Ωρες ώρες τα έβαζα με τον εαυτό μου... Που ήμουν σκληρή, που ήμουν απότομη, που ήμουν καχύποπτη. Πολλές άλλες έκλεινα τα αυτιά μου, λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν να μην εμπιστευτώ κανέναν εδώ, δεν είναι δυνατόν να βλέπω παντού κλέφτες. Αν τους έδειχνα ότι τους νοιάζομαι, ότι είναι τα "παιδιά μου" θα το καταλάβαιναν, έτσι δεν είναι? Πονεμένοι άνθρωποι είναι, μια ελπίδα να κρατηθούν ψάχνουν.
"Υιοθετημένοι" και οι φύλακες. "Ασε μωρέ Δημήτρη μου, άνθρωπος είναι και κουράστηκε, τί φωνάζεις?" τις νύχτες που ερχόμασταν ξαφνικά και τους βλέπαμε χαμένους από το φυλάκιο. Τόσο πολύ τους καταλάβαινα η ξανθιά , που δεν βγήκα ποτέ να πλησιάσω το φυλάκιο να δω αν κοιμόνται πράγματι μέσα ή βολτάρουν. Και η κεντρική πόρτα ξεκλείδωτη , έκανα και χιούμορ "αν δεν την άφηνε έτσι πώς θα μπαίναμε τώρα που τον πήρε ο ύπνος?"
Το περασμένο Σαββατοκύριακο που θα κατεβαίναμε Ελλάδα, ζητήσαμε από τους πλέον "έμπιστους" να έρθουν το Σάββατο το πρωί. Θα δούλευε η παραγωγή, οπότε "ας έρθει ο τάδε, μην μας κατακλέψουν κιόλας", είπε ο Δημήτρης.
Οταν προχθές ανακαλύψαμε τί είχε γίνει, χωρίς ίχνος παραβίασης, χωρίς κανένα σημάδι , κοιταχτήκαμε λες και αντικρύζαμε εξωγήινους. Το νέο κυκλοφόρησε παντού, ώστε ο καθένας να λέει ότι του κατεβαίνει στο μυαλό, να ρίχνει ευθύνες σε άτομα που μήνες τώρα δεν είναι πια εδώ. Από το πρωί βλέπω 200 άγνωστα μάτια. Ολοι τους μου φαίνονται το ίδιο... ή τουλάχιστον σχεδόν όλοι. Προσπαθώ να μην καταλάβουν πώς νοιώθω, πόσο πολύ με διέλυσε όλο αυτό. Ακόμα και μια πρόκα να λείπει από δω μέσα, είναι σαν να μου έκλεψαν κάτι από το συρτάρι του κομοδίνου μου. Να πάρει, αυτοί το χουν ανάγκη πιο πολύ από μένα αυτό το κωλοεργοστάσιο, δεν τους πονάει? Εσπασα για δύο δευτερόλεπτα, κρατώντας στην αγκαλιά μου την Πόλια, που δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί την ανακάτεψαν αυτοί που είχαν εντολή να λύσουν τα σκυλιά όταν φύγαμε , κι έκλαιγε λέγοντάς μου "δεν θέλω να νομίσετε ότι ήξερα". Αφού ζουν κιόλας τα σκυλιά πάλι καλά, τα έσωσε το ότι ήταν δεμένα.
Δεν ξέρω την αξία των κλοπιμαίων... από προχθές μετράνε τί μας έμεινε κι άκρη ακόμα δεν βγήκε. Κι ούτε θα βγει... αύριο θα έρθει η αστυνομία. Θα έχουν οι μπάτσοι του χωριού το ύφος του Σερλοκ Χολμς. Θα μας πετάξουν ότι τέσσερις - πέντε από τους εργαζόμενους είναι καταδικασμένοι. Θα κάνουν ερωτήσεις βλακείας προκειμένου να επιβεβαιώσουν ότι είναι Σέρλοκ Χολμς. Θα τους πεις που να ψάξουν και μετά από τρεις μήνες, θα πουν ότι δεν βρέθηκε τίποτα. Γνωστή ιστορία από τις μέρες που χάνονται μικροπράγματα. Μόνο που αυτή τη φορά η μπάζα είναι μεγάλη και εύχομαι ειλικρινά κανένας από εδώ μέσα να μην έχει ανακατευτεί... Πόσο ηλίθια είμαι... αυτή η δουλειά δεν γινόταν χωρίς συμμετοχή κάποιου από τα "παιδιά" μας...
