Εκλογικό

Οικογενειακή συνομιλία, νούμερο ένα:

-Ελα, σις, καλημέρα! ψήφισες?
-Ναι από τις επτά το πρωί, γιατί έπρεπε να έρθω στο νοσοκομείο.
-Μόνη πήγες?
-Ναι, ο μπαμπάς θα πήγαινε αργότερα και η μαμά δεν θα ψηφίσει.
-Ο μπαμπάς πήγε να ψηφίσει????
-Ναι, ΣΥΡΙΖΑ! Μάλιστα επέμενε να ψηφίσω κι εγώ. Η έστω οικολόγους, θέλει λέει πολυκομματική βουλή! Την μαμά πάντως δεν την έψησε. Εγώ δε, του είπα ότι αυτό δεν λέγεται δημοκρατία!
-Κοίτα που ο μπαμπάς, τώρα στα γεράματα έβαλε μυαλό!
-Εγώ πάλι, λέω ότι πέρασε απέναντι.
Οικογενειακή συνομιλία, νούμερο δύο:
-Ελα φουφούλα, ψηφίσατε?
-Οχι, δεν θα πάω καθόλου. Ο Γιώργος θα πάει αργότερα.
-Το έμαθες ότι ο μπαμπάς ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ????
-Εσύ τί λες? Μου τηλεφώνησε πρωί, πρωί για να μου υποδείξει να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ!
-Κοίτα που τώρα στα γεράματα, ο μπαμπάς κατάλαβε την μαλακία του δικομματισμού! Θετικό αυτό.
-Εγώ, ως αρνητικό το εκλαμβάνω!

-Μα γιατί?
-Πιο πολύ σύριζα στο Αλτζχάιμερ τον κόβω!!!

Οικογενειακή συνομιλία, νούμερο από μόνη της :

-Ελα μπαμπά μου, πως είσαι?
-Στεναχωρημένος!
-Ελα θεέ και κύριε! Επειδή χάνει ο Καραμανλής?
-Οχι παιδί μου, ποιός τον χ..ει τον Καραμανλή? Σας έστειλε στην Βουλγαρία, πόσο πιο μακρυά μπορούσε να σας στείλει? (το είπε με τον ίδιο τόνο που θα έλεγε ότι ο Στάλιν μας έστειλε στην Σιβηρία. Δεν μπήκα στον κόπο να του εξηγήσω ότι ο Καραμανλής ουδέποτε ασχολήθηκε με την επαγγελματική μου αποκατάσταση και ότι στην Βουλγαρία ήρθα οικειοθελώς. Τί να λες σε γέρο άνθρωπο τώρα?).
-Τότε προς τί η στεναχώρια?
-Τελικά θα βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ εγώ ήθελα πολυκομματική βουλή! Να τους βάλουν στην θέση τους οι μικροί! Να δουν τη γλύκα!
-Μια χαρά σε κόβω μπαμπά μου! Θυμάσαι που στα έλεγα κάποτε?
-Πάντως παιδί μου, εγώ όσους μπόρεσα επηρέασα. Ελεγα κι ένα ωραίο σλόγκαν!
-Για πες , για πες!
-"Οποιος δεν ψηφίσει Τσίπρα να του κοπεί το χέρι σύριζα"!
-Μπαμπάκα μου, εσύ! Μόνος σου το σκέφτηκες αυτό το πετυχημένο, μακάβριο???
-Βεβαίως!!! Σου άρεσε, ε?? Αλλά για να μην με λένε τρελλόγερο, έλεγα ότι το άκουσα από άλλους!

Ολα τα παραπάνω δεν θα ήταν άξια καταγραφής, εάν ο μπαμπάς μου :
Ποτέ δεν έλεγε τί ψήφισε, αντίθετα υποστήριζε πώς αν έπρεπε να λέμε τί ψηφίσαμε, δεν θα χρειαζόταν κάλπη και παραβάν, αλλά θα ψηφίζαμε δια βοής. «Γι’αυτό η ψήφος είναι μυστική!», ήταν το μότο του.
Ποτέ δεν μας υπέδειξε τί να ψηφίσουμε, ούτε και ρώτησε τι ψηφίζαμε, σεβόμενος τα προαναφερθέντα.
Ποτέ δεν καθόταν σε καφενεία τις μέρες των εκλογών, για να συζητήσει και με άλλους, άσε δε που τα σλόγκαν και τα συνθήματα τα μισούσε, θεωρώντας τα «περιορισμένης αντιλήψεως». (Ωστόσο το 1-1-4, το ανέφερε πολλάκις).
Το ’89-’90, τα είχε πάρει σφόδρα με τις απανωτές εκλογές και την μη ύπαρξη αυτοδυναμίας, οιασδήποτε κυβέρνησης.
Εφόσον συμπλήρωσε το εβδομηκοστό δεύτερο έτος ηλικιακά, δεν πήγε να ξαναψηφίσει διότι «νομίμως πλέον, μπορούσε να απέχει». Βέβαια είχε ήδη πάψει το υποχρεωτικό της ψήφου, αλλά προφανώς την έβρισκε που τον κάλυπτε κάποιος (απαρχαιωμένος μεν, υπαρκτός δε) νόμος !
Μου πήρε τριανταεπτά χρόνια, για να «συμφωνήσω» πολιτικά με τον μπαμπά μου. Τελικά χρειαζόταν να γίνει τρελλόγερος, για να τα βρούμε. Οταν ένας παππούς περνάει απέναντι (όπως συμπέρανε η αδελφούλα μου) , δεν ξέρεις ποτέ προς πια κατεύθυνση θα προχωρήσει. Οπότε, προτιμώ τον μπαμπά μου, σύριζα με το αλτζχάιμερ (όπως είπε η άλλη μου αδελφούλα), απ' ότι χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη!