Αν καταλάβει κανένας...

Κάποια εκατομμύρια Ελληνες θρηνούν τον Αρχιεπίσκοπό τους...
Ο Κουκοδήμος ανεξαρτητοποιείται (προσοχή δεν παραιτείται, ίσως του χρειαστεί η βουλευτική ασυλία)....
Ψηφίζεται νέος εκλογικός νόμος, λίγο πριν ανεξαρτητοποιηθεί (ο νοών...)....
Κάποια εκατομμύρια Ελληνες, θεωρούνται, ούτε λίγο, ούτε πολύ μ...........ς .
Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη! (μόνο που εγώ θεωρούμαι μαλάκας για εντελώς διαφορετικούς λόγους και από εντελώς άσχετα με την πολιτική άτομα).

My desktop

Η Lianne (λινκ παραπλεύρως), με προσκάλεσε να σας δείξω το desktop μου. Με την υποσημείωση, "εάν δεν βαριέμαι", φυσικά. Απότι βλέπετε (εάν φαίνεται δλδ), δεν περιλαμβάνει και σπουδαία πράγματα, γιατί είναι το desktop από το λαπτόπι της pleasure και όχι της δουλειάς.

Γκρίπνα Επιντέμια...

έγραφε ένα χαρτί, κολλημένο στην πόρτα της κλινικής, που με οδήγησε η δαιμόνια Πέτια (κατόπιν μυστικής συνεργασίας με τον σατανικό Δημήτρη), για να εξετάσουν το χάλι μου.
- Βλέπεις τί γράφει εδώ? με ρώτησε.
- Καταλαβαίνω ότι λέει για επιδημία γρίπης και κάτι που απαγορεύεται, απάντησα εξασκώντας τις γνώσεις μου στο σκατοκυριλικό τους.
- Μπράβο! Λέει ότι απαγορεύονται οι επισκέψεις σε ασθενείς , γιατί υπάρχει επιδημία γρίπης, μου εξήγησε η Πέτια. Είδες που στα έλεγα? συνέχισε.
- Τότε να μην μπούμε μέσα , αφού υπάρχει επιδημία γρίπης! αναφώνησα, ευτυχής που είχα βρει μια δικαιολογία να γλυτώσω το πασπάτεμα.
- Χμφφφφφφ , απάντησε.
Το μισώ αυτό το Χμφφφφφφ της Πέτια, το χρησιμοποιεί κάθε φορά που πετάω εξυπνάδα. Πρέπει να την δείτε να το κάνει, για να καταλάβετε πόσο εκνευριστικό είναι.

- Μισώ τους γιατρούς! της είπα, περιμένοντας να με λυπηθεί.

- Γυναίκα είναι η γιατρός, απάντησε.

Γκρρρρρρ. Ανάθεμα τα γένη της γλώσσας τους.

Η γιατρός ήταν στην ηλικία μου πάνω κάτω. Της είπα , με τα λειψά βουλγαρικά μου,ότι έχω πυρετό εδώ και τρεις μέρες και γκουυυυυυυυυυχ,

- Εχετε και άσχημο βήχα ! μου είπε

- Το ξέρω.

- Αντιβιοτικά πήρατε?

- Οχι, δεν παίρνω αντιβιοτικά, τα αποφεύγω, απάντησα.

- Εχουμε μερικές πολύ ωραίες πνευμονίες εδώ, ξέρετε, μου είπε.

- Να τις χιλιάσετε, σκέφτηκα, αλλά δεν άντεχα άλλο χμφφφφφφ της Πέτιας και το βούλωσα.

Με εξέτασε, και όντας σίγουρη ότι η Πέτια μου μεταφράζει, μιλούσε γρήγορα. Στο "αναπνεύστε" βέβαια, είδε ότι κοίταζα σαν αποβλακωμένο, μέχρι που η Πέτια μου έδειξε ανάσες με παντομίμα. Εκεί πείστηκε ότι η Πέτια ξέρει ελληνικά, σε σημείο που στο "βήξτε", η Πέτια έβηχε χειρότερα κι από μένα. Να τονίσω ότι η Πέτια πέραν του ονόματός μου, δεν γνωρίζει άλλα ελληνικά.

