Αλληλογραφία

Η γέφυρα που συνδέει το εργοστάσιο με το χωριό στο οποίο ανήκουμε, έχει πέσει εδώ και τρία χρόνια. Ως εκ τούτου, ο ταχυδρόμος δεν φτάνει ποτέ εδώ. Αντ' αυτού, ο οδηγός της εταιρείας, κατεβαίνει δυό φορές την εβδομάδα στο χωριό (περνώντας από άλλα δύο ενδιάμεσα χωριά !!!) και παραλαμβάνει την αλληλογραφία μας.

Είναι από τις πιο βαρετές στιγμές, η παραλαβή της αλληλογραφίας. Οι φάκελοι φθάνουν όλοι στο γραφείο μου, τους ανοίγω έναν έναν, ξεχωρίζω τί πρέπει να δώσω που. Ναι, σαφώς και υπάρχει προσωπικό να το κάνει, απλά προτιμώ να ξέρω τί μου γίνεται.

Σήμερα το πρωί όμως, η διαδικασία όχι απλώς δεν ήταν βαρετή, ήταν ευχάριστη! Πρώτον έλαβα την πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου μας, η παλιά είχε λήξει εδώ και καμιά δεκαριά μέρες και το είχα αγχος. Και δεύτερον και κυριότερο, έφθασε ένα δεματάκι από μια συν-blogger, που μοσχομύριζε λεβάντα!!! Και η χαρά μου, δεν ήταν τόση, μόνο για τα υπέροχα σαπουνάκια που τυλιγμένα σε χρωματιστά χαρτιά, κρύβονταν στον φάκελο! Ηταν και για την πανέμορφη καρτούλα που τα συνόδευε και με γύρισε χρόνια πίσω...

Στην εφηβεία μου, αλληλογραφούσα με δεκάδες συνομίληκες κοπέλλες ανά τον κόσμο. Ο ερχομός του ταχυδρόμου, ήταν από τα πιο ευχάριστα γεγονότα, της καθημερινότητάς μου. Ναι, τότε ο ταχυδρόμος δεν έφερνε λογαριασμούς , όπως λέει και ο φίλος μου ο Κεμάλ, έφερνε νέα που περιμέναμε με ανυπομονησία.

Σε εκείνα τα χρόνια, με γύρισε το σημερινό δεματάκι. Με την ίδια λαχτάρα το άνοιξα. Κι ένοιωσα συγκίνηση, βλέποντας λέξεις γραμμένες με στυλό στην κάρτα. Οι κάρτες που παίρνουμε πια είναι ή ηλεκτρονικές, η τυπωμένες...

Ευχαριστώ!!!!

Πρέπει...

Πρέπει...
να σηκωθώ, και μάλιστα γρήγορα. Δεν έχω περιθώρια για σιγά – σιγά.
Μπορεί το σύμπαν να τα έχει βάλει μαζί μου, τον τελευταίο καιρό,
αλλά δεν θα του περάσει!
Πρέπει...
Να βρω μέσα μου ένα χαμόγελο και να το φορέσω...
Να αγοράσω μπάμπες Μάρτες για να καλωσορίσω τον Μάρτη...
Να χαρώ για την αργία της Δευτέρας...
Να σηκώσω τον βράχο που βαραίνει το στήθος μου...
Να καταπιώ τους λυγμούς που ανεβαίνουν στον λαιμό μου, χωρίς διέξοδο.
Τα χιόνια έλοιωσαν,
Ο Χρόνος ετοιμάζεται να φορέσει στην Ανοιξη τα μωρουδιακά της...
Κάπου θα υπάρχει ο δρόμος για το φως....
Θα τα καταφέρω.
Πρέπει.

...

Οχι μόνο δεν άκουσε το γαμημένο δίσεκτο, αυτά που του έλεγα, αλλά το ' βαλε και πείσμα να μου μείνει αξέχαστο! Πως να μπορέσεις να ξεχάσεις μια χρονιά που θα σου πάρει κάτι τόσο πολύτιμο...

