Tuesday, June 23, 2009

Αλλαγή γυναίκας.

Πέτια : Μπορείς να μου πεις, γιατί κάνεις δίαιτα?
Εγώ : Γιατί έγινα σαν κεφτές με πόδια!
Πέτια : Μήπως σκέφτεσαι να αλλάξεις άντρα?
Εγώ: Είναι πιο πιθανό, ο σέφε σου να αλλάξει γυναίκα. Την Κυριακή δοκίμαζα μαγιώ και δεν χώρεσα σε κανένα από όσα του άρεσαν!
Πέτια : Θα του γνωρίσω τον άντρα μου! Που λέει πάντα, πόσο χαίρεται που άλλαξε γυναίκα!
Εγώ : Τί λες παιδί μου? Τριάντα χρόνια είσαστε μαζί με τον Νίκυ! Πότε άλλαξε γυναίκα?
Πέτια : Τα πρώτα δέκα είχε εμένα σαρανταεφτά κιλά και τα υπόλοιπα είκοσι έχει πάλι εμένα, αλλά εβδομήντα επτά κιλά. Αρα? Είναι σαν να άλλαξε γυναίκα!
Οχι πείτε μου, δεν είναι απίθανη η Πετούνια μας???

Thursday, June 18, 2009

Δανεική

Το βλέπεις να στέκεται όρθιο, ο πατέρας δίπλα καρφώνει ασταμάτητα στο ξύλο, τον χαζεύει και δεν μιλά. Το κεφαλάκι ξυρισμένο, λες να ήταν για τις ψείρες, όχι όχι κι ο πατέρας ξυρίζει το κεφάλι. Αδύνατο, ένα κορμάκι κόκκαλα κι αγέλαστο, θα κουραστεί όρθιο, δεν περνάνε οι οκτώ γαμω-ώρες, είναι δεν είναι έξη χρονών. Τί το κουβάλησε ο μαλάκας το παιδί, δεν είχε που να το αφήσει, η μάνα έφυγε, κάθε μέρα σχεδόν μια μάνα φεύγει εδώ κι ένας πατέρας παιδί κι ο ίδιος, μένει πίσω με ένα, με δύο παιδιά. Οι γιαγιάδες αν δεν έχουν φύγει κι αυτές, δουλεύουν , όσο πιο πολλοί μισθοί πέσουν στο δυάρι του γκρίζου μπλοκ, τόσο το καλύτερο, ξέρεις πόσο πήγε το ρεύμα? Αρπάζεις την παιδική καρεκλίτσα θαλάσσης με την πασχαλίτσα , εκείνη την αστεία κοκκινόμαυρη καρεκλίτσα , να καθήσει τουλάχιστον το δόλιο, δεν περνάνε οι ώρες, είπαμε. Το απόγευμα με το σχόλασμα μπαίνει δειλά ο πατέρας, στην δίνει πίσω, όχι όχι, είναι για το παιδί, δική του είναι, του την χάρισα. Κρυμμένο πίσω από την πλάτη του πατέρα, κοιτάζει ξαφνιασμένο, δική του η καρέκλα? τότε τί του εξηγούσε ο μπαμπάς τόση ώρα, να μην την συνηθίσει, δεν είναι δικιά του, δανεική ήταν του είπε, θα την γύριζαν πίσω.
Καλύτερα έτσι, που δεν την συνήθισε και τελικά θα την κρατήσει, όχι όπως με την μαμά. Που την συνήθισε, την ήξερε δικιά του και τελικά δανεική ήταν, μάλλον την γύρισαν πίσω τη μαμά κι ας είπε ο μπαμπάς ότι έφυγε μόνη της...
Για τον Δημήτρη και τον Χάρυ

Tuesday, June 16, 2009

Φαντασία?


