Η υπόσχεση

Κουλουριασμένη στο πλάι.
Το παλιό παράθυρο δεν κλείνει καλά,
μπαίνει κρύος αέρας που με παγώνει.
Σφίγγω πάνω μου την σιέλ καρώ πυτζάμα.
Είναι μόνον Οκτώβρης , γιατί να κάνει τόσο κρύο?
Βγάζουν την Εφη έξω από το θάλαμο.
Μα δεν με πείραζε να μείνει,
Τόσες μέρες τώρα μοιραζόμαστε το δωμάτιο
και τις σκέψεις μας.
Βγάζουν και τις αδελφές μου.
Γιατί κι αυτές, γαμώτο?
Δύο λεπτά είπαν ότι θα πάρει,
είναι μόνο μια από τόσες εξετάσεις.
Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιός,
είπε ότι είναι η πιο επώδυνη...
Ας τελειώνουμε.
Μπαίνουν, δεν θυμάμαι πόσοι.
Και ειδικευόμενοι μαζί...
Μα καλά, πρακτική με μένα θα κάνουν?
Δεν είμαι πειραματόζωο, τελειώστε!
Ο νευρολόγος που έχει γίνει σκιά μου,
τις τελευταίες μέρες
«Δεν θα σε πονέσω κοριτσάκι μου,
στο υπόσχομαι»
Κλείνω τα μάτια.
Δεν ξέρω πόσα χέρια,
ψάχνουν την σπονδυλική μου στήλη.
«Να το, εδώ είναι!»
«Εκανες γυμναστική παλιά?»
Δεν απαντώ...
Δεν είμαι χαζή,το ξέρω ότι θα πονέσω,
μην προσπαθείτε
να μου αποσπάσετε την προσοχή!
Χαράζουν μια γραμμή με μαύρο μαρκαδόρο...
Δυό μέρες μετά την κουβαλούσα πάνω μου.
Ενα σπρέυ, αναισθητικό σκέφτομαι.
Εξακολουθώ να κρατάω τα μάτια κλειστά,
Τα δόντια σφιγμένα.
Ονειρεύομαι θάλασσες, όπως και στις μαγνητικές.
Μόνο θάλασσες.
«Φέρτε την δεύτερη σύριγγα».
Ανοίγω τα μάτια,
Ποιά δεύτερη? Πότε με τρύπησε η πρώτη?
Δεν με πόνεσε!
Βάζω τα κλάμματα...
Γιατί κράτησε την υπόσχεσή του!
Κλαίω με λυγμούς,
γι’αυτό και μόνο.
Μου φαίνεται τόσο σπουδαίο ,
κάποιος να κρατάει μια υπόσχεση,
Μια τόσο ανούσια υπόσχεση....

Η συγκεκριμένη εξέταση και η συγκεκριμένη μέρα, ήταν η πιο ανώδυνη από όλες όσες προηγήθηκαν και όσες ακολούθησαν... μόνο και μόνο γιατί κάποιος κράτησε μια υπόσχεση. Επτά χρόνια μετά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κέρδισα το στοίχημα. Και να κρατάω αυτές τις στιγμές στο μυαλό μου, με κάθε λεπτομέρεια. Οταν λέω "χαίρομαι που πατάω στα πόδια μου", δεν το λέω μόνο μεταφορικά.