Σε λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι θα σε αποχωριζόμουν τόσο γρήγορα. Και τί δεν περάσαμε μαζί!
Τί να πρωτοθυμηθώ?
Που σε κάρφωσε ο Δημήτρης στο σίδερο και πόνεσα λες και πληγώθηκε το δικό μου πλευρό?
Που πήγαμε στο Καυσερί, ταξίδι εξπρές μέσα στα χιόνια και ο Γιάννης πήγε να σε κάψει?
Που οδηγούσαμε στον λεωφορειόδρομο στο Βελιγράδι και ήσουν φορτωμένος σαν τρένο?
Που πήγες την Μέτζυ μας στο νοσοκομείο στην Στάρα Ζαγόρα, ξαπλωμένη στο πορτ μπαγκάζ να σφαδάζει από τον πόνο?
Που κάποιος μαλάκας έκανε λάθος και σου έβαλε λίγη βενζίνη και πεθανα από την αγωνία μου, μέχρι να πειστώ ότι δεν θα πάθεις κάτι?
Εκατόν σαράντα χιλιόμετρα μαζί, σε δυόμιση χρόνια.
Εκατόν σαράντα χιλιάδες στιγμές μαζί σου.
Μέχρι και τη μέρα που σε αφήσαμε στη Σόφια, πίστευα ότι κάτι θα γίνει και δεν θα σε αλλάξουμε. Και μέχρι και την τελευταία φορά που πέρασα έξω από την αντιπροσωπεία έψαχνα να σε δω.
Από σήμερα, έχεις καινούργιο ιδιοκτήτη. Τον τσέκαρα και μου φάνηκε καλός, να ξέρεις. Πιστεύω ότι θα σε αγαπήσει και δεν θα σε οδηγεί άγαρμπα. Προτιμούσα την Χατιτζέ βέβαια, αλλά τί να κάνουμε που πήγε κι έφαγε τα μούτρα της. Οπως και να έχει, είναι καλύτερα να σε έχει κάποιος από το να περιμένεις κλεισμένος σε ένα πάρκιν, ναι? Γιατί εσύ δεν μπορείς χωρίς χιλιόμετρα, καλό μου.
Να σου πω ακόμα ότι δεν πρόκειται να δεθώ με άλλο αυτοκίνητο, όσο με σένα. Κι ας είναι μεγαλύτερο, ακριβότερο, ό,τι θέλει ας είναι. Θα είσαι πάντα ο Γκόλντυ ΜΟΥ.
Α! Και πες στον καινούργιο, να μην σε πάει στη Σερβία.... Δεν πληρώσαμε το πρόστιμο στο Βελιγράδι.
Οποιος με πει χαζή, που γράφω γράμμα σε αυτοκίνητο, έχει απόλυτο δίκιο... γιατί δεν είχε ποτέ τον Γκόλντυ!