Γιορτάζουν και τα σκυλιά τον Αγιο Βαλεντίνο???

Πριν από μιάμιση εβδομάδα, ανακαλύψαμε ότι η Μέτζυ μας, ξαναμπήκε σε γόνιμες μέρες. Επειδή η πρώτη εγκυμοσύνη μας δυσκόλεψε πολύ και δεν αντέχαμε εκ νέου ταλαιπωρία (κυρίως για την ίδια), κλήθηκε ο γιατρός Κίροβ επειγόντως. Αφού ξεφύσησε ανακουφισμένος, που δεν είναι πάλι άρρωστη, μας έδωσε δυό κουτιά χαπάκια, θα έπρεπε να τα ξεκινήσουμε και όλα θα ήταν μια χαρά. "Ντάβαμ γαράντσια" μου είπε.Ανέβαλα το ξεκίνημα για το επόμενο πρωί, γιατί τα χάπια ήταν επτά και αποκλείεται να την στρίμωχνα βράδυ.
Το ίδιο βράδυ, η μοίρα της το ‘ φερε, να είμαστε καλεσμένοι σε ένα δείπνο γενεθλίων, σε ένα χωρίο στο βουνό. Και ασφαλώς πήγαμε. Κι εκεί ΤΟΝ είδα! Τον τέλειο τον άντρα, τον άντρα τον σωστό! Οχι για μένα καλέ, για την Μέτζυ. Στα χρώματά της και καθαρότατος Βουλγάρικος Ποιμενικός. Η Μέτζυ έχει και κάποια χαρακτηριστικά σαρακατσάνας (μακρυά μουρίτσα) και δεν είναι τόσο επιβλητική. Αυτός όμως ήταν τέλειος. Μεγάλος και με την χαρακτηριστική λιονταρόφατσα. Μεγαλωμένος με μπριζολάκια και απόλυτα κακός. Δεν φοβάμαι τα σκυλιά, αλλά αυτός δεν πλησιαζόταν με τίποτα. Και το όνομά του, επίσης επιβλητικό και υπέροχο. ΤΙΤΟ. Ο,τι έπρεπε για την άμυαλη σκύλα μου!
Το προξενειό έγινε, δεν πειράζει, χαλάλι μια εγκυμοσύνη ακόμα, σκέφτηκα. Τίτο είναι αυτός, ας γίνει η Γιουγκοσλαβία του για μερικές μέρες. Ο «μπαμπάς» του, θα τους ετοίμαζε χώρο, μιας και ο Τίτο δεν ήταν για μετακινήσεις (φορτηγό θα θέλαμε) και η μπούλκα (νύφη), θα ανέβαινε στο βουνό αυτό το Σαββατοκύριακο. Ηπιαμε στην υγειά των μελλόνυμφων σκυλιών μας και κάναμε όνειρα. "Με μερσεντές θα την φέρω", είπα η αισιόδοξη !
Για να μην έχουμε απρόοπτα, η Μέτζυ δέθηκε σε απόσταση ασφαλείας από τον επίσης δεμένο, προηγούμενο ερωτά της και μπαμπά των παιδιών της. Τα βράδυα με την αλυσιδίτσα της ανέβαινε στο διαμέρισμα, όλα κανονισμένα.
Αλλες οι βουλές των «γονιών», όμως...
Χθες βράδυ, όταν ο Δημήτρης πήγε να την λύσει, ανακάλυψε τον Ρίτσι (βλ.προηγούμενος έρωτας) πιασμένο με την αλυσίδα του στον φράχτη να κλαίει γοερά. Στα πλαίσια της προφύλαξης, έφερε μέσα την αμαρτωλή σκύλα μας και γύρισε να απελευθερώσει τον Ρίτσι. «Εκλαιγε ο καημένος και τον έλυσα» μου είπε. «Μας την έπαιξαν τα κωλόσκυλα» του είπα. «Ελα βρε, αύριο θα τον δέσουμε, κρίμα είναι να κλαίει ο καημενούλης».
Η Μέτζυ, η οποία μας κρατούσε μούτρα λόγω δεσίματος τις τελευταίες μέρες, ήταν υποδειγματική. Εφαγε τα κοκκαλάκια της, κάθησε μαζί μας, σαν να μας είχε συγχωρήσει. Είχα μέρες να την δω τόσο ήρεμη.
Σήμερα το πρωί κατέβαινα τις σκάλες να έρθω στο γραφείο. Καταστροφή μου!!! Τον είδα να κατεβαίνει κι αυτός! «Ρίτσι, εξαφανίσου χαμένε που την ψάχνεις!» του φώναξα. Αλλά αντί να εξαφανιστεί ο χαμένος, εμφανίστηκε η χαμένη, να με κοιτάζει με το ένοχο ύφος της. Αυτό που έχει πάντα, όταν έχει κάνει λαδιά. «Ηλίθια! Πάλι?» ούρλιαξα. Ηταν αρκετό για να εξαφανιστεί, το εκ νέου ερωτευμένο ζευγάρι.