7 comments:
Georgia σιγά την μεγάλη μπάζα. Και τι έγινε, σημασία έχει να κερδίζουμε , αφου κερδίζουμε πως κάνεις έτσι? Τεστ. Ποιόν σου 8υμίζω??
Δεν το πιστευω...Ηταν τελικα "αλλιωτικο" εκεινο το σαββατοκυριακο...
Ευχομαι να ειναι καλυτερα τα πράγματα.
:)
Πονάει η προδοσία... αλλά το να μην εμπιστεύεσαι και κανέναν θέλει γερό στομάχι... εύχομαι γρήγορα να είναι περαστικά...!
Εγώ βέβαια απορώ με τη ψυχραιμία σου.
Εύχομαι να είναι το τελευταίο αλλά πρόσεχε όσο μπορείς.
Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να αφήσω σχόλιο πρώτη φορά σε άλλο θέμα αλλά έτσι ήταν γραφτό να γίνει.
Υπομονή. Τα ίδια συνάντησα κι εγώ σε παλιότερο εργοστάσιο. Εγχώριο κιόλας. Δλδ αν είναι να γίνει, θα γίνει όπου κι αν είσαι. Το πρόβλημα είναι αυτό το αίσθημα της "προδοσίας". Μπορείς μετά να εμπιστευθείς άλλους; Δεν ξέρω. Εγώ ακόμη δεν έχω απάντηση.
Μου πήρε κάτι μέρες να καταφέρω να απαντήσω, προφανώς το απέφευγα όσο ήταν το σοκ "ζωντανό" μέσα μου....
@Δημήτρη ...με έκανες και γέλασα, αλλά δυστυχώς όλα έχουν τη σημασία τους, με πονάει, με πονάει, με πονάει!
@ Φου μου, ναι , ήταν πράγματι αλλιώτικο Σ/Κ, προτιμώ να το θυμάμε γιατί ξαναβρεθήκαμε μετά από τόσα χρόνια και να μην το μαυρίζω με όσα έγιναν εδώ. Τα φιλιά μου...
@Estrella μου, δυστυχώς ή ευτυχώς τα πράγματα θα είναι πάντα έτσι, εγώ πρέπει να το πάρω απόφαση όσο άσχημο κι αν είναι.
@Adomiel θέλει γερό στομάχι ναι, κι εγώ κάθε άλλο παρά γερό έχω...
@Shades όχι δεν θα είναι το τελευταίο και το ξέρω, ένα από τα πολλά είναι. Η ψυχραιμία είναι καθαρή άμυνα, την αποκτάς για να επιβιώσεις. Ελπίζω κάποια στιγμή να βρω σχόλιό σου σε άλλου ύφους ποστ μου :)
@michalakis , δεν θα την βρούμε την απάντηση. Και ναι, δεν λέω ότι στην Ελλάδα δεν γίνονται τα ίδια. Απλά εδώ το συγκεκριμένο φαινόμενο, δείχνει να είναι η 2η φύση των ανθρώπων, κι αυτό είναι που με πονάει... το γιατί φτάνουν εκεί.
Σας ευχαριστώ όλους, προσπαθώ να το ξεπεράσω, δεν πονάει μόνο η προδοσία, αυτό που πονάει πιο πολύ είναι η δικιά τους δυστυχία, η δικιά τους απόγνωση, το δικό τους τέλμα, που τους οδηγεί εκεί. Το σκοτάδι της ψυχής τους και του μυαλού τους γμτ.
Post a Comment