Το σχολείο μας!

Πριν δυό χρόνια η κατάσταση, ήταν ακριβώς αυτή!
Εχω λοιπόν κάθε λόγο, να νοιώθω σήμερα χαρούμενη, που το σχολείο μας είναι φρεσκοβαμμένο, έχει νέα παράθυρα και μυρίζει καθαριότητα. Τα παλιά ξύλινα πατώματα, περάστηκαν με μια ζεστή, πορτοκαλί μπογιά και το Σάββατο, θα το γεμίσουμε και με νέα έπιπλα και καδράκια. Θα στείλουμε και μια καινούργια κουζίνα για τα παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Οι δάσκαλοι βέβαια, δεν άλλαξαν, γι’αυτό κι ο Δήμαρχος με κάλεσε σήμερα, για ενίσχυση. Καθόλου διακριτικός και χοντράνθρωπος όπως είναι, μπήκε στο ψητό αμέσως. «Πες τους Γωγώ, πες τους ότι είναι ρατσιστές!» μου είπε. Παραδόξως, κανένας τους δεν αντέδρασε. Βρήκαν δικαιολογίες βέβαια, δεν είναι αυτοί ρατσιστές, οι γονείς φταίνε. Οι γονείς δεν θέλουν τα παιδάκια τους, να είναι στην ίδια τάξη με τα παιδάκια των Ρομ! Κι αυτούς βέβαια τους βολεύει αφάνταστα, αλλά μην το κάνουμε θέμα.
Τελος πάντων, στο θέμα του ρατσισμού θα επανέλθουμε. Επί του παρόντος, ανυπομονώ να έρθει η Δευτέρα που τα παιδάκια θα μπούν και πάλι στο σχολείο τους και θα το βρουν αλλαγμένο και όμορφο. Απέκτησα και την νέα μου συμπάθεια, τον μικρούλη Τράιτσο, έναν τσιγγανάκο που οι γονείς του δουλεύουν στην Ελλάδα. Του έκανε πλάκα ο Δήμαρχος , «Τράιτσο, η κυρία είναι νέα δασκάλα από την Ελλάδα!». Κι ο Τράιτσο με την πανέξυπνη φατσούλα, φώναξε «γιεεεεεεεεεεεεεεες! Δήμαρχε , στην πρώτη τάξη να την βάλεις, να την έχω εγώ δασκάλα!». Για να πω την αλήθεια, κι εγώ θα το ήθελα!