Istanbul και πάλι...

Στο χαμάμι του Cagaloglu, αγοράσαμε σαπουνάκια από σουσάμι, θυμάρι , λεβάντα και κανέλλα, ήπιαμε καφεδάκι και καπνίσαμε ναργιλέ... Ο Δημήτρης δεν πρόλαβε να απολαύσει το μπαρμπέρικο, next time...

Η μελαγχολία του Κυριακάτικου απογεματος στην Ιστανμπούλ, είναι γλυκειά, ακόμα κι αν φωτογραφίζω την "Οδό Ορφανών Παιδιών", που τόσο πολύ μου θύμισε τον παππού Αζίζ...

Ημουν απογοητευμένη που το παιχνιδομάγαζο του Εσέρ έκλεισε, αλλά στον γυρισμό, στον σταθμό του Corlu, με περίμενε η Εμινέ, που πέρασε τα σύνορα στην αγκαλιά μου... δεν είχε διαβατήριο, βλέπετε!

Το δεύτερο,"καθυστερημένο" δώρο για τα γενέθλιά μου (το πρώτο ήταν το ταξίδι από μόνο του και μου το χάρισε ο Δημήτρης), ήταν το υπέροχο μαντήλι που μου αγόρασε ο "αδελφός" μας και το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή...

...άλλο ένα ταξιδάκι στην Πόλη της ψυχής μας έγινε, χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει... Το περίεργο είναι πως παρότι μείναμε εκεί λιγότερο από 24 ώρες, φύγαμε τόσο γεμάτοι, λες και βρισκόμασταν στην αγκαλιά της Πόλης, μήνες...