Wednesday, November 04, 2009

Δακρυσμένο κάδρο

Βρυξέλλες, αεροδρόμιο, στημένη στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων. Πονάω ολόκληρη και οι δύο τσάντες που κρέμονται στους ώμους μου, το κάνουν χειρότερο. Μασουλάω το νύχι μου, χαζεύοντας το μανώ που ξέφτυσε. Οχι, αυτή τη στιγμή, βάζω στοίχημα πως δεν μπορώ να νοιώσω τίποτα, πέραν από τον πόνο στη μέση μου.
Συνειδητοποιώ ότι η ουρά έχει «μπλοκάρει» για λίγο. Σκατά, πότε θα περπατήσω μέχρι την πύλη, που είναι στου διαόλου τη μάνα? Αφήνω το νύχι μου ήσυχο και κοιτάζω προς το γκισέ.
Ενα νεαρό ζευγάρι, δεν θα είναι εικοσιπέντε χρονών. Δεν χρειάζεται να ακούσω να μιλάνε, είναι Τούρκοι. Αγκαλιάζουν μια γυναίκα γύρω στα πενήντα και κλαίνε. Δεν ακούγεται λυγμός, αλλά είναι τόσο εμφανές ότι κλαίνε και οι τρείς. Η γυναίκα ισιώνει το μαντήλι της, ένας άλλος νεαρός, την προτρέπει να προχωρήσουν. Η γυναίκα σηκώνει το πακέτο που κουβαλάει, χαμογελά δακρυσμένη και προχωρεί πίσω από τον νεαρό που μάλλον, προσφέρθηκε να την συνοδέψει μέχρι το αεροπλάνο, για να μην χαθεί.
Προχωράει κοιτάζοντας πίσω της, το ζευγάρι την παρακολουθεί να χάνεται. Πότε θα την ξαναδούν άραγε? Πόσο θα πάλεψαν για να την φέρουν για λίγες μέρες μαζί τους? Γυρίζουν για να φύγουν. Τα χέρια τους δένονται σφιχτά και τα μάτια τους είναι πλημμυρισμένα από δάκρυα. Και συμβαίνει το απίστευτο....
Ο υπάλληλος πίσω από το γκισέ, δακρυσμένος, ξεχνιέται για λίγο, δεν λέει να περάσει ο επόμενος.
Ο «επόμενος», ένας νέγρος γιάπης βγάζει ένα χαρτομάντηλο και σκουπίζει τα δικά του δάκρυα.
Εγώ που στέκομαι πίσω του, έχω ξεχάσει και τη μέση μου και τις βαρυές τσάντες μου και αφήνω το δικό μου δακρυσμένο βλέμμα πάνω στο ζευγάρι. Με το ζόρι συγκρατώ έναν λυγμό.
Για λίγα δευτερόλεπτα, ένας «άγνωστος» αποχωρισμός, έβαλε άγνωστους ανθρώπους σε ένα δακρυσμένο κάδρο.
...
Ο υπάλληλος, χαμογελώντας λυπημένα, καλεί τον επόμενο.
Ο νέγρος κρύβει το μαντήλι στην τσέπη του και προχωρεί προς το γκισέ.
Μετά από αυτόν θα περάσω εγώ, φορτωμένη με τις βαρυές μου τσάντες.

6 comments:

bubbles said...

Πολλές φορές οι "άγνωστοι" άνθρωποι με τις άγνωστες ιστορίες τους έρχονται τόσο κοντά μας, τους νιώθουμε, τους καταλαβαίνουμε, μας συγκινούν....άλλες φορές πάλι οι "γνωστοί" είναι τόσο μακριά μας και τόσο....χωρίς πρόσωπο.

bubbles said...

Ξέχασα να σου πω την καλησπέρα μου...με συνεπήρε ο οίστρος.....φιλιά

korinoskilo said...

ξερεις τι εχω παθει τωρα!!!

ποσες εικονες ηρθαν..

μεσα στο καδρο και εγω

ΑΝΤΙΓΟΝΑΚΙ said...

:))) Ναμαι και γω στα μερη σας...
Συγκινηθηκα μονο που το διαβασα.....οχι να ημουν εκει κοντα και να το ζουσα...
Και ναι λιγο πολυ ολοι εχουμε αφησει καποιο αποτυπωμα μεσα απο ενα δακρυσμενο καδρο...
Φιλια εκει βορεια :)))

Μάτα said...

Δοκίμασα και χθες να σου γράψω σχόλιο αλλά είμουνα ήδη ντάουν και μόλις διάβασα το ποστ σου με πήραν τα ζουμιά και δεν μπορούσα...ίσως γιατί έχω ζήσει τέτοιους αποχαιρετισμούς...

Φιλιά

Giorgia_is_coming_to_town said...

@Bubbles μου, καλό μήνα έστω και καθυστερημένα.
@Λενιώ, εσύ, η Μάτα κι εγώ, ίσως επειδή το χουμε βιώσει το θέμα του κάδρου, μπαίνουμε εύκολα μέσα του. Το βράδυ που γύρισα το περιέγραφα στον Δημήτρη κι έκλαιγα.
@Αερικό καλώς όρισες. Φιλιά πολλά!
@Μάτα, δες τι είπα και στη Λένα παραπάνω. Πώς να μην μας πάρουν τα ζουμιά? Φιλιά