Too late

Εχω πάψει προ καιρού να είμαι παιδί. Για να λέμε την αλήθεια, το «νεαρόν» της ηλικίας το έχω αφήσει εδώ και χρόνια, πίσω μου. Συνεπώς, έχω πάψει και να ξεγελιέμαι, με παιδιάστικες υποσχέσεις. Ο χρόνος μου το δίδαξε, αν και θα ήταν υπέροχα, να μπορούσα να παίζω τις «κουμπάρες», χωρίς να με ενοχλεί.
Ο ίδιος χρόνος, μου διδάσκει τώρα, ότι πέρασε. Αργησα για μια ακόμη φορά. Ξεγελάστηκα, παίζοντας, ναι. Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσω ότι δεν μπορώ να περιμένω νέο «πενταετές», δεν μπορώ να ξεγελαστώ άλλο. Ο κόπος και ο πόνος αρκούσαν για μέχρι σήμερα. Δεν έχω άλλα να ξοδέψω.
Ναι, «καμιά φορά, κυνηγώντας το καλύτερο, καταστρέφουμε το καλό», ναι, «αυτό είναι αυτοκαταστροφικό». Οταν όμως έχεις ήδη το καλό και κυνηγάς το καλύτερο. Οχι όταν προσπαθείς να μετριάσεις την κόλασή σου. Και τεσπά, την δική μου «αυτοκαταστροφή», την επιλέγω ή όχι, εγώ, δεν μου χρειάζονται φωτεινοί σηματοδότες.Ετσι, αυτή την φορά «δεν θα πάρω». Ολο και κάποιος άλλος, θα βρει την όρεξη να «παίξει». Εγώ λέω να προχωρήσω ώς το τέρμα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Κρατήστε για τους άλλους τις συμβουλές και τις υποδείξεις, ίσως σε αυτούς φανούν χρήσιμες. Και για να τελειώνουμε, σε λάθος άνθρωπο προσπαθείτε να διδάξετε την έννοια της "οικογένειας". Οι δικές μου «οικογένειες» έχουν προ πολλού πιάσει ράφι...