Μπήκα στο γραφείο και είπα του Δημήτρη «άντε μαζεψέ την, με τον Ρίτσι είναι, η ηλίθια. Και ξέρεις τί κάνουν! Γιατί δεν τους έδεσες γαμώτο?».Ο Δημήτρης έκρυψε το πρόσωπό του στα χέρια του. Χαρακτηριστική κίνηση «μπαμπά» που αρνείται να δεχτεί ότι το «κοριτσάκι» του μεγάλωσε. Ξαφνικά, το πρόσωπό του φωτίστηκε! «Δεν πειράζει, σήμερα είναι Love day, σωστά?» είπε.

Μου αρέσει πολύυυυ να είμαι η πρώτη που δοκιμάζει τα νέα μοντέλλα του μπαμπά...

Κάποια είναι τόσο αναπαυτικά που με παίρνει αμέσως ο ύπνος...

Μόνο που κάθε φορά, κάποιος μπαίνει και με ξυπνάει...

Το Μπανκέτι

Aύριο είναι μέρα μεγάλη! Μα πολύ μεγάλη σας λέω! Ολο το προσωπικό μας, στα σπιτάκια του, από απόψε, ετοιμάζεται για το Μπανκέτι! Αν δεν έχετε ζήσει στη Βουλγαρία, δεν έχετε ιδέα τι εστί Μπανκέτι και τί χάνετε! Εγώ το έζησα δύο χρονιές, κι ευχήθηκα ολόψυχα να μην με ξανα-αξιώσει ο καλός Θεός με τέτοια ευτυχία! Δεν μπορώ να την αντέξω. Αλλά επειδή όπως λένε στο χωριό μου, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες, να 'μαι και φέτος εδώ να το ξαναζήσω και να το χαρώ.
Η συνήθεια του Μπανκετιού (ωραιότατη γενική ε???) κρατάει από αρχαιοτάτων χρόνων, από κομμουνιστικών δηλαδή. Κοντά στην Πρωτοχρονιά (διότι ως γνωστόν Χριστούγεννα δεν γιόρταζαν επί καθεστώτος), κάθε "κολλεκτίβα" (ήτοι εργοστάσιο) έκανε μία γιορτή, στην οποία έτρωγαν, χόρευαν κι έπιναν μέχρι πρωϊας. Επειδή ως γνωστόν οι εργάσιμες μέρες είναι πέντε, και το σου-κου ο καθένας πρέπει να το περνάει όπως αυτός θέλει, το Μπανκέτι γίνεται πάντα εργάσιμη. Θα μου πεις, γιορτή έχουν, την θέλουν και καθημερινή? Ω, ναι, όλα τα μαγαζιά αύτες τις μέρες είναι κλεισμένα όλες τις καθημερινές, ενώ σε νορμάλ κατάσταση τα Σου-Κου. Επί καθεστώτος δε, την ημέρα που γινόταν το Μπανκέτι, το προσωπικό έφευγε από τη δουλειά κάποιες ώρες νωρίτερα (ενώ αυτές που βρισκόταν στο εργοστάσιο, συζητούσε για το Μπανκέτι, "τί θα φορέσουμε", "με ποιόν θα χορέψουμε", "τί μενού θα έχει".) Την επόμενη μέρα επίσης , το εναπομείναν προσωπικό (λέω εναπομείναν, γιατί οι στατιστικές αποδεικνύουν ότι ένα 35% του προσωπικού είναι "άρρωστο" την επόμενη μέρα), ήταν συνήθως στα πρώτα στάδια ξενερώματος από το μεθύσι της προηγουμένης.