Με φόρτωσε με ένα κάρο αντιβιοτικά "παρότι τα αποφεύγεται", χαμογελώντας σαρδόνια. Και η εντολή της ήταν μεθαύριο στις τρεις να είμαι εκεί, εφόσον η "τεμπερατούρα" εξακλουθεί.

Πάνω που σκεφτόμουν, "σιγά μην ψήνομαι μέχρι την Παρασκευή", με πρόλαβε...

- Κι όταν λέω τεμπερατούρα, εννοώ ότι και το 37.1 είναι πολύ!

- Εμ με τέτοιους γιατρούς πώς να μην είναι άρρωστο το μισό προσωπικό, σκέφτηκα αλλά την ευχαρίστησα της είπα και "εις το επανιδείν" (από συνήθεια, μου αρέσει σαν λέξη και το λέω παντού) και φύγαμε.

Τώρα έχω ήδη πάρει τα πρώτα χάπια, σταγόνες κλπ, έχω φάει και την σούπα μου και χουζουρεύω, βάζοντας θερμόμετρο κάθε μισή ώρα. Το σκατένιο, παρά τα αντιπυρετικά, δεν πέφτει κάτω από το 37.6 και το καλό που του θέλω είναι να τσακιστεί γρήγορα, γιατί εγώ την Παρασκευή στην κλινική δεν ξαναπάω....

- Αν έχει πέσει ο πυρετός, να έρθετε πάλι την Δευτέρα, οπωσδήποτε....

Α ναι, μου ειπε κι αυτό. Δηλαδή δεν την γλυτώνω την επίσκεψη στο άνδρο της γρίπης!

ΥΓ Λιάννε μου, έβγαλα ήδη την φωτο για την πρόσκληση, αλλά θα την ανεβάσω αύριο, σήμερα είναι η μέρα της γρίπης :)

Οπως το είπα, το είπα!

Ο Δημήτρης απόψε ταξιδεύει για την Ελλάδα. Το ταξίδι αποφασίστηκε ξαφνικά και εγώ επ' ουδενί μπορούσα να ακολουθήσω. Το άγχος του ήταν πώς θα μείνω μόνη στην ερημιά. Τελικά, σκεφτήκαμε να μείνει ο ένας από τους δύο φύλακες στο γραφείο, ώστε αν χρειαστώ κάτι, να είναι κοντά.
Πριν λίγο μου ξανατηλεφώνησε ο Δημήτρης.
- Ελα μωρό μου, μόλις έκλεισα τον Μίτκο.
- Τί είπατε?
- Του είπα ότι απόψε θα λείψω, ότι έχεις μείνει μόνη σου πάνω και να σε προσέχει πολύ, αν δεν θέλει να τον πηδήσω όταν γυρίσω.
Επειδή γνωρίζω τα Βουλγαρικά του Δημήτρη (μακράν χειρότερα από τα δικά μου!), ρωτάω:
- Μπορείς να μου πεις αυτό που του είπες στα Βουλγάρικα?
- Ελα τώρα, του το είπα όπως του το είπα (συνηθισμένη απάντηση, π.χ. στο ερωτημά μου "και όταν του είπες ότι είναι πανί, πώς του το είπες?" , απαντάει πάντα έτσι).
- Καλά αγάπη μου, ελπίζω μόνο να μην κατάλαβε, πως απόψε θα λείψεις και να μην αφήσει μόνη μου πάνω, αλλά να προσέξει πολύ, γιατί θέλεις κι εσύ να με πηδήσεις όταν γυρίσεις!

