Πριάτεν πετ

Σβήνω και γράφω εδώ και ώρα.

Και δεν βγαίνει τίποτα, από όσα θέλω να πω.

Οταν χάνεται κάποιος που δέθηκες πολύ,

κάποιος που για χρόνια έβλεπες, κάθε μέρα απέναντί σου,

που σου έδωσε και του έδωσες,

ο πόνος δεν χωράει σε λέξεις.

Ανεξάρτητα με το πως χώρισαν οι δρόμοι μας,

ανεξάρτητα με το πόσο πληγωθήκαμε.

Τότε δεν πιστεύαμε,

ότι κάποια μέρα, κάποια άλλη φυγή σου,

θα μας πονέσει περισσότερο.

Ισως γιατί , αυτή η άλλη φυγή σου,

δεν τσαλακώνει εγωισμούς,

ανοίγει τρύπες στην καρδιά, που δεν τις κλείνει ο θυμός.

Αύριο το απόγευμα, θα σου ψιθυρίσουμε

τα ευχαριστώ και τις συγγνώμες,

που δεν σου είπαμε.

Η δική σου συγγνώμη, προηγήθηκε σήμερα το πρωί,

με το τηλεφώνημα της αδελφής σου.

Κι είμαι σίγουρη ότι βλέπεις, πως έγινε δεκτή.

Δεν πάψαμε να σε θεωρούμε παιδί μας.

Και τα παιδιά μας, όσο και αν μας πόνεσαν,

έχουν πάντα την συγχώρεσή μας.

Καλό ταξίδι Κραστάν,

θα αγκαλιάσω την Μαργαρίτα σου.