Φέτος, επειδή τις παραμονές των γιορτών, τους ήμουν θυμωμένη, ενώ είχαμε κλείσει μαγαζί, είχαμε κανονίσει και με μαραθώνιες συνεδριάσεις το μενού, τους το ακύρωσα. Εκαναν μία στάση εργασίας άλλο πράγμα! Κι εκεί χρησιμοποίησα την ευρηματικότητά μου (ελληνικότατο προνόμιο) και τους είπα ότι φέτος αλλάξαμε συνήθεια και το μπανκέτι θα γίνει με το νέο έτος να κόψουμε και πίτα. Το έφαγαν, ασφαλώς, μόνο που τώρα σκέφτομαι, ότι ξέχασα να παραγγείλω πίτα! Λέτε να το θυμούνται? Και βεβαίως τους την έφερα κι αλλιώς, κανονίζοντας το μπανκέτι Σάββατο. Οπως και να 'ναι , όλο και περισσότεροι θα έχουν ξεμεθύσει μέχρι την Δευτέρα. Τέλος πάντων, ας σας περιγράψω την ευτυχή συνάθροιση, λίγο.
Το Μπανκέτι, μας θυμίζει σχολικό χορό Γυμνασίου στην δεκαετία του '80, σε ντίσκο. Το προσωπικό καταφθάνει στο μαγαζί ή το ξενοδοχείο όπου θα γίνει η εκδήλωση με το Λεωφορείο της Εταιρείας. Η ώρα ενάρξεως είναι όσο το δυνατόν νωρίτερα (έτσι δεν πηγαίναμε κι εμείς στους χορούς καλέ?). Για παράδειγμα, εμείς αύριο θα μαζευτούμε από τις επτά. Μέχρι τις δύο θα ξεφαντώσουν τρελλά. "Μόνο μέχρι τις δύο θα μείνουμε?" μου είπαν "Μα καλά από τις επτά μέχρι τις δύο δεν σας φτάνει?" απάντησα και κρέμασαν μούτρα. Μην πείτε γιατί μέχρι τις δύο. Το σύστημα εδώ είναι λιγουλάκι περίεργο. Οταν κλείνεις μια αίθουσα για μπανκέτι, πληρώνεις μεν με το κεφάλι, αλλά μέχρι κάποια συγκεκριμένη ώρα. Μετά από αυτή την ώρα, πληρώνεις με την ώρα! Καλέ μην γελάτε. Επίσης πληρώνεις και την είσοδο των ατόμων στην τουαλέτα (εφόσον θελήσουν να πάνε), εκτός αν είσαι γαιδούρι (ή λογικός) και πεις όποιος θέλει τουαλέτα , ας την πληρώσει μόνος του.
Λοιπόν το προσωπικό καταφθάνει, ντυμένο με τα καλά του. Οταν λέω τα καλά του, εννοώ ό,τι θα βλέπατε σε επαρχιώτικο μπουζουκερί, την δεκαετία του '90. Το λαμέ και το τακούνι στιλέτο, πάει κι έρχεται. Τα αγοράκια προτιμούν μαύρα πουκάμισα με ασημί σχέδια σε όλες τις εκδοχές (ρίγες , καρώ, μέχρι και λουλουδικό).
Κάθονται αυστηρά ανά τμήματα (πολύ κοινωνικοί αυτοί οι άνθρωποι, μην τύχει και γνωριστούν με κανέναν από άλλο τμήμα) και αρχίζει το περιδρόμιασμα σε φαγητό και ποτό. Το διοικητικό προσωπικό, καταλαμβάνει το κεντρικό τραπέζι, το οποίο φέτος το ξεχύλωσα, για να απολαύσω την παρέα των φορτηγατζήδων συνεργατών. Και ειλικρινά , πολύ το χαίρομαι.
