βάζω από την μία, ξεχάστηκα να γεμίσω την άλλη πλευρά. Οχι πως δεν υπάρχει κάτι καλό, αλλά λες και τα ξέχασα, τα έσβησα , τί να πεις. Κι ήρθε κι έγειρε η ζυγαριά, με όλα αυτά που χάνω, φορτωμένη. Εγειρε κι έσπασε, αδειάζοντάς τα.
Δεν έχω δράμια πια... ούτε αυτά που κερδίζω, ούτε αυτά που χάνω. Θέλω μια νέα ζυγαριά , άδεια και γερή, για να το αντέξω. Γιατί πρέπει πάντα, να είμαι τόσο ισχυρογνώμων, ώστε να υπερασπίζομαι επιλογές που με ματώνουν, μέχρι να με σκοτώσουν, γαμώτο?

Θα μου περάσει...

Το σχολείο μας!

Πριν δυό χρόνια η κατάσταση, ήταν ακριβώς αυτή!
Εχω λοιπόν κάθε λόγο, να νοιώθω σήμερα χαρούμενη, που το σχολείο μας είναι φρεσκοβαμμένο, έχει νέα παράθυρα και μυρίζει καθαριότητα. Τα παλιά ξύλινα πατώματα, περάστηκαν με μια ζεστή, πορτοκαλί μπογιά και το Σάββατο, θα το γεμίσουμε και με νέα έπιπλα και καδράκια. Θα στείλουμε και μια καινούργια κουζίνα για τα παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Οι δάσκαλοι βέβαια, δεν άλλαξαν, γι’αυτό κι ο Δήμαρχος με κάλεσε σήμερα, για ενίσχυση. Καθόλου διακριτικός και χοντράνθρωπος όπως είναι, μπήκε στο ψητό αμέσως. «Πες τους Γωγώ, πες τους ότι είναι ρατσιστές!» μου είπε. Παραδόξως, κανένας τους δεν αντέδρασε. Βρήκαν δικαιολογίες βέβαια, δεν είναι αυτοί ρατσιστές, οι γονείς φταίνε. Οι γονείς δεν θέλουν τα παιδάκια τους, να είναι στην ίδια τάξη με τα παιδάκια των Ρομ! Κι αυτούς βέβαια τους βολεύει αφάνταστα, αλλά μην το κάνουμε θέμα.
Τελος πάντων, στο θέμα του ρατσισμού θα επανέλθουμε. Επί του παρόντος, ανυπομονώ να έρθει η Δευτέρα που τα παιδάκια θα μπούν και πάλι στο σχολείο τους και θα το βρουν αλλαγμένο και όμορφο. Απέκτησα και την νέα μου συμπάθεια, τον μικρούλη Τράιτσο, έναν τσιγγανάκο που οι γονείς του δουλεύουν στην Ελλάδα. Του έκανε πλάκα ο Δήμαρχος , «Τράιτσο, η κυρία είναι νέα δασκάλα από την Ελλάδα!». Κι ο Τράιτσο με την πανέξυπνη φατσούλα, φώναξε «γιεεεεεεεεεεεεεεες! Δήμαρχε , στην πρώτη τάξη να την βάλεις, να την έχω εγώ δασκάλα!». Για να πω την αλήθεια, κι εγώ θα το ήθελα!

?

Ενα τετράκιλο σκυλοτροφή, πέντε κονσέρβες, ένα νέο, άνετο μαξιλαράκι και την αγάπη μας. Αυτά πήρε η Μέτζυ μαζί της, στο νέο της ταξίδι στη Στάρα Ζαγόρα.

Χειρουργείται πάλι σήμερα και θα μείνει εκεί για μία εβδομάδα. Τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά και σίγουρα, έχουμε κι εμείς ευθύνη.

Το ξέρω ότι το μπλογκ κατάντησε σειρά κτηνιατρικών ανακοινωθέντων. Δεν είναι ότι δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω, είναι ότι δεν έχω κουράγιο για κάτι τέτοιο.

Θα μου λείψει το Μετζάκι....