Αντίο ...

Πρωί της Δευτέρας του Πάσχα, στην Αχαρνών, καθ’οδόν για τον Ευαγγελισμό. «Θα πάμε μετά να ανάψουμε ένα κερί για τον Χαμίντ?». Δάκρυα μπαίνοντας , χαμόγελα, ελπίδες ψεύτικες, λόγια που κανένας μας δεν πιστεύει. Ο καθένας μας, προσπαθεί να πείσει τον άλλο ότι θα περάσει. Δεν θα περάσει και το ξέρουμε. Ο μόνος που πείθεται είναι ο Δημήτρης. «Θα ζήσει, θα δεις». Θέλω να του δώσω ένα φιλί και δεν μπορώ. Του πιάνω το χέρι και το φιλάω φεύγοντας. Αγάπη, σεβασμός, θαυμασμός, ευγνωμοσύνη, όλα σε ένα χειροφίλημα. Λυγμοί. Ποτέ πριν, δεν του έχω φιλήσει το χέρι. Οχι, δεν έχω κουράγιο να πάω στον Χαμίντ. Θέλω να περάσω τα σύνορα και να κλειστώ, στο αποστειρωμένο κλουβί μου. Εκεί που μπορώ να παίζω με ευκολία, το παιχνίδι της χαράς. Αντίο θείε μου.

Δεν το ανέβασα όταν γράφτηκε, ίσως για να ξορκίσω τον αποχωρισμό που έβλεπα να έρχεται. Οι άντρες που επηρρέασαν την παιδική μου ηλικία, που έφτιαξαν τα πρότυπα που αργότερα έψαχνα και ερωτεύτηκα, ξεκίνησαν να φεύγουν νωρίς. Για την ακρίβεια, ο θείος, αυτός που έφυγε πριν λίγες ώρες, είναι ο προτελευταίος της "ομάδας". Ο τελευταίος είναι ο μπαμπάς μου, που πριν λίγο τον παρακάλεσα να αντέξει, γιατί ακόμα τον έχουμε ανάγκη. Δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβε. Οταν έμαθε ότι ο θείος είναι άρρωστος είπε "δεν θέλω να φύγει πριν από μένα".

Οταν ζεις μακρυά, όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να είσαι εκεί, ο πόνος είναι μεγαλύτερος. Οσο κι αν προστατεύεσαι από τους λυγμούς και τον πόνο που θα έβλεπες γύρω σου, τόσο ο λυγμός μέσα σου γιγαντώνεται και σε πνίγει. Τουλάχιστον εκεί, θα μπορούσες να ξεσπάσεις. Τώρα απλά ακούς "ο θείος σου έφυγε" από ένα γαμωτηλέφωνο και δεν έχεις τί να απαντήσεις. Ποιός θα καταλάβει τί ήταν για σένα ο θείος? Πόσα σου δίδαξε, πόσο καλύτερο άνθρωπο σε έκανε, πόσα του χρωστάς από αυτό που είσαι? Και πόσοι άλλοι του χρωστάνε ακόμα?

Χαίρομαι που τον έζησα, χαίρομαι που το περασμένο καλοκαίρι, πρόλαβε να γνωρίσει τον Δημήτρη. Λυπάμαι που δεν το έζησα περισσότερο, γιατί πάντα πίστευα ότι έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας.

Το παρόν κείμενο δεν έχει επίλογο, ίσως γιατί ολόκληρο είναι επίλογος από μόνο του. Θείε μου, έλεγες πάντα, όταν γράφω να βγάζω τα συναισθήματά μου. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο το κείμενό μου, με τόσο πόνο μέσα μου. Συγχωρεσέ με, που δεν τήρησα τους κανόνες...