Η Ξένη μας, μου έκανε την τιμή να μου δώσει το βραβείο φαντασίας. Δεν θεωρώ ότι διαθέτω πολύ φαντασία, ειδικά στα πόστ μου. Ωστόσο, την Ξενούλα, την εκτιμώ έτσι κι αλλιώς πάρα πολύ, πέρα από τα βραβεία, οπότε θα ήθελα να την ευχαριστήσω που με σκέφτηκε για μια ακόμα φορά. Δεν κρύβω, ότι με συγκίνησε η έκφρασή της που με αφορούσε, "επειδή είναι μακριά αλλά και τόσο κοντά",
Για όσους δεν το ξέρουν, διαβάζω πολύ περισσότερα μπλογκ από όσα φαίνονται παραδίπλα και σχολιάζω ελάχιστα. Αυτό σημαίνει ότι σίγουρα υπάρχουν πολλοί , που δεν ξέρουν καν, ότι τους διαβάζω.
Ετσι όταν λόγω του βραβείου μου, κλήθηκα να βραβεύσω κι εγώ με τη σειρά μου κάποιους μπλόγκερ, είπα να μην ακολουθήσω την πεπατημένη. Τί εννοώ? Θα προσπαθήσω να βραβεύσω μπλογκς που πράγματι έχουν φαντασία (κατά την άποψή μου) ανεξάρτητα με το αν, δεν έχω ενδεχομένως αφήσει ποτέ σχόλια, στα εν λόγω μπλογκς. Πάμε?

- Την Μαρίνα, που ούτως ή άλλως διαβάζω μανιωδώς και την νοιώθω φίλη, για αυτό της το μπλογκ , που το έχει ελαφρώς παρατήσει.

- Την νεοφερμένη στον χώρο Spy'ce daughter, γιατί όλη η ιδέα της νεότερης μπλόγκερ στον κόσμο είναι φανταστική, από κάθε άποψη! Μην διανοηθείτε να την χάσετε!

- Τον Μπρο μου, για τις φανταστικές του ιστορίες, σε αυτό το μπλογκ. Επίσης "παρατημένο" μπλογκ (τώρα κάνω παράπονα μπρο!)

- Την Ξυπόλητη, για το παραμύθι της.

- Την Σίλια, που οι αναρτήσεις της, είναι πράγματι αριστουργήματα.

Εάν κάποιος από τους βραβευμένους, θελήσει να συνεχίσει την βράβευση, μπορεί να το κάνει.

Monday, June 15, 2009

6ο Φεστιβάλ Παιδιών Ρομ


6ο Φεστιβάλ "Παιδιών Ρομ" στο Βελίκο Τάρνοβο

"Ανοιχτή Καρδιά"

Ο κόσμος είναι για όλους!


Είχε και καρναβάλι!



Αυτή είναι η ομάδα που εκπροσώπησε το σχολείο μας, μαζί με τις δασκάλες τους.

Στο φετινό φεστιβάλ για παιδάκια των Ρομ, που έγινε στο Βελίκο Τάρνοβο (παλία πρωτεύουσα της Βουλγαρίας), συμμετείχαν παιδάκια απο 60 σχολεία της Βουλγαρικής Επικράτειας. Η ομάδα του σχολείου μας, εντυπωσίασε και στον χορό και στο τραγούδι και οι περήφανες δασκάλες, μου έφεραν σήμερα ένα cd με βίντεο και φωτογραφίες από την εκδήλωση, μαζί με το δωράκι μου :)