Η Ξανθιά και η Μελαχροινή

"Η Ξανθιά και η Μελαχροινή ήταν κολλητές από πιτσιρίκες. Μαζί στα παιχνίδια. Μεγαλώνοντας, μαζί στις βόλτες. Μέχρι και φαγητό μαζί έτρωγαν. Η Ξανθιά βρήκε γκόμενο. Εναν αλήτη του κερατά, αλλά ο έρωτας δεν κοιτάζει τέτοια. H Mελαχροινή ζήλεψε, είχε βάλει κι αυτή στο μάτι τον αλήτη του κερατά, αλλά τί να πει? Ζούσαν τον έρωτά τους, μέχρι που το έμαθαν οι γονείς της. Και την έκλεισαν στο σπίτι.
Ο αλήτης του κερατά τα έφτιαξε τότε με την Μελαχροινή (σιγά μην έμενε έτσι!). Η Ξανθιά από το παράθυρο, τους έβλεπε να τριγυρίζουν μαζί και υπέφερε αφάνταστα. Κάποια στιγμή βγήκε από το σπίτι. Δεν έδωσε καμία σημασία στον αλήτη του κερατά. Απλά ξεμάλλιασε την μέχρι πρότεινος κολλητή της. Από εκείνη τη μέρα η Μελαχροινή, απέφευγε τις συναντήσεις, γιατί το ξεμάλλιασμα πήγαινε σύννεφο. Απέκτησε τρία παιδιά από τον αλήτη του κερατά. Η Ξανθιά έβαλε το μίσος της στην άκρη, ως προς τα παιδιά και ήταν πολύ ευγενική μαζί τους.
Βρήκε έναν νέο έρωτα άλλωστε και πλέον αφιερώθηκε αποκλειστικά σε αυτόν. Καμία σχέση με τον αλήτη του κερατά, ο καινούργιος ήταν ευγενής και τρυφερός. Απέκτησε κι αυτή παιδιά με τον ευγενή και τρυφερό. Ωστόσο, την παλιά κολλητή ποτέ δεν την συγχώρησε.
Τα φερε η τύχη να ζουν στην ίδια πολυκατοικία και οι δύο με τα παιδιά τους. Τα παιδιά της Μελαχροινής ήταν πλέον μεγάλα. Λες και ήθελαν να υπερασπιστούν την μάνα τους, κυνηγούσαν την Ξανθιά και την έβριζαν όπου την πετύχαιναν. Αυτή τα κοιτούσε αδιάφορα και προχωρούσε. Ουδέποτε τα μάλωσε, ουδέποτε τα πείραξε. «Παιδιά είναι, κατά μάνα, κατά κύρη», σκεφτόταν. Πιο απλό θα ήταν βέβαια , την ώρα που της πετούσαν πέτρες να τους τραβήξει δυό χαστούκια.
Κάποια μέρα τα παιδιά της Μελαχροινής έπαιζαν στον ακάλυπτο. Κατέβασε και η Ξανθιά τα δικά της. Τα παιδιά της Μελαχροινής άρχισαν να βρίζουν τα μικρά της Ξανθιάς.
- Σιχαμένα, η μητέρα σας ξεμάλλιαζε την δικιά μας, μπροστά στα μάτια μας κάποτε!
Τα παιδιά της Ξανθιάς αν και μωρά ανταπέδωσαν.
- Ναι καλά, μισές αλήθειες σας έχει πει η μαμά σας! Γιατί ξεμαλλιάστηκαν σας είπε?
Κι έγινε μύλοοοοοος! Το μίσος μεταξύ των άσπονδων φίλων, πέρασε άνευ αιτίας και στην επόμενη γενιά. Το περίεργο? Οι δύο μαμάδες , την ώρα που τα μικρά τους αλληλοβρίζονταν, κάθονταν στην άκρη, κοιτάζοντας η μία την άλλη. Λέξη δεν αντάλλαξαν, λέξη δεν είπαν..."

Νομίσατε ότι η ιστορία αφορά ανθρώπους? Γελαστήκατε! Αναφέρεται, στα σκυλιά μου! Ναι, το ξέρω, τα σκυλιά μου, είναι ζώα. Εγω έχω όμως την εξής απορία πλέον. Εμείς φερόμαστε σαν ζώα ή τα ζώα σαν άνθρωποι, εν τέλει?

