Ο γητευτής των Οβτσάρσκα

Εχουμε ξαπλώσει στις έντεκα το βράδυ και ο ύπνος, μας έχει αγκαλιάσει σε δευτερόλεπτα. Κάποια στιγμή ακούω τα σκυλιά να γαυγίζουν (σύνηθες) και μουσική (απολύτως απίθανο!). Για την ακρίβεια κλαρίνα, ήτοι παραδοσιακή Βουλγαρική μουσική. Ανοίγω μάτια, κοιτάζω ρολόι , η ώρα είναι ήδη δώδεκα! Σηκώνομαι και πλησιάζω το παράθυρο. Η μουσική όσο πάει και δυναμώνει. Εξω δεν φαίνεται τίποτε περίεργο.

Προσπαθώ να καταλάβω από που στην ευχή ακούγονται κλαρίνα, μέσα στη νύχτα. Ξαφνικά, βλέπω τα σκυλιά να κάθονται απολύτως ήρεμα, κομμένο το γαύγισμα και το τρέξιμο. Η μουσική δυναμώνει και τον βλέπω! Ο φύλακας παρκάρει μπροστά στα σκυλιά, ανοίγει την πόρτα, το ραδιόφωνό του προφανώς παίζει τα κλαρίνα στη διαπασών.

Στο μεταξύ ο Δημήτρης έχει σηκωθεί από το κρεββάτι και παραμιλώντας, έχει σταθεί δίπλα μου στο παράθυρο. Σαν χάνοι, "απολαμβάνουμε" το σκηνικό. Τσοπανόσκυλα (οβτσάρσκι στην βουλγαρική) που ηρεμούν με κλαρίνα κι ένας φύλακας που το παίζει DJ! Από το διπλανό δωμάτιο, η Μέτζυ λυσσάει που δεν είναι κι αυτή στο πάρτυ. Ο Δημήτρης μισο-ξυπνάει και ανοίγει το παράθυρο.

Δ: Τί κάνεις εκεί ρε? (στα Βουλγάρικα)

Φ: Βλέπω τα σκυλιά ! (στα Βουλγάρικα είχε μεγάλη πλάκα η έκφραση)

Δ: Τσακίσου κάτω στην πύλη! (στα Βουλγάρικα) Αει στο διάολο επιτέλους μαλάκες!!! (σε άπταιστα Ελληνικά, δυό χρόνια και δεν μάθαμε βρισιές οι άχρηστοι!)

Ο φύλακας μπαίνει στο αυτοκίνητο και εξαφανίζεται, παρότι δεν κατάλαβε τα μισά.

Εγώ : Τί του φωνάζεις ρε Δημήτρη, περιπολία έκανε ο χριστιανός?

Δ : Ποιά περιπολία ρε, με τον γητευτή των οβτσάρσκα???

Εγώ : Κι ένοιωθα ασφάλεια με τα σκυλιά, τελικά όποιος τους βάλει κλαρίνα, τα ηρεμεί!

Κάποιος από Κερατέα???

Ξέρω ότι το μπλόγκ μου το διαβάζουν ελάχιστοι, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να ζητήσω την εξής βοήθεια... Προσπαθώ να βρω συγκεκριμένο άτομο στην περιοχή της Κερατέας. Κατοικούσε εκεί μέχρι και πριν πέντε μήνες και αν ζει, εξακολουθεί να ζει εκεί (το άτομο είναι ηλικιωμένο). Εάν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο, παρακαλώ ας επικοινωνήσει μαζί μου, για να του δώσω περισσότερα στοιχεία. Ευχαριστώ !!!

