Tuesday, January 25, 2011

Γκόλντυ!

Σε λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι θα σε αποχωριζόμουν τόσο γρήγορα. Και τί δεν περάσαμε μαζί!
Τί να πρωτοθυμηθώ?
Που σε κάρφωσε ο Δημήτρης στο σίδερο και πόνεσα λες και πληγώθηκε το δικό μου πλευρό?
Που πήγαμε στο Καυσερί, ταξίδι εξπρές μέσα στα χιόνια και ο Γιάννης πήγε να σε κάψει?
Που οδηγούσαμε στον λεωφορειόδρομο στο Βελιγράδι και ήσουν φορτωμένος σαν τρένο?
Που πήγες την Μέτζυ μας στο νοσοκομείο στην Στάρα Ζαγόρα, ξαπλωμένη στο πορτ μπαγκάζ να σφαδάζει από τον πόνο?
Που κάποιος μαλάκας έκανε λάθος και σου έβαλε λίγη βενζίνη και πεθανα από την αγωνία μου, μέχρι να πειστώ ότι δεν θα πάθεις κάτι?
Εκατόν σαράντα χιλιόμετρα μαζί, σε δυόμιση χρόνια.
Εκατόν σαράντα χιλιάδες στιγμές μαζί σου.
Μέχρι και τη μέρα που σε αφήσαμε στη Σόφια, πίστευα ότι κάτι θα γίνει και δεν θα σε αλλάξουμε. Και μέχρι και την τελευταία φορά που πέρασα έξω από την αντιπροσωπεία έψαχνα να σε δω.
Από σήμερα, έχεις καινούργιο ιδιοκτήτη. Τον τσέκαρα και μου φάνηκε καλός, να ξέρεις. Πιστεύω ότι θα σε αγαπήσει και δεν θα σε οδηγεί άγαρμπα. Προτιμούσα την Χατιτζέ βέβαια, αλλά τί να κάνουμε που πήγε κι έφαγε τα μούτρα της. Οπως και να έχει, είναι καλύτερα να σε έχει κάποιος από το να περιμένεις κλεισμένος σε ένα πάρκιν, ναι? Γιατί εσύ δεν μπορείς χωρίς χιλιόμετρα, καλό μου.
Να σου πω ακόμα ότι δεν πρόκειται να δεθώ με άλλο αυτοκίνητο, όσο με σένα. Κι ας είναι μεγαλύτερο, ακριβότερο, ό,τι θέλει ας είναι. Θα είσαι πάντα ο Γκόλντυ ΜΟΥ.
Α! Και πες στον καινούργιο, να μην σε πάει στη Σερβία.... Δεν πληρώσαμε το πρόστιμο στο Βελιγράδι.
Οποιος με πει χαζή, που γράφω γράμμα σε αυτοκίνητο, έχει απόλυτο δίκιο... γιατί δεν είχε ποτέ τον Γκόλντυ!

Monday, January 24, 2011

Οικογένεια

Κυριακή ξημερώματα, σε ένα στενάκι στο Σιρκετζί. Χυμένοι σε πολύχρωμες μαξιλάρες, προσπαθούμε να ανάψουμε έναν ναργιλέ, πίνοντας Εφέ Πίλσεν. Οπως λέει κι ο Ογούζ, ποτέ μην ξεκινάς με μπύρα, αλλά πάντα μπορείς να την πιείς τελευταία! Ο σερβιτόρος μας πιάνει κουβέντα και ρωτάει αν ήμαστε οικογένεια.
Αρχίζω να εξηγώ τί ακριβώς είμαστε, προσπαθώντας να το πω απλά. Ο Αρις με τα σπαστά αγγλικά του, επεμβαίνει χαμογελώντας. "Ναι, οικογένεια είμαστε". Και δεν χρειάζεται να προσπαθήσω άλλο, έγινε απλό από μόνο του. Οσο απλά, γίναμε και συγγενείς όλοι μας.
Thanks guys!

Wednesday, January 19, 2011

Χαστούκι

Διάβασα αυτό. ΄
Χαστούκι, πράγματι...