Αγαπημένο σπορ, το θάψιμο. Οι γαζώτριες θάβουν τους ταπετσέρηδες , οι οποίοι με την σειρά τους θάβουν τους ξυλουργούς. Τί φοράνε, πως πίνουν κουλουπού. Πριν βγει το κυρίως φαγητό, αρχίζει η μουσική και ανεβαίνουν όοοοολοι στην πίστα. Για να λέμε την αλήθεια, πιο πολύ χορεύουν παρά τρώνε. Το πόσο πίνουν, θα σχολιαστεί σε άλλο ποστ. Ο ντι τζέι πέρσι, για να εντυπωσιάσει τους Ελληνες διευθυντές (δηλαδή εμάς), έπαιξε και ελληνική μουσική. Το "Ενα γράμμα να μου στείλεις απ' τον άδη", "Ή ζωή εδώ τελειώνει" και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Μετά από μία ώρα, η πίστα θυμίζει Βελιγράδι μετά την επιδρομή των Αμερικάνων. Ως προς τί? Ως προς τα πεσμένα στο πάτωμα πουκάμισα ασφαλώς. Με τη διαφορά ότι οι κάτοχοι των πουκαμίσων δεν είναι διαμελισμένοι, αλλά χορεύουν σαν τρελλοί. Οσα μπουκάλια έχουν αδειάσει, βρίσκονται τοποθετημένα στο παντελόνι τους, υποδηλώνοντας σεξουαλικό υπονοούμενο (δεν θα πω απωθημένο, μην γίνω κακιά παραμονές γιορτής). Αγαπημένη βουλγαρική συνήθεια αλληλεγγύης προς τα γκαρσόνια προφανώς, που να μαζεύουν μπουκάλια.
Μετά από δύο ώρες, εξακολουθούν να χορεύουν, όσοι δεν έχουν βρει "ταίρι". Είπαμε, χορός γυμνασίου! Θα μου πείτε, όλη μέρα μαζί είναι, εκεί θα βρουν ταίρι? Κι όμως, η μαξιλαρού που έχει βάλει στο μάτι τον προϊστάμενό της που χου, εκεί θα του την πέσει, με το τιραντάκι της και την πέρλα της. Με την φόρμα εργασίας, το πιθανότερο είναι να μην την έχει δει καν.
Η ομιλία των διευθυντών, στην οποία συνήθως λέγεται, το "πόσο μεγάλη οικογένεια είμαστε", "το πόσο μεγάλες προοπτικές έχουμε" , υποδηλώνει το τέλος της γιορτής. Φέτος, παρότι είναι ικανοί να παραμείνουν εκεί, λέω να την παραλείψω. Θυμάμαι ότι πέρσι, συγκινήθηκα κιόλας, με πήραν τα ζουμιά, βλέποντας τις φάτσες τους να με ακούν. Τώρα πια όμως, ξέρω και λέω να το βουλώσω.
Η βραδυά θα τελειώσει με τον οδηγό του λεωφορείου, έτοιμο να κοιμηθεί, να κορνάρει δαιμονισμένα έξω από το μαγαζί για να τους μαζέψει. Τα νέα "ζευγαράκια", θα χουφτώνονται καθώς αποχωρίζονται. Κάποιο θα ζητήσουν δανεικά για να συνεχίσουν στην "ντισκοτέκα". Εγώ , για πρώτη φορά δεν θα βρίζω, γιατί η επομένη δεν είναι εργάσιμη. Κι ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, θα μετράει χρήμα επί ώρες, γιατί το βούρλο η ταμίας μου, πλήρωσε κατοστάρικα στις μισθοδοσίες και μου άφησε ένα μάτσο δεκάρικα και τάληρα για να πληρώσω...
Και του χρόνου, να είμαστε καλά...