Κομματάκια από ύφασμα

Μήνες τώρα σκεφτόμουν ότι όλες οι ντουλάπες με τα διάφορα δειγματολόγια υφασμάτων, θέλουν άδειασμα. Μονόχρωμα, εμπριμέ, ριγέ, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Από την άλλη τα λυπόμουν, θα μου άρεσε να τα κάνω πατσγουωρκ. Θα θέλα να τα δώσω στο προσωπικό και να το αφήσω να δημιουργήσει. Αλλά ποιός θα κάτσει να ασχοληθεί με κουρελάκια??
Σήμερα το πρωί έδωσα εντολή να αδειάσουν οι ντουλάπες, τις χρειαζόμαστε. Η Πόλια κουβάλησε τρία τεράστια τσουβάλια για να μαζέψει τα «σκουπίδια». Επεσαν όλες με τα μούτρα να την βοηθήσουν. Δεν τους έκανα παρατήρηση, Παρασκευή είναι, ας σηκωθούν και λίγο από τα γραφεία. Ηθελα τόσο να τους πω, «ό,τι σας αρέσει κρατήστε το». Κι αν τις προσβάλω;
Με πλησίασε η Ζαπρίνκα , η μικρή μας. «Σέφκα, μπορούμε να πάρουμε κάποια στο σπίτι και να μην τα πετάξουμε?». Πόσο το χάρηκα! «Ολα!!!» της είπα. Ερχονταν μία, μία, μικρές και μεγάλες με τα αποκτήματά τους. Τα ασήμαντα πολύχρωμα κομματάκια από ύφασμα.
-«Αχ, αυτό δεν θα γίνει ωραίο μαξιλαράκι?».
-«Μα με αυτό μπορώ να κάνω παντοφλίτσες!».
-«Η εγγονή μου θα τρελλαθεί να κόβει!!!»
Τους πέταξα την ιδέα! «Εγώ, αν ήξερα να ράβω, θα έφτιαχνα πατσγουωρκ παπλώμα και κουρτίνα και τραπεζομάντηλο ακόμα...».
- Αχ σέφκα,πως δεν το σκεφτήκαμε! Πόσο χρωματιστά θα είναι!!!
Σκέφτηκα τα γκρίζα σπίτια τους. Ναι, θα τους έδιναν χρώμα.
Τις άφησα να τελειώσουν. Την ώρα του σχολάσματος, έφευγαν όλες φορτωμένες με νάυλον σακούλες, γεμάτες με τους «θησαυρούς» τους. «Σέφκα, θα μας δώσεις ένα χαρτί μην νομίσει ο φύλακας ότι τα κλέψαμε?». «Θα πιστέψει βρε ο φύλακας ότι έκλεβε όλο το γραφείο ταυτόχρονα κάτω από την μύτη μου?»
Κι έτσι χρωματίστηκε η μέρα μας! Με πουά, με λουλούδια, με ρίγες. Και νοιώθω τόσο γεμάτη, που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να χαίρονται με τόσο μικρά πράγματα!

Η υπόσχεση

Κουλουριασμένη στο πλάι.
Το παλιό παράθυρο δεν κλείνει καλά,
μπαίνει κρύος αέρας που με παγώνει.
Σφίγγω πάνω μου την σιέλ καρώ πυτζάμα.
Είναι μόνον Οκτώβρης , γιατί να κάνει τόσο κρύο?
Βγάζουν την Εφη έξω από το θάλαμο.
Μα δεν με πείραζε να μείνει,
Τόσες μέρες τώρα μοιραζόμαστε το δωμάτιο
και τις σκέψεις μας.
Βγάζουν και τις αδελφές μου.
Γιατί κι αυτές, γαμώτο?
Δύο λεπτά είπαν ότι θα πάρει,
είναι μόνο μια από τόσες εξετάσεις.
Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιός,
είπε ότι είναι η πιο επώδυνη...
Ας τελειώνουμε.
Μπαίνουν, δεν θυμάμαι πόσοι.
Και ειδικευόμενοι μαζί...
Μα καλά, πρακτική με μένα θα κάνουν?
Δεν είμαι πειραματόζωο, τελειώστε!
Ο νευρολόγος που έχει γίνει σκιά μου,
τις τελευταίες μέρες
«Δεν θα σε πονέσω κοριτσάκι μου,
στο υπόσχομαι»
Κλείνω τα μάτια.
Δεν ξέρω πόσα χέρια,
ψάχνουν την σπονδυλική μου στήλη.
«Να το, εδώ είναι!»
«Εκανες γυμναστική παλιά?»
Δεν απαντώ...
Δεν είμαι χαζή,το ξέρω ότι θα πονέσω,
μην προσπαθείτε
να μου αποσπάσετε την προσοχή!
Χαράζουν μια γραμμή με μαύρο μαρκαδόρο...
Δυό μέρες μετά την κουβαλούσα πάνω μου.
Ενα σπρέυ, αναισθητικό σκέφτομαι.
Εξακολουθώ να κρατάω τα μάτια κλειστά,
Τα δόντια σφιγμένα.
Ονειρεύομαι θάλασσες, όπως και στις μαγνητικές.
Μόνο θάλασσες.
«Φέρτε την δεύτερη σύριγγα».
Ανοίγω τα μάτια,
Ποιά δεύτερη? Πότε με τρύπησε η πρώτη?
Δεν με πόνεσε!
Βάζω τα κλάμματα...
Γιατί κράτησε την υπόσχεσή του!
Κλαίω με λυγμούς,
γι’αυτό και μόνο.
Μου φαίνεται τόσο σπουδαίο ,
κάποιος να κρατάει μια υπόσχεση,
Μια τόσο ανούσια υπόσχεση....

