Η αγάπη όλα τα μπορεί.

Την περασμένη εβδομάδα αρρώστησε ο Μήτσος-Τζαβάρ. Ηταν τόσο άσχημα, που ο γιατρός ήταν σαφής. "Αν αύριο δεν σηκωθεί, δεν έχει νόημα να του κάνω άλλες ενέσεις". Ο Ιορντάν βρήκε το σημείο που θα τον πηγαίναμε. Επρεπε να μεταφερθεί πριν πεθάνει (πώς να το μεταφέρεις το τέρας αν δεν σέρνεται έστω?) και ο καλός γιατρός μας θα κανόνιζε τα υπόλοιπα. Βασικά δεν ήθελα με τίποτα να πεθάνει μπροστά στη Γωγώ.

Λες και ο Μήτσος πήρε χαμπάρι τί του ετοιμάζαμε, έβαλε τα δυνατά του και το Σάββατο το πρωί ξεχύθηκε στο προαύλιο σαν γνήσιο αραβικό που είναι (αν και γερασμένο όσο ο συγχωρεμένος ο Γκαντάφι). Την Κυριακή κατέφθασε μετά τιμών ο ντιάντο Λίτσο με φρέσκο σανό, να το γιορτάσει ο Μήτσος-Λάζαρος μετά της συμβίας. Κι εγώ πήρα ανάσα και είπα την μεγάλη κουβέντα-μαλακία. "Αν το πάθαινε η Γωγώ θα το άντεχα, αλλά δεν αντέχω να χάσουμε τον Μήτσο!".

Η ώρα ήταν ανοιχτή προφανώς, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου αν ζούσε. Κι έτσι χθες το μεσημέρι΄, βγήκα για μισό λεπτό από το γραφείο κι έπεσα πάνω στον κτηνίατρο. "Πώς από δω?" τον ρώτησα. "Δεν σας είπε ο Δημήτρης τίποτα? Η θηλυκιά είναι πολύ άσχημα". Κατά τον γιατρό, η Γωγώ ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Δεν θα την έβγαζε την νύχτα. Την πλάκωσε στις ενέσεις μεν, αλλά βελτίωση δεν περίμενε. Πήρα τον Μπόυκο να στείλει ένα φορτηγό. Να την πάμε στο σημείο που θα πηγαίναμε τον αρσενικό, μια βδομάδα πριν. Δεν ήθελα με τίποτα να πεθάνει μπροστά στον Μήτσο. Οταν το φορτηγό βρέθηκε, ο φύλακας μου είπε ότι προσπαθεί να την κάνει να κινηθεί λίγο. Σηκωνόταν, έπεφτε. Πιάστηκα στο ότι σηκωνόταν. Κι ας έπεφτε αμέσως. "Να της δώσουμε μια ευκαιρία?" είπα στην Ελένα. "Μόνο απόψε να περιμένουμε. Μήπως τα καταφέρει! Ας το κάνουμε αύριο". "Ο γιατρός είπε ότι αν δεν σηκωθεί να κινηθεί, δεν θα τα καταφέρει". Ισως να έπαιξε ρόλο κι ο εγωισμός μου. Δεν άντεχα να χαθεί κάποια που είχε το όνομά μου. Κι ας μην της έδινα την παραμικρή σημασία, πέντε χρόνια τώρα.

Η αγάπη όμως, όλα τα μπορεί. Κι όσα φαντάζουν ακατόρθωτα. Ακόμα κι αν πρόκειται για αγάπη μεταξύ αλόγων. Από χθες το απόγευμα μέχρι σήμερα τα ξημερώματα, ο Μήτσος βγήκε από την συνήθη απραξία του ως γέρος και κουρασμένος και έβαλε σκοπό να σώσει την συντροφό του. Την κουτούλαγε με τόση μανία για να σηκωθεί, την τραβούσε σαν τρελλός. Αφού κατάφερε να την σηκώσει όρθια, δεν άφησε κανέναν να τους πλησιάσει. Δυό βήματα μαζί. Επεφτε. Ξανά κουτουλιές να σηκωθεί. Αντε, άλλα δυό βήματα. "Δεν θα μείνω μόνος μου τρελλόγρια!" έμοιαζε να της λέει. Οι φύλακες δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που γινόταν.

Οπως δεν το πίστεψε κι ο γιατρός μας, σήμερα το πρωί. Μπήκε με ένα πλατύ χαμόγελο στο γραφείο μου και άρχισε να μου μιλάει στα αγγλικά! Τόσο χαρούμενος ήταν, που δεν έψαχνε τις λέξεις όπως συνήθως. "Δεν το περίμενα! Δεν υπήρχε ελπίδα κι ας μην στο έλεγα! Θαύμα έγινε!". Τα κλείσαμε λοιπόν στον χώρο τους, με μια γερή παρτίδα σανό. Να γιορτάσουν το Σαββατοκύριακο. Να μην βγουν για μερικές μέρες, να μπορέσουν να δυναμώσουν για τα καλά.

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι αποκλείεται να μπορέσουμε να τα χωρίσουμε. Δεν θα το επιτρέψουν τα ίδια. Κι αν ο ένας κάποια μέρα φύγει, ο άλλος θα πρέπει να τον ακολουθήσει αμέσως. Η ανησυχία του Μήτσου-Τζαβάρ, δεν θα ήταν αν έβλεπε την Γωγώ να πεθαίνει μπροστά του. Θα ανησυχούσε μόνο, μήπως δεν τον βοηθήσουμε να πεθάνει μαζί της.