Πλάμεν

Σήμερα έφυγε το κατατρεγμένο μας. Ο Πλάμεν. Αυτός που είχε "εκδιωχθεί" από τον μεγάλο του αδελφό κι είχε βρει καταφύγιο στους φύλακες. Δεν ανέβαινε πάνω, προχθές τη νύχτα μόνο, καθώς γυρίζαμε από Τουρκία, μας οδήγησε μέχρι το γραφείο και απόρησα βλέποντας πόσο πολύ είχε μεγαλώσει. Πριν από τρεις ώρες, ερχόμενη από Σόφια, δεν τον είδα. Ρώτησα που είναι. Ηταν στα άλογα.

Βγήκε βόλτα μετά. Ενα φορτηγό που περνούσε πολύ γρήγορα τον χτύπησε. Δεν σταμάτησε, ασφαλώς. Ο φύλακας τον μάζεψε στην άκρη και με πήραν τηλέφωνο. Τους παρακάλεσα να με περιμένουν να τον θάψω, δεν άντεχα να τον σκέφτομαι πεταγμένο.

Δεν φαινόταν χτυπημένος πουθενά. Ούτε τόσο δα αίμα. Σαν να κοιμόταν.Τα μάτια του μισάνοιχτα, ο τρόμος μέσα τους. Η Τσέτσκα μας, η συντροφιά του, δεν καθόταν να την δέσουμε. Ηρθε μαζί μας. Από απόψε ο Πλαμεντσό μας, θα ατενίζει το ποτάμι...

Πλαμενάκο μου, ό,τι είχα να σου πω, στο είπα απόψε. Οσα χάδια σου χρωστούσα, στα έδωσα. Βοήθησε και το ότι για πρώτη φορά ήσουν ακίνητος, για να δεχτείς χάδια. Θα μας λείψεις μικρούλι μου.

Επιστροφή

Επιστρέψαμε, κλασσικά ξημερώματα, κατανικώντας την επιθυμία να επιστρέψουμε πρωί (πρόοδος μεγάλη!). Πώς ήταν το ταξίδι?

Παρασκευή βράδυ φτάσαμε στην Ιστάνμπουλ. Λανθασμένη επιλογή, η αλλαγή ξενοδοχείου, τελικά το Orient Express μας, είναι το πιο γλυκό σπιτάκι, δεν θα ξαναπειραματιστώ με τίποτα!

Μεσάνυχτα στο Halic για ισκεμπέ και κοκορέτσι, απίθανα όπως πάντα. Γελάσαμε, όταν η Αυσιέν προσπαθώντας να σηκωθεί για να φύγουμε, ανακάλυψε ότι το παντελόνι της είχε πιαστεί (άγνωστο πως!) στα καγκελάκια της καρέκλας. Τα γκαρσόνια όλα γύρω μας, δεν άπλωναν χέρι να βοηθήσουν (και πώς να άπλωναν), μόνο αναρωτιόντουσαν "μα πώς το κάνατε αυτό?", ενώ εγώ ζητούσα να τους πληρώσουμε την καρέκλα και να την πάρουμε σηκωτή! Βεβαίως, τα επιδέξια χεράκια μου, την απελευθέρωσαν και το γέλιο συνεχίστηκε στο ταξί, καθώς ο Δημήτρης αναπαρήγαγε την σκέψη "φαντάζεστε να την παίρναμε με την καρέκλα?"

Σάββατο πρωί, η Ιστικλάλ μας υποδέχτηκε με μια λιακάδα απίθανη, και στο Ταξίμ, ταϊσαμε με την Μελίς όλα τα περιστέρια της πλατείας. Αγοράσαμε καλτσάκια για την κούκλα της και καταλήξαμε στο Litera, που είναι πάντα το ωραιότερο σημείο για καφέ, με θέα τον Βόσπορο.

