Χθες βράδυ, έξω από το μεγάλο σουπερ-μάρκετ στον τσιγγάνικο μαχαλά. Είναι τόσος ο κόσμος, που δεν μπορείς να μπεις στο μαγαζί αν δεν σπρώξεις καμμιά δεκαριά. Στην είσοδο, λες και γίνεται πανηγύρι. Ενας ψηλός, καλοζωισμένος Βούλγαρος γύρω στα πενήντα-πενηνταπέντε, ακούγεται να δίνει διαταγές.
- Μάζεψέ το αυτό! Κι αυτό! Και το άλλο χαρτάκι!
Τον κοιτάζω, προσπαθώντας να καταλάβω ποιόν διατάζει. Βλέπω και τον σεκιουριτά που τον ενθαρρύνει, χαμογελώντας με ικανοποίηση.
- Τώρα, πήγαινέ τα στο καλαθάκι! Και γύρνα για τα υπόλοιπα!
Ο αποδέκτης των διαταγών, είναι ένα κοριτσάκι γύρω στα έξη. Υπακούει πειθήνια, σκύβει και μαζεύει όλο το σκουπιδαριό από ταμειακές αποδείξεις, που έχει πεταχτεί έξω από την είσοδο. Οχι, δεν τα πέταξε το κοριτσάκι. Διότι δεν είναι εκεί για ψώνια. Είναι ένα από τα παιδάκια, που σε παρακαλούν να τους δώσεις το καρότσι σου φεύγοντας, για να κερδίσουν τα είκοσι στουτίνκι που έχεις βάλει. Ωστόσο, υπακούει τον κύριο και μαζεύει τα χαρτάκια, πάει κι έρχεται στον κάδο απορριμάτων.
Εχω «φορτώσει» τόσο άγρια, που μου έρχεται να του πατήσω το μπεζ παπούτσι-φίδι! Σε δευτερόλεπτα, βρίσκομαι μέσα στο μαγαζί σπρωγμένη και γυρίζω προς τον Δημήτρη
- Τώρα μπορείς να μου πείς με ποιό δικαίωμα, έβαζε το τσιγγανάκι να μαζέψει τα σκουπίδια????
Δεν πήρα απάντηση , προφανώς γιατί δεν υπήρχε.
Ο άνετος κυριούλης, δεν έκανε παρατήρηση σε κανέναν από όσους πετούσαν τα σκουπίδια. Ούτε έσκυψε ο ίδιος βέβαια, να μαζέψει κανένα. Αν το έκανε, είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπήρχαν σκουπίδια, τόσο άγριος ήταν. Και βεβαίως, η φτωχή μας χώρα, είναι ένα απέραντο σκουπιδαριό, παρότι υπάρχουν πολλοί άγριοι κύριοι «που την νοιάζονται»!. Εβγαλε όλο τον αυταρχισμό του στο πιτσιρίκι, υποχρεώνοντας το να μαζέψει τα σκουπίδια των άλλων! Επειδή ήταν τσιγγανάκι ασφαλώς! Σε άλλο παιδάκι δεν τολμούσε να το κάνει αυτό! Και σίγουρα γύρισε σπίτι του, περήφανος για την προσφορά του στο περιβάλλον και το κοινωνικό σύνολο.
Βγαίνοντας, δεν πέτυχα έξω τη μικρή. Είχε προφανώς φοβηθεί, ότι θα την βάλουν ΚΑΙ να σφουγγαρίσει κι έφυγε τρέχοντας, μετά το καθάρισμα. Σκασίλα της και για τα καροτσάκια! Κρίμα , όχι μόνο γιατί θα της έδινα το καρότσι μου αλλά της είχα αγοράσει κι ένα σοκολατένιο γλυκό, γαμώτο! Εψαξα μήπως πετύχω τον Ζόρο, τον άλλο κολλητό μου «καροτσάκια», αλλά προφανώς είχε πέσει σήμα ατάκτου υποχώρησης. Στην μάχη για το περιβάλλον, καμιά φορά, νικάει ο ρατσισμός!