Η συγκεκριμένη εξέταση και η συγκεκριμένη μέρα, ήταν η πιο ανώδυνη από όλες όσες προηγήθηκαν και όσες ακολούθησαν... μόνο και μόνο γιατί κάποιος κράτησε μια υπόσχεση. Επτά χρόνια μετά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κέρδισα το στοίχημα. Και να κρατάω αυτές τις στιγμές στο μυαλό μου, με κάθε λεπτομέρεια. Οταν λέω "χαίρομαι που πατάω στα πόδια μου", δεν το λέω μόνο μεταφορικά.

Το ρεύμα του αυτονόητου

Πολύ μου άρεσε αυτό το "ρεύμα του αυτονόητου",
που είναι "μια ανάγκη υπαρξιακή",
όπως είπε χθες ο Μπένι!!!

Χαζό - Νοσταλγία

Εχει μια λιακάδα υπέροχη, η Εθνική Μπάσκετ νίκησε την Σλοβενία και πέρασε στον ημιτελικό, η "πατρίδα" αύριο ψηφίζει. Και πείτε με χαζή, πείτε με ηλίθια, ανεγκέφαλη, ό,τι θέλετε πείτε με, αλλά από την στιγμή που ξύπνησα, νοιώθω μια νοσταλγία για όλες τις ηλιόλουστες εκλογές της ζωής μου, τον καφέ στις πλατείες, τα πολιτικά πηγαδάκια και τα εκλογικά κέντρα που τα κοιτούσα γελώντας.

Νοιώθω νοσταλγία για όλα τα Ευρωμπάσκετ από την εποχή του Γκάλη ακόμα. Και η απορία μου είναι, εάν η Εθνική παίξει εν τέλει αύριο στον τελικό, πως θα αντέξει η Ελλάδα να ζει δυό μεγάλες αγωνίες ταυτόχρονα? Και αν νικήσει, ποιός θα βγει στους δρόμους να πανηγυρίσει για τη νίκη της?

Κι εγώ δεν θα είμαι ασφαλώς εκεί, θα έχω απλά κολλήσει στην ΕΡΤ (γιατί και που αλλού να κολλήσω?) για να ροκανίσω το κυριακάτικο βράδυ. Μα είναι δυνατόν να νοσταλγώ μόνο τόσο χαζά πράγματα από την Ελλάδα???

Στην Αυσιέν μου...

Απόψε θα προσευχηθώ για σένα όπως μου ζήτησες. Στον δικό μου και στον δικό σου Θεό. Δεν προσεύχομαι συχνά , αλλά για σένα θα μπορούσα να κάνω τα πιο απίθανα πράγματα. Θα μοιραστώ μαζί σου τον πόνο σου και θα πονέσω μόνη μου, γιατί δεν μπορώ να είμαι εκεί, μαζί σου, αυτές τις στιγμές. Είμαι όμως δίπλα σου και το νοιώθεις, έτσι δεν είναι; Θα την σφίξεις ξανά στην αγκαλιά σου, το πιστεύω ...

