Τα σύνορα και το διάλειμμα

Ταξιδεύοντας για την Ελλάδα πριν το Πάσχα, βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Στα βουλγαρικά σύνορα δεν υπήρχε κανένας υπάλληλος, συνοριοφύλακας και λοιπές ειδικότητες στα γκισέ. Σκέφτηκα ότι λόγω των ημερών, τα είχαν αφήσει οι άνθρωποι ανοιχτά, μην μποτιλιάρεται κι ο κοσμάκης, άλλωστε σκασίλα τους για το ποιός βγαίνει από την χώρα.

Επιστρέφοντας, την δεύτερη μέρα του Πάσχα, μας περίμενε άλλη έκπληξη. Ελληνες και Βούλγαροι αστυνομικοί, έλεγχαν ταυτόχρονα τα διαβατήρια, στα ελληνικά γκισέ. Σκέφτηκα και πάλι, ότι λόγω των ημερών, είπαν να επισπεύσουν την διέλευση των ταξιδιωτών και τακίμιασαν στην μία πλευρά.

Σε επόμενη κάθοδο στα πάτρια, είδα πλέον εντελώς κλειστά τα βουλγαρικά γκισέ. Κλειστά, καρακλειστά με τις ταμπελίτσες τους και τις αυτοκόλλητες ανακοινώσεις τους ξηλωμένες! Δεν λειτουργούσαν πλέον, ήταν φανερό. Στα ελληνικά γκισέ μαζί Ελληνες και Βούλγαροι, έκαναν τον έλεγχο για την είσοδο στην Ελλάδα. Μου άρεσε, γιατί χρόνια μπαινοβγαίνω στην πατρίδα, πρώτη φορά με περίμενε "καλημέρα" και χαμόγελο. Βουλγάρικα μεν, αλλά με περίμεναν. Πάντα μου την έδινε, που έμπαινα η ταλαίπωρη μετανάστης κι ένα χαμόγελο δεν έσκαγαν οι δικοί μας, μια λέξη δεν έλεγαν.

Το περασμένο Σάββατο που κατεβαίναμε, είχαμε μαζί μας και την Ελένα. Βάλθηκα λοιπόν να της εξιστορώ την κοσμοϊστορική αλλαγή και τα "κοινά" μας πλέον σύνορα. Ημουν πολύ ενθουσιασμένη, γιατί μια τέτοια κίνηση δείχνει ότι "οι λαοί μας προχωράνε, δεν αναγνωρίζουν σύνορα, συνυπάρχουν όλο και πιο αρμονικά" και άλλες τέτοιες παπαριές. Περάσαμε λοιπόν τα κλειστά Βουλγαρικά γκισέ και τσουπ, σκάσαμε σε ουρά. Μποτιλιάρισμα χαζό, μιας και στον δρόμο δεν είχαμε παρατηρήσει καμιά τρελλή προσέλευση προς τα σύνορα. Με το δεδομένο κι ότι ο έλεγχος είναι μόνο ένας πια, αυτό δεν κόλλαγε πουθενά.

- Να δεις που κάτι έγινε! είπα συμπληρώνοντας το κραγιόν μου.

- Τίποτα δεν έγινε. Μάλλον οι Βούλγαροι έμαθαν και στους Ελληνες το διάλειμμα! απάντησε ο Μήτσος.

Ακόμα γελάμε....