- Μάζεψέ το αυτό! Κι αυτό! Και το άλλο χαρτάκι!
Τον κοιτάζω, προσπαθώντας να καταλάβω ποιόν διατάζει. Βλέπω και τον σεκιουριτά που τον ενθαρρύνει, χαμογελώντας με ικανοποίηση.
- Τώρα, πήγαινέ τα στο καλαθάκι! Και γύρνα για τα υπόλοιπα!
Ο αποδέκτης των διαταγών, είναι ένα κοριτσάκι γύρω στα έξη. Υπακούει πειθήνια, σκύβει και μαζεύει όλο το σκουπιδαριό από ταμειακές αποδείξεις, που έχει πεταχτεί έξω από την είσοδο. Οχι, δεν τα πέταξε το κοριτσάκι. Διότι δεν είναι εκεί για ψώνια. Είναι ένα από τα παιδάκια, που σε παρακαλούν να τους δώσεις το καρότσι σου φεύγοντας, για να κερδίσουν τα είκοσι στουτίνκι που έχεις βάλει. Ωστόσο, υπακούει τον κύριο και μαζεύει τα χαρτάκια, πάει κι έρχεται στον κάδο απορριμάτων.
Εχω «φορτώσει» τόσο άγρια, που μου έρχεται να του πατήσω το μπεζ παπούτσι-φίδι! Σε δευτερόλεπτα, βρίσκομαι μέσα στο μαγαζί σπρωγμένη και γυρίζω προς τον Δημήτρη
- Τώρα μπορείς να μου πείς με ποιό δικαίωμα, έβαζε το τσιγγανάκι να μαζέψει τα σκουπίδια????
Δεν πήρα απάντηση , προφανώς γιατί δεν υπήρχε.
Ο άνετος κυριούλης, δεν έκανε παρατήρηση σε κανέναν από όσους πετούσαν τα σκουπίδια. Ούτε έσκυψε ο ίδιος βέβαια, να μαζέψει κανένα. Αν το έκανε, είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπήρχαν σκουπίδια, τόσο άγριος ήταν. Και βεβαίως, η φτωχή μας χώρα, είναι ένα απέραντο σκουπιδαριό, παρότι υπάρχουν πολλοί άγριοι κύριοι «που την νοιάζονται»!. Εβγαλε όλο τον αυταρχισμό του στο πιτσιρίκι, υποχρεώνοντας το να μαζέψει τα σκουπίδια των άλλων! Επειδή ήταν τσιγγανάκι ασφαλώς! Σε άλλο παιδάκι δεν τολμούσε να το κάνει αυτό! Και σίγουρα γύρισε σπίτι του, περήφανος για την προσφορά του στο περιβάλλον και το κοινωνικό σύνολο.
Βγαίνοντας, δεν πέτυχα έξω τη μικρή. Είχε προφανώς φοβηθεί, ότι θα την βάλουν ΚΑΙ να σφουγγαρίσει κι έφυγε τρέχοντας, μετά το καθάρισμα. Σκασίλα της και για τα καροτσάκια! Κρίμα , όχι μόνο γιατί θα της έδινα το καρότσι μου αλλά της είχα αγοράσει κι ένα σοκολατένιο γλυκό, γαμώτο! Εψαξα μήπως πετύχω τον Ζόρο, τον άλλο κολλητό μου «καροτσάκια», αλλά προφανώς είχε πέσει σήμα ατάκτου υποχώρησης. Στην μάχη για το περιβάλλον, καμιά φορά, νικάει ο ρατσισμός!
9 comments:
ΓΙΑ ΔΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠςΡΑ ΜΟΥ
Νευρίασα πολύ με το ποστ σας, κι εμένα με πιάνει απόγνωση ώρες-ώρες που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Αυτοί οι θρασύδειλοι τύποι είναι οι χειρότεροι γιατί είναι τσάμπα μάγκες...εχω θυμώσει πολύ..