Friday, June 12, 2009

Πολύχρωμα καλοκαίρια

Για χρόνια τα καλοκαίρια μου ήταν αλλιώς.
Πλάι στην θάλασσα, να ανακατεύω τα χαλίκια με τις πατούσες μου.
Να ξαπλώνω και να περιμένω το κύμα να με χτυπήσει.
Δίπλα στην θάλασσα γεννήθηκα.
Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα την αποχωριστώ.
Οι βραδιές του καλοκαιριού είχαν γεύση παγωτού
και περατζάδες στην παραλία και την παλιά πόλη.
Και ποτό στον Κόκκινο Βράχο.
Γυναικοπαρέα στο μπαλκόνι μου,
να αγναντεύει το Παλαμήδι φωτισμένο,
τρώγοντας ντάκους με ντομάτα.
Λιχουδιές στου Ζυλ και κουτσομπολιό με την Μαρία.
Τα καλοκαίρια μου, καλά και άσχημα,
τα κουβαλάω μέσα μου.
Εκείνα, τα θαλασσί καλοκαίρια.
Δεν υπάρχει πια θάλασσα.
Οχι δίπλα μου, τουλάχιστον.
Ο ήλιος παίζει κρυφτό από χθες,
βγαίνει μόνο για να βασιλέψει.
Δεν έχω μπαλκόνι.
Τώρα πια, τα καλοκαίρια μου είναι αλλιώς.
Με τα δέντρα του δρόμου να αγκαλιάζουν τα απέναντι,
σχηματίζοντας ένα τούνελ καταπράσινο.
Γυναικοπαρέα για ρακία και σαλάτα,
έξω από την παλιά συναγωγή και τα τούρκικα μπάνια.
Τελαράκια με κατακόκκινες φράουλες, δοσμένες με αγάπη.
Ο ήλιος βουτάει στο ποτάμι, βάφοντας πορτοκαλί τον ουρανό.
Ανοίγω τις κουρτίνες, να γίνει κάδρο το παράθυρο.
Εκλεισα στο δωματιό μας, το θαλασσί.
Να θυμίζει από που ξεκινήσαμε.
Και γέμισα το σπίτι χρώματα
να βλέπω που είμαστε.
Και θέλω να το γεμίσω με φωνές παιδικές,
για να φτάσουμε στο απόλυτο καλοκαίρι.
Επρεπε να αποχωριστώ την θάλασσα,
για να γίνουν πολύχρωμα τα καλοκαίρια...