Του Ιβάν

Ηταν από τα πρώτα άτομα που γνώρισα ερχόμενη εδώ. Κι από τα λίγα που συμπάθησα αμέσως. Ο Ιβάν, ο υπεύθυνος για την περιοχή μας, από την εταιρεία φύλαξης. Ηρθε να γνωριστούμε μόλις ανέλαβα και κατάλαβα ότι μπορώ να στηρίζομαι πάνω του. Γελαστός, ευγενικός, συγκεκριμένος.
Οταν ανέφερα κάποιο πρόβλημα, έτρεχε αμέσως. Προβληματισμένος στις κλοπές, αυστηρός στα παραστρατήματα του προσωπικού του. Κάποια στιγμή τα κρούσματα πολλαπλασιάστηκαν. Αλλη δουλειά δεν έκανα, από το να υπογράφω επιστολές με παράπονα στην εταιρεία φύλαξης. Ο Ιβάν κάποιες φορές δεν απαντούσε καν, κάποιες φορές ενώ μιλούσαμε μου έκλεινε το τηλέφωνο στη μούρη. «Επεσα έξω! Και το ‘λεγα, δεν είναι να τους συμπαθείς!» σκεφτόμουν. Αν μου πέρασε από το μυαλό ότι έχει προβλήματα? Οχι. Δεν έδωσα σημασία. Οι επαγγελματίες δεν βγάζουμε τα προβλήματά στους πελάτες.
Κάποια στιγμή, βρεθήκαμε με κομμένο το κεντρικό καλώδιο τηλεφώνου. Η φύλαξη ασφαλώς δεν είχε ιδέα πως έγινε. Επιασα τον Μίτκο, έναν υπάλληλο που εμπιστευόμουν. «Τί να πω σέφκα? Επειδή δεν μας πληρώνουν, οι καλοί φεύγουν και φέρνουν ό,τι βρίσκουν. Κι εγώ φεύγω για την Γερμανία, τέλος του μήνα. Απλήρωτοι τρεις μήνες είμαστε». Ηταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι. Η υπογραφή μου, μπήκε στην τελευταία επιστολή, προς την εταιρεία φύλαξης, στην οποία αναφερόταν ότι λόγω συνεχών παραβιάσεων των όρων τάδε και τάδε της σύμβασης, την καταγγέλουμε στο τέλος του μήνα. Ταυτόχρονα, μίλησα με τους υπαλλήλους που είχαν ήδη αποχωρήσει απλήρωτοι από την εταιρεία φύλαξης και δέχτηκαν να τους προσλάβω σαν φύλακες.
Περίμενα ότι ο Ιβάν θα αντιδράσει. Οτι δεν θα μου περάσει τόσο εύκολα. Οτι θα μου ζητήσει τον λόγο, θα το παλέψει βρε αδελφέ. Οτι θα απαντήσουν στην επιστολή μου. Τίποτα, κίνηση καμία. Εχαναν έναν μεγάλο πελάτη και δεν έκαναν τίποτα να το αποτρέψουν.