Αν τον ξανασυναντήσεις, να του στήσεις καραούλι και να τον γιαουρτώσεις.....
σσ..καλημερούδια από μια ηλιόλουστη, φωτεινή Αθήνα...
@Θανάση, ακριβώς όπως το είπες! Που καταντήσαμε!
@Lemon, καλώς όρισες! Είμαστε σε έναν κόσμο που μας προκαλεί απόγνωση, δυστυχώς. Αλλά σίγουρα, κάτι μπορούμε να κάνουμε.
@Bubbles μου, τσάμπα μάγκες, δυστυχως. Γιατί αν ήταν σωστός, θα το εφάρμοζε στα παιδιά του πρώτα! Οχι, δεν προτίθεμαι να τον γιαουρτώσω, σιγά μην χαλαλίσω και γιαούρτι για πάρτυ του. Να του πατήσω το φιδένιο παπουτσάκι, το θεωρώ πιο πιθανό. Εδώ, μας βρήκε ο χειμώνας!!!!
Κομπλεξικοί ηλίθιοι λέω επιεικώς. Ο ρατσισμός δεν έχει δυστυχώς ούτε πατρίδα ούτε σύνορα.
Φιλιά!
Δυστυχώς σε πολλά νικάει ο ρατσισμός, όμως παρόλου που δεν είμαι έχω πιάσει τον εαυτό μου να κρίνω κάποιους προκαταβολικά. Εμείς για να σου πώ με λίγα λόγια έχουμε πρόβλημα εκεί που μένουμε με τους γύφτους. Είναι δύσκολο και μερικές φορές τρομάζει να τους βλέπεις να περνάνε πρωί πρωί ή μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα έξω από το σπίτι σου, πάνω στο βουνό χωρίς κανένα λόγο και να κοιτάζουν περίεργα το σπίτι σου. Ύστερα στα φανάρια τα παιδιά με αίματα στο ένα χέρι και τσιγάρο στο άλλο. Προσπαθώ αλλά μάταια. Πάντως αυτή του η συμπεριφορά όχι, δεν ήταν καθόλου σωστή, άνανδρη θα έλεγα.
Καλά! Απο τέτοια σύννεφο..και να σκεφτείς ότι η Βουλγαρία είναι γεμάτη τσιγγάνους..παντού τους θεωρούν σκουπίδια.
::(((
πολύ λυπήθηκα με αυτή την ιστορία....
@Μάτα, θα συμφωνήσω απόλυτα!
@Εστρέγια μου, παραδέχομαι ότι κι εγώ σκεφτόμουν όπως εσύ πριν μερικά χρόνια. Παρότι στο Λύκειο, ένας πολύ αγαπημένος μου συμμαθητής, ήταν τσιγγάνος. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η συναναστροφή μου με τσιγγάνους είναι καθημερινή και βλέπω ότι η δική μας συμπεριφορά είναι αυτή που τις περισσότερες φορές τους φέρνει απέναντί μας. Η απομόνωση που ως κοινωνία τους επιβάλλουμε προκαλεί αντίδραση, κατ' εμέ.
@Μαρίνα, ναι όπως το είπες. Επί καθεστώτος γίνονταν κάποιες κινήσεις "εξομοίωσής τους" με τους υπόλοιπους αλλά πλέον είμαστε πίσω. Να φανταστείς ότι δεν τους αποκαλούν Βούλγαρους! Λένε ας πούμε "όχι δεν ήταν Βούλγαρος, ήταν τσιγγάνος!"
@Εδρούλα μου, εγώ δεν λυπήθηκα, θύμωσα. Κι αν λυπόμουν κάποιον, θα λυπόμουν τον κυριούλη για το φτωχό του μυαλό και την ανύπαρκτη ψυχή του.
Post a Comment