Μια φίλη παλιά κι αγαπημένη δοκιμάζεται, με τον πιο σκληρό τρόπο που θα μπορούσε να δοκιμαστεί μια μάνα

Μήνυμα

Το ταξίδι στην Μπούρσα (στο οποίο κάποια στιγμή θα αναφερθώ εκτενώς), μου "κληροδότησε" μια αποστολή. Πρέπει να βρω κάποιον άνθρωπο, τα ίχνη του οποίου έχει χάσει συγγενής του από το εξωτερικό εδώ και μερικούς μήνες. Μην μου πείτε να ψάξω στους καταλόγους του ΟΤΕ , το έκανα ήδη. Το ότι βρίσκομαι εκτός Ελλάδας είναι μία επιπρόσθετη δυσκολία στην αναζήτηση. Η όλη ιστορία είναι εξαιρετικά περίπλοκη και ξεκινάει πενήντα χρόνια πριν. Ενας συγγενής που ερχόμενος στην Ελλάδα χάθηκε, μετά ξαναβρέθηκε και τώρα χάνεται πάλι. Εάν κάποιος μπορεί να βοηθήσει με οποιαδήποτε ιδέα για το πώς μπορώ να ψάξω, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Γνωρίζω την περιοχή στην οποία κατοικούσε το συγκεκριμένο άτομο (και σίγουρα κατοικεί ακόμα εκεί), έχω το όνομά του, απλά δεν είναι δυνατόν για μένα αυτή τη στιγμή να βρεθώ στην Ελλάδα και να ψάξω όσο χρειάζεται. Συνεπώς, οποιαδήποτε βοήθεια - ιδέα είναι ευπρόσδεκτη...

Bursa dan

Είμαστε εδώ και είναι υπέροχα!!! Ωρα για δεκάλεπτο ύπνο πριν την βραδυνή "ρακοκατάνυξη" στα Μουδανιά!!!

Yesterday!

Διάλογος με προμηθευτή μου, τον οποίο προσπαθώ δυό χρόνια τώρα, με πολύ πόνο, να τον μάθω το νόημα της λέξης YESTERDAY!

Me : Have you received my order?
Cem : Yes, but there is no delivery date on it. When will you need the material?
Me : YESTERDAY! (δεν αναγνωρίζετε την Ελληνίδα εδώ???)
Cem : Yesterday is impossible, you know. What about next week? (εδώ αναγνωρίζεται ο "εγώ-δεν-αγχώνομαι" Τούρκος).
Me: Do it!

Ο διάλογος επαναλαμβάνεται μετά από κάθε νέα παραγγελία και ο Cem (που πλέον με αποκαλεί Mrs Yesterday), προσπαθεί να γίνει θαυματοποιός.
Ωσπου έρχεται η σημερινή μέρα...

Cem: Hello Mrs Yesterday, Cem-Cem is speaking .
Me : Hello Cem-Cem! Have you received my order?
Cem : Yes, but there is no delivery date on it. When will you need the material?
May I suppose YESTERDAY, as usual?
Me: No Cem, you may deliver after 15 days(!), no problem.
Cem : I will load ,on next week.
Me : !!!!????

‘H o Cem είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, ή εγώ πρέπει να μάθω ότι YESTERDAY και 15 DAYS, έχουν το ίδιο νόημα (=next week)!!!

Από την Πόλη μας

Σε δύο μέρες ξαναφεύγουμε για Τουρκία, για Μπούρσα αυτή τη φορά. Θα περάσουμε βέβαια μια νύχτα στην Ιστανμπούλ (σιγά μην το παραλείπαμε:Ρ). Είπα λοιπόν να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες από το περασμένο ταξίδι στην Ιστανμπούλ, πριν προκύψουν οι καινούργιες.

- Αυτό το σπιτάκι στο Anadolu Hisari, δεν είναι λες και βγήκε από παραμύθι???

- Αλλη μια φορά που ήπιαμε το ρακί μας σε φλυτζάνια του καφέ!

- Το κουρείο του Ισάκ, στο Λεβέντ δεν έχει καμία σχέση με τα παραδοσιακά. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το ρολόι στον τοίχο και το ότι ο Ισάκ (αν και Κούρδος από την Ούρφα), μόνο που δεν έκλαιγε καθώς βλέπαμε στις ειδήσεις ότι καιγόταν η Ολυμπία.