Την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, ο υπάλληλος της πρωινής βάρδιας, ήρθε να αναλάβει, σαν να μην είχαν λάβει ποτέ την επιστολή. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τους πρώην συναδέλφους του, που είχαν ήδη προσληφθεί από εμάς και δεν του επέτρεψαν την είσοδο. Κλήθηκε αμέσως ο Ιβάν. Απαίτησε να με δει. Οι πρώην υπάλληλοί του και νυν δικοί μας, του είπαν να επιστρέψει στις οκτώ, δεν θα με ξυπνούσαν. Τσακώθηκαν όταν πήγε να τους πάρει το καλοριφέρ, τους το είχα αγοράσει εγώ.
Εκείνο το πρωί ο Ιβάν, κάλεσε στο τηλεφωνικό κέντρο, δεν με ζήτησε, απαίτησε να τον καλέσω εγώ κι έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν το έκανα. «Αν θέλει να μου μιλήσει να καλέσει ο ίδιος ή να έρθει εδώ, εντολές δεν δέχομαι» απάντησα στην κοπέλλα που μου μετέφερε το τηλεφώνημα. Το θέμα ξεχάστηκε, ούτε ξαναπήρε, ούτε ξαναπέρασε, τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά. Οι τρεις πρώην υπάλληλοί του, απλά έγιναν δικοί μου με μισθό τριπλάσιο απ’ότι έπαιρναν και εγώ άρχισα να κοιμάμαι ήσυχη.
Το περασμένο Σάββατο, ο Ιβάν ξύπνησε νωρίς. Κατέβηκε να ανάψει το τζάκι, τα μικρά του δεν είχαν σχολείο εκείνη τη μέρα κι έπρεπε το σπίτι να είναι ζεστό όταν ξυπνήσουν. Το άναψε κι αφού σιγουρεύτηκε ότι είχε ανάψει καλά, έβγαλε το περίστροφό του και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα.
«Στον τόπο σέφκα», μου είπε ο Μίτκο, πρώην δικός του και νυν δικός μας υπάλληλος.
«Μα γιατί? γιατί?» ρώτησα σοκαρισμένη.
«Είχε προβλήματα, χρωστούσε παντού κι άλλα πολλά».
«Θεέ μου, τόσο νέος! Ηταν σαρανταπέντε βρε Μίτκο?»
«Τριανταοκτώ». Ενοιωσα τύψεις. Χαζές, ανώριμες τύψεις... «Αν ήμασταν ακόμα πελάτες του» - «Δεν ήμασταν οι μόνοι που φύγαμε, άλλωστε δεν ήταν δική του η εταιρεία, υπάλληλος ήταν».. «Αν δεν του είχα πάρει το προσωπικό....» « Θα τους είχε πάρει άλλος και θα πεινούσαν και οι ίδιοι, που αλλού θα έπαιρναν τόσα λεφτά...» «Αν είχα καταλάβει ότι έχει προβλήματα, τον αδίκησα...» «Πώς να το καταλάβω κιόλας, ό,τι έδειχνε, έβλεπα». Είχα απαντήσεις για τις τύψεις μου. Για όλες... Μια απάντηση δεν θα βρώ ποτέ, μια απάντηση που ψάχνω εδώ και δέκα χρόνια, απ’όταν έφυγε με τον ίδιο τρόπο ενάς συνάδελφος και φίλος. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τόσο δυνατός ώστε να τελειώνει την ζωή του μόνος του.

