Οταν η Ελένα το πρωί μπήκε στο γραφείο μου και μου ανακοίνωσε ότι έχουμε πρόβλημα με μια παράδοση στην Γαλλία, πήρα το γνωστό μου ύφος. Αυτό που παίρνω κάθε φορά όταν καταλαβαίνω ότι κάποιος οδηγός το έριξε στην ξάπλα και δεν έφυγε στην ώρα του. Καθώς μου εξηγούσε, όχι απλώς άλλαξα ύφος αλλά έμεινα να την κοιτάζω χωρίς να μπορώ να πω κουβέντα.
Γιατί μου εξηγούσε αυτό. Και γιατί το δεκατριάχρονο παιδί, που τριγυρνούσε ξημερώματα Κυριακής στους δρόμους της Σόφιας και πέθανε με αυτό τον τραγικό τρόπο, ήταν ο γιος του οδηγού που βιάστηκα να κατηγορήσω. Ενός τόσο συμπαθητικού και εργατικού ανθρώπου, ο οποίος εκείνη τη στιγμή οδηγούσε κάπου στην Ουγγαρία για το μεροκάματο. Και βεβαίως ήταν αδύνατο, να ελέγξει τον μικρό γιό του.
Σήμερα, στα διάφορα φόρουμς, κάποιοι κατηγορούν τα αδέσποτα σκυλιά, κάποιοι τον οδηγό που δεν σταμάτησε και κάποιοι άλλοι (οι περισσότεροι) τους γονείς. Πόσο εύκολο είναι τελικά να κατηγορείς χωρίς να ξέρεις...
5 comments:
Χαχαχα ναι! Να πεθάνει ο γάιδαρος του γείτονα!!
Οπως το λες Κλέαρχε. Οταν πεθαίνει ο δικός μας, καταλαβαίνουμε άραγε?
Οι τελίτσες, όμως, του τίτλου με μπέρδεψαν και έβαλα το σχόλιο σε λάθος ποστ... Το σχόλιο ήταν για το προηγούμενο ποστ...
(Εδώ, φαντάζει, τουλάχιστον ηλίθιο...)
(το "προηγούμενο", χρονικά είναι το επόμενο)
@Κλέαρχε κι εμένα μου φάνηκε λίγο περίεργο (δεν λέω ηλίθιο), αλλά πίστεψα ότι σχολιάζεις τις κατηγορίες στα φόρουμ. Εκεί πήγαινε γάντι, επίσης!
Πάντως και για το επόμενο ποστ, είναι όπως το λες. Το κακό είναι ότι χαίρονται που ψόφησε ο γάιδαρος του γείτονα, ενώ αυτοί πάνε ακόμα με τα πόδια!!!
Post a Comment