Foulianna

Την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό την θυμάμαι ακόμα, όπως όλοι μας άλλωστε. Βρέθηκα σε ένα προαύλιο φορώντας την αυστηρή μου μπλέ ποδιά με τον άσπρο γιακά, ραμμένη από τη νονά μου. Χέρι χέρι με τη Μαρία (δίδυμες γαρ), η οποία φορούσε την ίδια ποδιά με διαφορετικό φερμουάρ (που ήθελα εγώ αλλά το έβαλαν στην δικιά της), ανακατευτήκαμε με τις γνώριμες φατσούλες που γνωρίζαμε ήδη από το νηπιαγωγείο. Οταν χτύπησε το κουδούνι, με έκλπηξη είδαμε ότι στην τάξη μας, δεν ήταν μόνον τα γνωστά μας παιδάκια αλλά και δυο – τρία άλλα κοριτσάκια που βλέπαμε πρώτη φορά. Η Χαρούλα, η Νεκταρία, η Φουλιάννα.
Η Φουλιάννα, κοντούλα, με ίσια μαύρα μαλλιά πιασμένα σε δυο αλογοουρές στα πλάγια με τεράστιους πουά φιόγκους! Ακόμα τους θυμάμαι! Καμιά μας δεν είχε κορδέλες στα μαλλιά, όλες προτιμούσαμε (ή μάλλον οι μαμάδες μας) εκείνα τα λαστιχάκια με τις πλαστικές πασχαλίτσες.
Εκτός από τα κοτσιδάκια της, μου έκανε εντύπωση και το όνομά της, η μεγάλη μου αδελφή είχε μια φίλη Φούλη και ναι, στο αναγνωστικό μας υπήρχε και μια Αννα, αλλά όχι, Φουλιάννα δεν είχα ξανακούσει! Αραγε αυτό το κοριτσάκι είχε δύο ονόματα? Και τι όμορφο όνομα! Καμία σχέση με το δικό μου που ανέκαθεν δεν μου άρεσε. Αργότερα έμαθα, ότι είχε ένα όνομα απλό όπως όλες μας, Φωτεινή. Απλά οι δύο υπέροχοι γονείς της, ξέφυγαν από τα τετριμμένα και την φώναζαν με ένα τόσο γλυκό, τόσο ανθισμένο (έτσι το άκουγα, αλήθεια σας λέω) όνομα.
Τα καινούργια κοριτσάκια εγκλιματίστηκαν αμέσως, μπήκαν στις υπάρχουσες παρέες του νηπιαγωγείου και όλες μεγαλώναμε μαζί. Με την Φουλιάννα δεν κάναμε πολύ παρέα στο Δημοτικό, βρεθήκαμε όμως πολύ κοντά στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο αγγλικών και θυμάμαι ότι πρν το μάθημα, καθισμένες στο πεζοδρόμιο απ’έξω γράφαμε ποιηματάκια η μία στα τετράδια της άλλης. Μαζί γιορτάσαμε τη μέρα που φόρεσε φακούς επαφής και είπε ότι «άλλαξε η ζωή της». Χαρά που την μοιράστηκα μεν, δεν συμμερίστηκα δε, γιατί εγώ, πλάσμα ανάποδο εκ γεννετής, είδα κι έπαθα να γιορτάσω τη μέρα που επιτέλους, ναι, φόρεσα γυαλιά. Μαζί κουτσομπολέψαμε, θάψαμε, αγαπήσαμε, μισήσαμε διάφορους, και ναι, όσο περιέργο κι αν είναι στις παιδικές και εφηβικές παρέες δεν μαλώσαμε ποτέ και δεν ζηλέψαμε ποτέ η μία την άλλη.

Μετά το Λύκειο χαθήκαμε, η Φουλιάννα έφυγε για Θεσσαλονίκη να σπουδάσει Ιταλική Φιλολογία. Δυό χρόνια μετά, τα Χριστούγεννα του ’92, ο Νεκτάριος, φίλος αγαπημενος και συμμαθητής μας από πάντα, έφυγε. Ο πρώτος άνθρωπος που τηλεφώνησα για να τον ενημερώσω ήταν η Φουλιάννα, είχε έρθει για τις διακοπές, οπότε την βρήκα στο πατρικό της. Εκείνη τη μέρα ήταν και η τελευταία φορά που την είδα. Δεν μιλήσαμε πολύ, τί να λέγαμε άλλωστε μια τέτοια μέρα. Κλάψαμε αγκαλιασμένες και στο τέλος αποχαιρετηθήκαμε υποσχόμενες κάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε.
Δεν ξαναβρεθήκαμε. Η κάθε μία από εμάς τράβηξε διαφορετικό δρόμο, και τις ελάχιστες φορές που βρέθηκα με κάποιον από τους συμμαθητές απλά μάθαινα ότι μάλλον είχε μείνει στην Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές, την ώρα ανάκλησης διάφορων αναμνήσεων ή χαζεύοντας φωτογραφίες από τα σχολικά μου χρόνια, την θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα τί να έχει γίνει το κοριτσάκι με τους πουά φιόγκους. Αλλά, ως εκεί.
Χθες, έκανα την γνώριμη βραδυνή μου βόλτα στα μπλογκς. Από το ένα στο άλλο, άγνωστα , καινούργια μπλογκς, ψάχνοντας κάτι ενδιαφέρον. Και ξαφνικά το είδα... Foulianna! «Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άλλη Φουλιάννα στην Ελλάδα» σκέφτηκα. Μπήκα και τα μάτια της φωτογραφίας μου έφεραν στο μυαλό τα μάτια που χαμογέλασαν όταν έβγαλαν τα γυαλιά. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι «έπεσα» πάνω στην δικια μου Φουλιάννα! Δεν ήταν δυνατόν να είναι τόσο εύκολο. Μα πώς χαθήκαμε τόσα χρόνια? Αφησα διστακτικά ένα μήνυμα. Κοιμήθηκα με την αγωνία αν άραγε θα πάρω απάντηση... Και την πήρα. Η δικιά μου η Φουλιάννα μου απάντησε.Τελειώνοντας το ποστ θα της γράψω ένα μεγάλο γράμμα... ευκαιρία να κερδίσουμε τον χρόνο που χάσαμε. Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, αλλά υπάρχουμε πάντα για να συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε μαζί...Δεν είναι απίστευτο????