Κοστολόγηση

Βιώνω μια περίοδο ευαισθησίας, αδιευκρινίστου προελεύσεως. Σε σημείο που αλλάζω κανάλι, επειδή η ταινία που παρακολουθώ, αναφέρεται στην αρχή στον θάνατο ενός παιδιού. Συνεπώς μην περιμένετε κάτι χαρούμενο ή αστείο. Βλέπετε, η ευαισθησία με οδηγεί πάντα σε ανάλυση άσχημων καταστάσεων και αναμετάδοση θεμάτων που με πονούν.
Ετσι σήμερα το πρωί, ανακάλυψα ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν κοστολογείται διαφορετικά από την αξία ενός καφέ. Πόσες φορές, δεν έχουμε ακούσει τις απίθανες οικονομικές «αναλύσεις» (γράφεται ακριβώς όπως αυτές των ούρων), για την τιμή του καφέ? Πώς μπορεί ας πούμε στην Αθήνα ο καφές να στοιχίζει παραπάνω απ’ ότι στη Ρώμη και γιατί είναι πιο ακριβός, ας πούμε στο Παρίσι? Για να είμαι ειλικρινής, ουδέποτε συγκράτησα αυτές τις τιμές, γιατί όταν θέλω έναν καφέ, θα τον πιώ όπου και να είμαι αδιαφορώντας με το πόσο θα κοστίσει. Για τον ίδιο λόγο, ποτέ δεν κοιτάζω τις τιμές στα σούπερ μάρκετ. Αφού θα αγοράσω έτσι κι αλλιώς, αυτά που χρειάζομαι, ποιός ο λόγος να το κάνω?
Αλλά ας επανέλθουμε στην κοστολόγηση της ανθρώπινης ζωής. Την τιμή της οποίας κοιτάζω μανιωδώς, χρόνια. Η δε μανία μου γίνεται μεγαλύτερη όταν βιώνω αυτές τις ευαισθησίες, αδιευκρινίστου προελεύσεως. Η κοστολόγηση λοιπόν μιας ανθρώπινης ζωής, στην χώρα που ζω, είναι αντίστοιχη των καθ’ όλα χαμηλότερων κοστολογίων της. Αντίστοιχη του φτηνότερου καφέ της, σε σύγκριση πάντα με την Ελλάδα. Η κυβέρνηση, έδωσε αποζημιώση (δεν είναι αυτός ο σωστός όρος, αλλά αυτός μου ήρθε στα γρήγορα) δέκα χιλιάδες λέβα για κάθε έναν από τους δεκαπέντε νεκρούς της Οχρίδας. Δηλαδή, πέντε χιλιάδες ευρώ.

Θα μου πείτε, ότι το ποσό, για τα βουλγαρικά δεδομένα είναι πράγματι μεγάλο. Οτι και πάλι καλά που έδωσε αποζημίωση, δεν ήταν άλλωστε υποχρεωμένη να το κάνει. Ναι, συμφωνώ και πράγματι θαυμάζω τον τρόπο που λειτούργησε, απέναντι σε αυτή την εθνική συμφορά. Αλλά πέντε χιλιάδες ευρώ για μια ανθρώπινη ψυχή, είναι ένα αστείο. Φαντάζεστε τί θα λέγαμε στην Ελλάδα, σε αντίστοιχη περίπτωση?
Οι συγγενείς των θυμάτων, λειτουργώντας με την ίδια σύνεση που λειτούργησε η κυβέρνηση (η οποία βράβευσε με παράσημο ανδρείας, όλους τους κατοίκους της ΠΓΔΜ , οι οποίοι βοήθησαν στην διάσωση των επιζήσαντων), θα ευχαριστήσουν την κυβέρνησή τους για αυτό το ποσό. Δεν θα ζητήσουν περισσότερα, δεν θα ψάξουν άκρη μέσω της δικαστικής οδού. Οι άνθρωποί τους, είχαν με κόπο μαζέψει τα εκατόν πενήντα λέβα για την τριήμερη εκδρομή τους και γνώριζαν ότι με αυτό το ποσό, δεν ήταν δυνατόν να ταξιδέψουν με πολυτελή μέσα, ούτε να έχουν ταξιδιωτική ασφάλιση. Γνώριζαν, ότι το ταξίδι είχε οργανωθεί άρπα-κόλλα, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν, τίποτε πιο οργανωμένο. Οχι, σαφώς και ο πνιγμός δεν ήταν στο πρόγραμμα της εκδρομής, αλλά τί αλλάζει τώρα?
Ετσι, όλοι εμείς που θα σνομπάραμε μια τέτοια εκδρομή, που δεν θα την είχαμε καν ανάγκη και θα προτιμούσαμε μια πτήση τσάρτερ για έναν πολυτελή προορισμό, θα κοστίζαμε πολύ περισσότερο εάν το αεροπλανάκι μας τσακιζόταν. Οι συγγενείς μας, επί χρόνια ολόκληρα θα απαιτούσαν αποζημιώσεις λες και με αυτές θα μας έφερναν πίσω. Μόνιμα, η καραμέλα θα ήταν «για να πληρώσουν οι υπαίτιοι», «για την μνήμη των νεκρών μας!». Και βέβαια αυτοί θα θεωρούνταν οι απόλυτα ενεργοί πολίτες! Αυτοί που θα αλλάξουν τον κόσμο, μην αφήνοντας το άδικο να περάσει! Ναι κι εδώ ίσως έχετε αντίλογο. Αν οι άνθρωποι αυτοί, δεν έκαναν αυτές τις φθηνές εκδρομές με τα ημι-παράνομα γραφεία ταξιδίων, δεν θα υπήρχε το φαινόμενο. Μπορώ όμως κι εδώ να απαντήσω, ότι αυτή η εκδρομή για αυτούς τους ανθρώπους, είναι ότι θα ήταν για μας ένα ταξίδι – όνειρο ζωής. Και ο καθένας μας που θέλει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, φροντίζει να του φτάσουν τα λεφτά του.
Που θέλω να καταλήξω εν ολίγοις? (Και εν πολλοίς, εν τέλει). Σε μια φράση, που σίγουρα χρειάζεται διευκρίνηση, αλλά θα την αφησω να αιωρείται και να την αντιληφθεί καθένας, όπως θέλει:
Σήμερα, αντιλήφθηκα , ότι όσο πιο μεγάλο είναι το παράστημα μιας ψυχής, τόσο χαμηλότερη οικονομική αξία έχει.