Η ισότητα, η γέννα και άλλα τρελλά...

Η Βουλγαρία είναι μια χώρα, στην οποία η ισότητα των δύο φύλων, είναι δεδομένη εδώ και χρόνια. Σε σημείο μάλιστα, που οι ρόλοι λειτουργούν αντίστροφα, οι άντρες έχουν καταφέρει να έχουν ίδια δικαιώματα με τις γυναίκες!

Ετσι, τις τελευταίες ημέρες, όλο και περισσότεροι άντρες εργαζόμενοί μας, βρίσκονται στα σπιτάκια τους με αναρρωτικές. Αιτιολογία των αναρρωτικών ? Προσέχουν τα άρρωστα παιδιά τους!!! Εχω την εντύπωση, πως στην Ελλάδα, ένας μπαμπάς που θέλει να φροντίσει το άρρωστο παιδί του, ή ένας μπαμπάς που η γυναίκα του γεννάει, κάνει χρήση της κανονικής του άδειας προκειμένου να λείψει από την δουλειά του, σωστά?
Παραλαμβάνω κάθε πρωί, από την υπεύθυνη προσωπικού, την λίστα με τους απόντες.
Εγώ : ο Στανισλάβ τί έχει?
Ελλη : είναι άρρωστη η κόρη του.
Εγώ : ο Ιβάν, στην αποθήκη?
Ελλη : κι αυτού είναι άρρωστη η κόρη του.
Εγώ : ο Τσίκο?
Ελλη : Γέννησε.
Εγώ : ο Τσίκο γέννησε?
Ελλη : η γυναίκα του.
Εγώ (σε φάση κουτσομπολιού πλέον): Τι λες καλέ? Πέρσι δεν πάντρεψε την κόρη του ο Τσίκο? Τώρα γέννησε η γυναίκα του?
Πόλια (συγχωριανή του Τσίκο και κέντρο πληροφοριών): Την πρώτη κόρη πάντρεψε, χθες η γυναίκα του γέννησε την τέταρτη.
Εγώ : Αχ ρε Τσίκο, πάλι για τον γιό πήγαινε ο καψερός...
Περνούν δυό μέρες και η άδεια τοκετού έχει τελειώσει, πάλι καλά που δεν δίνουν δυό μήνες και στους μπαμπάδες. Η λίστα με τους απόντες είναι πάλι μπροστά μου. Ο Τσίκο εμφανίζεται ως ασθενής, πλέον.
Εγώ : Ελλη, ο Τσίκο έφερε και ασθένεια μετά τη γέννα?
Ελλη : Ναι! Μισό λεπτό να σας πω τί ασθένεια αναφέρει το χαρτί.
Εγώ : Ασε μην κουράζεσαι, ή επιλόχια κατάθλιψη έπαθε, ή μαστίτιδα.

Τα κορίτσια στο γραφείο γελάνε ακόμα...

2008 ακούς???

2008, μπήκες αγόρι μου? Βολεύτηκες?
Σε ενημερώνω, ότι αν πρόκειται να συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο, κακώς ήρθες!
Και ή μαζεύεις τα μυαλά σου για να περάσουμε δώδεκα μήνες ανθρώπινα, ή σκοπεύω να προχωρήσω στο 2009 σαν να μην υπήρξες ποτέ!
Δεν μπορώ να το κάνω είπες???? Νομίζεις!!!

Καλή Χρονιά!!!

...Γεμάτη με υγεία , αγάπη και ευτυχία για όλους μας. Και θα είμαι σύντομη, μιας και σε έξη ώρες θα πρέπει να βρισκόμαστε στο λιμάνι, για να πάρουμε το φέρρυ για Ιστάνμπουλ.
Δυό μέρες στην Σμύρνη, μου θύμισαν πόσο πολύ μου έχει λείψει η "γυναικοπαρέα"... Τα ψώνια, οι βόλτες, τα γέλια με φίλες. Και για μια ακόμη φορά, κατάλαβα, πως σε αυτή την γωνιά της γης έχω δύο "αδελφές" που θυμούνται ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα που μπορεί να έχω πει, μήνες πριν.
Τέσσερες μέρες στην Μπούρσα, πέρασαν χωρίς να τις καταλάβουμε, με φίλους αγαπημένους και βόλτες σε δρόμους γεμάτους πολύχρωμο πλήθος. Και χθες βράδυ, με "μπες-ντιορτ-ιούτς-ικί-μπιρ", ο νέος χρόνος μας συνάντησε. Οχι, δεν φάγαμε βασιλόπιτα αλλά μπορώ να πώ ότι η κολοκύθα και τα κάστανα είναι, ένα επίσης πολύ γευστικό έθιμο.
Αύριο πρωί θα πιούμε τον καφέ μας στην Ιστανμπούλ, θα αγοράσουμε τσάι και καφέ και θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Και δεν με πονάει πολύ, γιατί στις αποσκευές μου κουβαλάω τόση αγάπη και τόσες όμορφες στιγμές, που είναι σίγουρο, ότι δεν μπορούσε να κρατήσει περισσότερο...
Πολλές ευχές σε όλους...

Το μόνο άσχημο αυτές τις μέρες, ήταν ότι δεν είχα πρόσβαση σε ιστολόγια του wpress!!! Θα επανορθώσω, επιστρέφοντας :)