Thursday, June 11, 2009

Βέσελο Σέλο


Χθες είχαμε φιλοξενούμενους δύο φίλους και συνεργάτες Τούρκους. Αποφασίσαμε λοιπόν, να δειπνήσουμε σε παραδοσιακό βουλγάρικο εστιατόριο με ζωντανή μουσική.
Το «Βέσελο Σέλο» μεταφράζεται ως «ευτυχισμένο χωριό» και βρίσκεται στο Πλόβντιβ. Είναι πράγματι διακοσμημένο σαν χωριό, με τα σπιτάκια του, τα μανάβικά του, τα παραδοσιακά σκεύη του. Το κρέας του, είναι ότι πιο νόστιμο κυκλοφορεί στο Πλόβντιβ και σερβίρεται σε τεράστια κομμάτια ξύλου. Τα φρέσκα μανιτάρια του έρχονται στο τραπέζι με το τηγάνι τους, κατευθείαν από την φωτιά. Και οι σαλάτες, σερβίρονται κι αυτές σε ξύλο, συνοδευόμενες απαραίτητα από τεράστιες ξύλινες κουτάλες για τις αλοιφές. Το χειμώνα, είναι πιθανό να κυκλοφορεί κι ένα μικρό αρνάκι ανάμεσα στα τραπέζια.
Πάει ένας χρόνος που δεν έτυχε να το επισκεφθούμε κι έτσι δεν είχα ιδέα ότι έχει αλλάξει το πρόγραμμά του. Μείναμε και οι τέσσερις με το «στόμα ανοιχτό», όταν βγήκαν οι πρώτοι χορευτές κρατώντας τρεις σημαίες. Ηταν η Τουρκική, η Ελληνική και η Βουλγαρική! Ούτε παραγγελία να το είχαμε κάνει!
Οι τρεις σημαίες δεν βγήκαν κατά τύχη, γιατί αυτές είχαν στο μαγαζί. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ελληνικά τραγούδια και χορούς , συνεχίστηκε με τουρκικά και τελείωσε με βουλγάρικα και σερβικά. Παραδοσιακές, βαλκανικές μουσικές στο φόρτε τους. Ηταν μια βραδυά που με συγκίνησε απόλυτα. Θα σας εξηγήσω το γιατί.
Οι Βούλγαροι είναι ένας λαός που έχει υποφέρει πολλά. Παρ’ όλα αυτά, πάντα ψάχνουν ευκαιρία να διασκεδάσουν. Και στην διασκέδασή τους δανείζονται ό,τι τους αρέσει από την Ελλάδα και την Τουρκία. Το δανείζονται και το αγκαλιάζουν. Είναι απίθανο να τους βλέπεις να χορεύουν χασάπικο ή ποντιακά λες κι είναι δικοί τους παραδοσιακοί χοροί. Και να προσπαθούν να τραγουδίσουν λέξεις που δεν ξέρουν.
Τόσο με τους Τούρκους, όσο και με τους Ελληνες, υπήρξαν κάποτε εχθροί. Είναι κάτι που το έχουν αφήσει πίσω τους, όπως και όλα όσα τους πόνεσαν. Οχι πως δεν υπάρχουν κι εδώ κάποιοι εθνικιστές, αλλά ο πολύς κόσμος δεν ασχολείται με κανένα ματωμένο παρελθόν. Η εδώ τουρκική μειονότητα, αποκαλείται έτσι, με το όνομα «τουρκική» κι όχι «μουσουλμανική». Γίνονται και θα γίνονται μεικτοί γάμοι, χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Ακόμα και στις μη αμιγώς μουσουλμανικές περιοχές, τα τζαμιά συντηρούνται και λειτουργούν έστω και για ελάχιστους. Ολο και περισσότεροι νέοι, σπουδάζουν Ελληνική Φιλολογία.
Οταν τους ρωτάς για τις παλιές διαφορές μας, σου απαντούν «εμείς όλοι είμαστε Βαλκάνιοι, είμαστε ίδιοι» και σε αφήνουν άφωνο. Και πράγματι, μοιραζόμαστε λέξεις, έθιμα, συνήθειες, την κουζίνα μας, τις μουσικές μας. Κάτι που κανένα σχολείο δεν μας είπε, όταν λιβανίζαμε, τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο.
Δεν είναι τυχαίο, που ακόμα και οι Τούρκοι που βασανίστηκαν και εκδιώχθηκαν από εδώ, επί καθεστώτος, εξακολουθούν να θεωρούν την Βουλγαρία τόπο τους και να λατρεύουν τους ντόπιους.
Ωρες – ώρες σκέφτομαι πόσο δύσκολο μου ήταν, να συνηθίσω την Βουλγαρία, τον πρώτο καιρό που ήμουν εδώ. Και πόσο απλό ήταν εν τέλει, να την αγαπήσω και να μπορώ πια να την πω «πατρίδα». Με όλα τα καλά και τα άσχημά της, με όλα τα εύκολα και τα δύσκολα. Μόνο και μόνο γιατί πράγματι είναι, ένα βέσελο σέλο.

Monday, June 08, 2009

Ιζμποριτε!

