χάπυ νιου γίαρρρρρ

Πάλι πίσω στα κρύα και τα χιόνια μας! Για το καλό! Μετά από δέκα μέρες σε μια Ελλάδα ηλιόλουστη. Τόσο ηλιόλουστη που μέχρι και αρνί ψήσαμε και τραπέζια στρώσαμε στην αυλή του θείου, λες και ήταν Πάσχα.

Δέκα μέρες, που μας γύρισαν χρόνια πίσω. Κι έτσι μας ξαναβρήκε ένα ξημέρωμα στου Σάκη, που παραπονιόταν γιατί έπεσε η δουλειά. "Κρίση?" τον ρωτήσαμε. "Οχι ρε σεις, απλά οι πελάτες μου γέρασαν και πεθαίνουν". Μαζί μας η έξτρα ορντίναρυ θεία του Μήτσου. Αφότου την γνώρισα πριν ενάμιση χρόνο, τρέχω να προλάβω τις στιγμές που χάσαμε και θέλω να είμαι μαζί της με τις ώρες και να τα λέμε. Ολα.

Αλλο βράδυ , με παλιούς συμμαθητές. Εικοσιένα χρόνια μετά, ήμασταν ακόμα σαν να βγήκαμε για διάλειμμα. Τραγουδήσαμε, ήπιαμε, γελάσαμε και ήταν απίστευτο πως ανακτάς κώδικες επικοινωνίας με ανθρώπους, που το μόνο κοινό σας ήταν τα σχολικά θρανία. Οχι με όλους βέβαια. Είμαι πολύ τυχερή που υπάρχει πάντα ο Τάκης. Και που είναι τόσο δυνατός, αισιόδοξος και σαρκαστικός όσο όταν ήταν ντυμένος Αη Βασίλης στο νηπιαγωγείο. Και που δείχνει σε όλους μας, την φωτεινή πλευρά της ζωής, με μία ψυχική δύναμη που ζηλεύω.

Δυό βράδυα με την μπουμπού και τον Γιώργο. Δεν ξέρω γιατί τα τελευταία επτά χρόνια δεν καταφέραμε να βρεθούμε ούτε μισή φορά. Ετσι έπρεπε, προφανώς. Βρεθήκαμε κι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Καμία απόσταση σε χρόνο και τόπο, δεν άλλαξε όσα ζήσαμε και νοιώθαμε, κοριτσάκια ακόμα, δέκα χρόνια πριν. Κι όσο κι αν μας άλλαξε ο χρόνος, η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι μας άλλαξε προς την ίδια κατεύθυνση. Οι δρόμοι μας δεν έγιναν παράλληλοι και δεν θα γίνουν ποτέ. Και πάντα θα είμαστε "ίδιες", όπως χαιρέκακα μας αποκαλούσε μια μαύρη ψυχή, κάποτε.

Και τέλος πολλές , γλυκές στιγμές με την οικογένεια και τους συγγενείς, που "στερούμαστε" τα τελευταία χρόνια. Είμαι ακόμα το "κοριτσάκι" του μπαμπά μου, κι ας έχει πλέον ο ίδιος γίνει ένας ταλαιπωρημένος παππούς. Μπορεί να μην δύναμαι, να του ανεβάσω τον πεσμένο στα τάρταρα αιματοκρίτη του, αλλά θέλω να πιστεύω ότι την διάθεση του την ανεβάσαμε λίγο. Δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο της μαμάς μου, όταν της έδειξα το καφετί σημαδάκι στο μάγουλό μου."Στο πήρα κι αυτό μάμμυ".

Κι αφού γεμίσαμε μπαταρίες και ψυχή, σε μια Ελλάδα που αδειάζει, πιστεύω ότι ο χρόνος που ήρθε, θα είναι φωτεινός και χαρούμενος. Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Γιατί ο μεγαλύτερος, ο πιο αληθινός πλούτος μας, είναι οι δικοί μας άνθρωποι, γύρω μας. Αυτοί που θα γεμίζουν τις ψυχές μας με χαμόγελα. Κι αυτός ο πλούτος, δεν μπορεί να ξεπουληθεί, να φορολογηθεί ή να υποθηκευτεί. Καλό είναι να τον ανακτήσουμε, μιας και κάποιοι από εμάς, τον έχουμε ξεχάσει εντελώς.

Για το κλείσιμο, η καλύτερη ατάκα έβερ, από τον ανηψιό μου: "Παππού δεν θέλω λεφτά και δώρο, αφού κέρδισα το φλουρί!".

Καλή μας χρονιά!