Τώρα μην ψάξω και για τίτλο

Επεσαν κάποιες νυφάδες. Τόσο ανάλαφρες και χαζές, που αποκλείεται να το στρώσει. Οχι σήμερα, τουλάχιστον. Κι όμως το είχα ανάγκη. Ενα απόλυτο λευκό να καλύψει το γκρίζο της περιοχής και της κατάστασης.

Είχα άσχημη βραδυά χθες. Αναγκάστηκα να βρεθώ με ανθρώπους που δεν ήθελα. Για την ακρίβεια με τους μόνους ανθρώπους στη γη ολόκληρη, που δεν θα ήθελα να συναντήσω. Πάει κι αυτό, έγινε. Αλλά άφησε μια γεύση πικρή. Και μια εκ νέου κατανόηση, του τί είμαστε ως λαός. Οκ, μην βιαστείτε να βρίσετε, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Και μου τη δίνει που κατόρθωσα να σκάσω δυό -τρία χαμόγελα, και να μιλήσω μια-δυό φορές σε τόνο φιλικό, ενώ καθόλου δεν το εννοούσα. Μου τη δίνει και που άκουσα μια "συγγνώμη" που εκείνος που την είπε, πάλι δεν την εννοούσε. Και σας τα λέω εγώ αυτά, που πολλές φορές καταπίνω πράγματα ή κάνω πως δεν κατάλαβα.

Δεν είμαι στα καλύτερά μου, εδώ και καιρό. Πολλά συμβαίνουν, πολλά γίνονται. Το κακό είναι ότι δεν μπορώ να τα δω σαν θεατής. Είτε γιατί πρέπει, είτε γιατί μου επιβάλλεται, εμπλέκομαι. Δεν χαμογελάω πια, παρά μόνο σε βραδιές ρακίας. Τις λέω έτσι, όχι γιατί πίνω΄, αλλά γιατί οι ελάχιστοι βούλγαροι φίλοι μας, τις οργανώνουν στο άψε-σβήσε για "μια ρακία και μια σαλάτα". Κι εκεί χαλαρώνω, νοιώθω αγάπη γύρω μου, χαμογελώ.

Το καινούργιο μας σπίτι, είναι ακόμα σε κατάσταση μετακόμισης. Τα μισά ρούχα στο παλιό. Κουρτίνες κρεμάσαμε χθες επιτέλους, αλλά η Στέφκα τις έραψε λες κι έραβε σημαία για απονομή Ολυμπιακών αγώνων. Αποτέλεσμα? Δεν ανοίγουν. Τόσο όμορφο ύφασμα και δείχνει τόσο άχαρο. Κλιματιστικά δεν μπήκαν ακόμα και παλεύουμε το κρύο με καλοριφέρ που καίνε όσο η παραγωγή ολόκληρη.

Απόψε μας έχει καλέσει η Ντάνυ. Ηρθε προχθές από την Ελλάδα για δυό εβδομάδες. Με συγκίνησε που με πήρε αμέσως τηλέφωνο. Σφάζουν "πρασέ" και θα το κάνει με λάχανο. Θα ήθελα από τη μια να χουχουλιάσω στον καναπέ, από την άλλη δεν μπορούσα να της το αρνηθώ. Οπότε θα πάμε.

Για αύριο ονειρεύομαι βόλτα στο Πλόβντιβ, αλλά νομίζω ότι εν τέλει πάλι δεν θα έχουμε το κουράγιο να βγούμε από το σπίτι. Τα όνειρα δεν στοιχίζουν αφενός, οι Κυριακές χάνονται αφετέρου, οπότε ό,τι και να γίνει το ίδιο μου κάνει.

Θα ήθελα να ήμουν σε χριστουγεννιάτικη διάθεση. Θα ήθελα να ήμουν λίγο πιο αισιόδοξη. Θα ήθελα να χαιρόμουν το προγραμματισμένο ταξείδι της πρωτοχρονιάς στην Σαπαρέβα Μπάνια. Ομως, δεν...

Οπότε απλά συνεχίζω να υπάρχω. Οι μέρες μου δεν διαφέρουν ιδιαίτερα. Οι ρυθμοί μου και η διάθεσή μου το ίδιο. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω κανένα κουράγιο να ψάξω σε βάθος όλη αυτή την κατάσταση. Παραίτηση? Ενδεχομένως...