Ο μπάι Πέτιο, ο ηλεκτρολόγος μας, είναι ένας εξαιρετικός παππούς. Πάντα χαμηλών τόνων, δεν θα ξεχάσω ποτέ την σιωπή του, όταν ένας συναδελφός του, τον έβρισε άνευ λόγου. Δεν αντέδρασε καν, μου ζήτησε μόνο συγγνώμη που με τις φωνές, χρειάστηκε να βγω από το γραφείο μου.
Τον αγαπάω πολύ και ξέρω ότι με αγαπάει κι αυτός. Μαζί χορεύουμε τις ροκιές μας και τα καλύτερα βαλς, στις γιορτές του προσωπικού. Το παράπονό του πάντα, είναι όταν ο Δημήτρης μου φωνάζει.
Ο μπάι Πέτιο μεγαλώνει τον εγγονό του. Η κόρη του, κωφάλαλη, έχει ένα παιδί. Η ίδια ζει σε άλλη πόλη, άγνωστο σε τί συνθήκες. Δεν τις συζητά και κανένας δεν τον ρωτάει. Δεν θα ξέραμε ποτέ και για το παιδί, αν πριν από μερικούς μήνες, δεν το έλεγε ο ίδιος στον Δημήτρη, ζητώντας του αύξηση. Οταν η αύξηση δόθηκε , λίγο μεγαλύτερη απ΄ότι ζητούσε, πήγε να φιλήσει τα χέρια του Δημήτρη.
Σήμετα το πρωί παρέλαβα το ταχυδρομείο. Μοίρασα τους φακέλους, αλλά υπήρχε και ένας που δεν μπορούσα να καταλάβω τον αποστολέα. «Βρε Ελένα, τί είναι ο Γκεόργκι Μπενκοβσκι?» ρώτησα. Η Ελένα έβαλε τα γέλια. «Δεν είναι όνομα ατόμου, αλλά σχολείο» μου απάντησε. «Δωρεά θέλουν προφανώς...» σκέφτηκα ανοίγοντας τον φάκελο.
Δεν ήταν για δωρεά. Ενα υπέροχο, καλλιγραφικό γράμμα, μας ζητούσε να ευχαριστήσουμε εκ μέρους του σχολείου τον μπάι Πέτιο, γιατί ο εγγονός του αρίστευσε στις εξετάσεις. Συμπλήρωνε, ότι το σχολείο είναι πολύ περήφανο που έχει έναν τέτοιο μαθητή και εμείς τυχεροί που ο υπάλληλός μας είναι ένας τόσο καλός κηδεμόνας.
Το διάβασα δυνατά στα κορίτσια κι η Πέτια δάκρυσε. Μεγαλώνει κι η ίδια το παιδί της κόρης της. Η Νούσια τηλεφώνησε τον Πέτιο και του είπε να έρθει στο γραφείο. Μόλις μπήκε, του έδωσα τον φάκελο «Πέτιο, αυτό είναι για σένα!». Κοιτούσε τον φάκελο και δεν τον άνοιγε. Δεν ήθελα να ανησυχήσει για το παιδί, «Μπράβο βρε Πέτιο!Μπράβο!» του φώναξα. Ανοιξε τον φάκελο. Φόρεσε τα χιλιοκολλημένα με σελοτέιπ γυαλιά του. Γύρισε και με κοίταξε με το ίδιο σοβαρό ύφος που έχει πάντα... « Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς Σέφκα. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς» είπε με σιγουριά.
Τον αγαπάω πολύ και ξέρω ότι με αγαπάει κι αυτός. Μαζί χορεύουμε τις ροκιές μας και τα καλύτερα βαλς, στις γιορτές του προσωπικού. Το παράπονό του πάντα, είναι όταν ο Δημήτρης μου φωνάζει.
Ο μπάι Πέτιο μεγαλώνει τον εγγονό του. Η κόρη του, κωφάλαλη, έχει ένα παιδί. Η ίδια ζει σε άλλη πόλη, άγνωστο σε τί συνθήκες. Δεν τις συζητά και κανένας δεν τον ρωτάει. Δεν θα ξέραμε ποτέ και για το παιδί, αν πριν από μερικούς μήνες, δεν το έλεγε ο ίδιος στον Δημήτρη, ζητώντας του αύξηση. Οταν η αύξηση δόθηκε , λίγο μεγαλύτερη απ΄ότι ζητούσε, πήγε να φιλήσει τα χέρια του Δημήτρη.
Σήμετα το πρωί παρέλαβα το ταχυδρομείο. Μοίρασα τους φακέλους, αλλά υπήρχε και ένας που δεν μπορούσα να καταλάβω τον αποστολέα. «Βρε Ελένα, τί είναι ο Γκεόργκι Μπενκοβσκι?» ρώτησα. Η Ελένα έβαλε τα γέλια. «Δεν είναι όνομα ατόμου, αλλά σχολείο» μου απάντησε. «Δωρεά θέλουν προφανώς...» σκέφτηκα ανοίγοντας τον φάκελο.
Δεν ήταν για δωρεά. Ενα υπέροχο, καλλιγραφικό γράμμα, μας ζητούσε να ευχαριστήσουμε εκ μέρους του σχολείου τον μπάι Πέτιο, γιατί ο εγγονός του αρίστευσε στις εξετάσεις. Συμπλήρωνε, ότι το σχολείο είναι πολύ περήφανο που έχει έναν τέτοιο μαθητή και εμείς τυχεροί που ο υπάλληλός μας είναι ένας τόσο καλός κηδεμόνας.
Το διάβασα δυνατά στα κορίτσια κι η Πέτια δάκρυσε. Μεγαλώνει κι η ίδια το παιδί της κόρης της. Η Νούσια τηλεφώνησε τον Πέτιο και του είπε να έρθει στο γραφείο. Μόλις μπήκε, του έδωσα τον φάκελο «Πέτιο, αυτό είναι για σένα!». Κοιτούσε τον φάκελο και δεν τον άνοιγε. Δεν ήθελα να ανησυχήσει για το παιδί, «Μπράβο βρε Πέτιο!Μπράβο!» του φώναξα. Ανοιξε τον φάκελο. Φόρεσε τα χιλιοκολλημένα με σελοτέιπ γυαλιά του. Γύρισε και με κοίταξε με το ίδιο σοβαρό ύφος που έχει πάντα... « Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς Σέφκα. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς» είπε με σιγουριά.
3 comments:
να τωρα ..... την κανεις την δωρεα ή δεν την κανεις? :/
ευγε στον μικρο και στον παπου :)
Συγκινητικό!! Μπράβο του!
@Korinoskylo, προτιμώ να κάνω ένα δωράκι στον μικρό. Το αξίζει!
@Klearchos, δεν μπορεί να μην έχεις συναντήσει αντίστοιχες καταστάσεις εδώ. Η αλήθεια είναι, ότι λόγω της φτώχιας των περισσότερων, πράγματα που στην Ελλάδα δεν θα κοιτούσαμε καν, εδώ αποκτούν άλλη διάσταση.
Post a Comment