Οι πρώτες εκλογές που έζησα στην Βουλγαρία, ήταν (αν θυμάμαι και καλά) την πρώτη χρονιά που ήρθα εδώ και ήταν οι προεδρικές. Τις είχα καταλάβει από τις αφίσες. Ξηλώθηκαν εκείνες οι καλοκαιρινές της μαστίχας με την γκόμενα ντυμένη καρπούζι κι ανέβηκαν οι καρπουζοκέφαλοι.
Οι δεύτερες ήταν δημοτικές. Τις κατάλαβα καλύτερα, γιατί ήρθε ένας υποψήφιος για χορηγία κι οταν έφυγε η λογίστρια με ρώτησε αν είναι αυτός «ο υποψήφιος της εταιρείας». Πολύ ξανθά, της απάντησα οτι η εταιρεία δεν κατεβαίνει στις εκλογές, συνεπώς δεν έχει υποψήφιο. Κούνησε το κεφάλι της λες κι έβλεπε πρώτη φορά χαζή ξανθιά , εξηγώντας μου ότι στο παρελθόν, οι εταιρείες υποδείκνυαν στο προσωπικό ποιόν υποψήφιο να υποστηρίξει. Ενδεχομένως να θεώρησε ότι είμαι ανίκανη να διευθύνω εταιρεία, αφού δεν μπορούσα να υποδείξω υποψήφιο σε μια χούφτα ανθρώπους!
Οι φετινές ευρωεκλογές ήταν οι τρίτες που έζησα εδώ. Και παρότι περίμενα, ότι οι Βούλγαροι θα τρέξουν να ψηφίσουν περήφανοι που είναι ευρωπαίοι, νίκησε κι εδώ η αποχή. Απογοητεύτηκα πάντως, όταν το Σάββατο το βράδυ,μετά από δεκαπέντε ώρες ταλαιπωρίας λαχτάρησα μια μπύρα, ξεχνώντας ότι απαγορεύεται η πώλησή τους. Η πονεμένη μου φράση «μα δεν ψηφίζω , είμαι ελληνίδα», δεν έπεισε την πωλήτρια να ξεκλειδώσει το ψυγείο.
Την Κυριακή το βράδυ, ο Μπόικο τηλεφώνησε περιχαρής, να μας ανακοινώσει ότι «νικήσαμε!». Απόρησα γιατί ναι μεν, οι απέχοντες νικήσαμε, αλλά ο Μπόικο είχε ψηφίσει το πρωί, νωρίς νωρίς κιόλας. Οπότε, προς τί το πρώτο πληθυντικό? Δεν εξέφρασα την απορία μου, απαίτησα απλώς το κέρασμά μου.
Κι αφού σας έκανα, την παρασκηνιακή εκλογική αναδρομή μου, πάμε να δούμε λιγάκι τα αποτελέσματα. Μην περιμένετε λεπτομερείς πολιτικές αναλύσεις, δεν είμαι για τέτοια. Αφήστε που τα αποτελέσματα ήταν μωσαϊκό κανονικό και επιβεβαίωσαν την άποψή μου για την πολυφωνία της Βουλγαρίας.
Εχουμε και λέμε:
Νικητές οι κεντροδεξιοί του GERB, του οποίου ηγείται ο Δήμαρχος της Σόφιας, Μπόικο Μπορίσοβ. Ιδέα δεν έχω τί πρεσβεύουν, αλλά ο Μπόικο (ο Μπορίσοβ, όχι ο δικός μας!) έχει όλο το ταλέντο του ηγέτη σε σημείο που προκαλεί παραλλήρημα. Εγώ τον συμπαθώ γιατί θενκς το χιμ, έγινε διάσημη η ράτσα των σκυλιών μας. Δεν λέμε πλέον «έχουμε Καρακατσανικο Ποιμενικό», αλλά «έχουμε το σκυλί του Μπόικο Μπορίσοβ»! Συγκέντρωσαν 24.60%.
Δεύτερο κόμμα το κυβερνών, Μπε-Σε-Πε, οι παλιοί κομμουνιστές δηλαδή, με ποσοστό 18.50%. Μου άρεσαν πολύυυυ τα μπαλονάκια που μοίρασαν κατά την προεκλογική περίοδο! Οπως και στην Ελλάδα εν τέλει, τις εκλογές κέρδισε η αντιπολίτευση. Σε ένα μήνα που θα είναι οι βουλευτικές, θα δούμε κατά πόσο θα επαληθευτεί, αυτή η στροφή προς τα δεξιά.
Τρίτη η Τουρκική κίνηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα με 14.53% . Ο Μπόικο (ο δικός μας, όχι ο Μπορίσοβ) ακόμα ψάχνει γιατί στο χωριό του οι τσιγγάνοι ψήφισαν την τουρκική κίνηση, ενώ δεν είναι τούρκοι. Βέβαια όταν τον ρωτάς πόσους κατοίκους έχει το χωριό απαντά «τριακόσιους βούλγαρους και πενήντα τσιγγάνους». Το εν λόγω κόμμα, κατηγορήθηκε από τους «Μπλε» (βλ.παρακάτω) ότι πριμοδότησε με ψήφους άλλα μικρά κόμματα, μιας και η επιτυχία του ήταν δεδομένη. Το πρώτο όνομα του ψηφοδελτίου, είναι γυναίκα, όπως και στο GERB.
Τέταρτο το ΑΤΑΚΑ (κι επί τόπου), το αντίστοιχο ΛΑΟΣ, που πολύ θα ήθελε να μην υπάρχει στον χάρτη το τρίτο κόμμα, οι τσιγγάνοι και πολλά άλλα. Σας πληροφορώ ότι συγκέντρωσε 12.01% (Καρατζαφέρη, αυτά είναι ποσοστά !!!!). Πρώτος στο ψηφοδέλτιό του, ένας νεαρός ετών μόλις 26, γόνος γνωστής εθνικιστικής οικογένειας, ο οποίος έγινε ο λόγος να τσακωθεί η Γκερμπίτισσα Πέτια μου με τον άντρα της. «Μα είναι δυνατόν να πάει να ψηφίσει, για να έχει οκτώ χιλιάδες ευρώ μισθό, το σκατό?», ήταν η πρωινή απορία της.
Πέμπτο το κόμμα του πρώην τσάρου με 7.96% (τέτοια θα βλέπει ο Κοκός και θα του μπουν ιδέες). Κατηγορήθηκε από τους «Μπλε» ότι πριμοδοτήθηκε από την τουρκική κίνηση, εις βάρος των «μπλε». Το πρώτο όνομα του ψηφοδελτίου κι εδώ ήταν γυναίκα.
Οι «μπλε» που ήρθαν έκτοι, πριν από λίγο ζήτησαν επανάλειψη της καταμέτρησης των ψήφων, επειδή η διαφορά τους με το κόμμα του τσάρου ήταν 250-300 ψήφοι. Ελπίζουν σε συνεργασία με το GERB για τις εθνικές εκλογές, ώστε όλη η Βουλγαρία να γίνει μπλε! (Θυμάστε το σύνθημα της Νουδούλας, «όλη η Ελλάδα είναι μπλεεεεεε»?). Κι εδώ γυναίκα επικεφαλής ψηφοδελτίου (όχι παίζουμε!).
Και ορισμένα στατιστικά, γιατί το έκανα μπάχαλο το ρεπορτάζ:
Από τα νέα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου, το 41% είναι γυναίκες!
Το 59% των εκλεγμένων είχαν εκλεγεί και κατά την είσοδο της Βουλγαρίας στην ΕΕ το 2007, άρα το 41% είναι καινούργιοι (σας το αναλύω για να δείτε ότι ξέρω προσθαφαίρεση).
Η αποχή ξεπέρασε το 60%. Που να είχαν και θάλασσα οι Βούλγαροι!
Τα ανέκδοτο της ημέρας.
α)Μπαίνω στο γραφείο και τα κορίτσια φωνάζουν με τρόμο "Στην Ελλαδα κέρδισαν οι κομμουνιστές σέφκα?".
"Ναι και γίναμε Λαϊκή Δημοκρατία! Πώς σας ήρθε καλέ αυτό?"
"Μα το είπαν! Στην Ελλάδα κέρδισαν οι σοσιαλιστές".
"Χαλαρώστε, οι σοσιαλιστές με την δεξιά τσέπη κέρδισαν".
Αναστεναγμοί ανακούφισης. Προφανώς το δεξιά τσέπη τις καθησύχασε.
"Μα εμείς σοσιαλιστές, λέμε τους κομμουνιστές".
"Εμείς έχουμε κι από τα δύο! "
β) Ρωτάω τον τεχνικό μας τον Ευλόγκι τί ψήφισε.
"Σιν (γιός)" απαντάει ψιθυριστά.
"Τί καλέ? Κατέβαινε ο γιός σου υποψήφιος????"
Σηκώνεται και πλησιάζει το γραφείο μου, για να μην τον ακούνε οι άλλες.
"Σίνι (μπλε)"
"Πες το καλέ δυνατά και θα ρωτούσα αν βγήκε ο γιός σου!"