Το μεσημέρι φάγαμε τα λατρεμένα μας κεμπάπ στο Guler, ο Αχμετ, για μια ακόμα φορά, ήταν σε μεγάλα κέφια. Λίγο πριν το σούρουπο, χέρι-χέρι με τον Δημήτρη μου, κατηφορίσαμε και πάλι για την Ιστικλάκ και δεν μπορώ να ξεχάσω, αυτόν τον υπέροχο ουρανό του ηλιοβασιλέματος, αυτά τα χρώματα, που Φλεβάρη μήνα σε έκαναν να νοιώθεις ότι είναι Απρίλης. Στο Μαρκίς, βρήκαμε το "τρίο" που είχε καταφθάσει από την Μπούρσα, για να καταλήξουμε στο Ασμαλούμεστζίτ και να πιούμε το καθιερωμένο πράσινο Εφέ μας, συνοδευόμενο από τα πιο φρέσκα θαλασσινά. Η ζωντανή μουσική, εξαιρετική όπως πάντα, μας καθήλωσε εκεί μέχρι τις δύο, οπότε και η βραδυά συμπληρώθηκε γευστικά με το καθιερωμένο γλυκάκι στο Ozsut.

Την Κυριακή το πρωί, καφεδάκι στο Μπεμπέκ και ζεστά κεμπάπ σε σάντουιτς, σε μία καντίνα κοντά στο Ρούμελι Χισαρου. Θα ξαναπάω,θα ξαναφάω! Τελευταία στιγμή φθάσαμε στο Γενίκαπί για να πάρουν τα παιδιά το φέρρυ, αφού ο Ογούζ είχε αποφασίσει ότι έπρεπε να δουν όλη την Πόλη (συμπεριλαμβανομένου του Πατριαρχείου!) στην μισή ώρα που απέμενε.

Μετά,οι τρείς μας μαζί με τον Suha, φύγαμε για Yesilkoy, ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και σχολιάσαμε τα πάντα, όπως πάντα. Και επιτέλους συνειδητοποίησα, ότι αυτό που με τραβά στην Πόλη δεν είναι τα ελληνικά απομεινάρια της, αλλά η καθαρά οθωμανική και ανατολίτικη πλευρά της. Το Yesilkoy (Αγιος Στέφανος ελληνιστί) ας πούμε, μοιάζει πολύ με το Ναύπλιο και τα μέρη μου, είναι πανέμορφο, αλλά δεν με τρελλαίνει κιόλας. Σε αντίθεση με το Εγιούπ και τα στενάκια του Εντιρνέκαπου που τα λατρεύω.

Φύγαμε, αργά το βράδυ. Πληρώσαμε πρόστιμα τόσο στην Τουρκική όσο και στην Βουλγαρική τροχαία. Στην δεύτερη μικρότερο, γιατί οι αστυνομικοί με πέρασαν για Βουλγάρα, παντρεμένη με Ελληνα, παρακαλώ!!! (θα το αντέξω). Για πρώτη φορά περάσαμε τα σύνορα σε λιγότερο από είκοσι λεπτά! Είναι κάτι κι αυτό.

Γενικά τώρα:

- Είδα επιτέλους την κορούλα της Αυσιέν, την Μελίς, που την πρωτοάκουσα όταν ήταν τριών ετών και τώρα είναι έντεκα! Γίναμε αυτοκόλλητες και την έμαθα να γράφει στα Ελληνικά!

- Είδαμε τους περισσότερους από τους αγαπημένους μας φίλους και γνωρίστηκαν και μεταξύ τους.Και ταίριαξαν και μεταξύ τους!!!

- Δεν ήπιαμε ρακί μαζί με τον Ογούζ (παράλειψη τραγική!)

- Δεν μπορέσαμε να πάμε στο σουνέτι του γιού του άλλου Ογούζ (ελπίζω να βρεθεί κάποιο άλλο, σύντομα!).

Για μια ακόμη φορά , φεύγοντας ένοιωθα ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου, το άφησα εκεί. Κι είναι τόσο μεγάλο, που σκέφτομαι σε δύο εβδομάδες να ξαναπάω.

Οικογένεια

Σήμερα, έξη άνθρωποι μπήκαν σε φέρρυ, σε αεροπλάνα, σε ό,τι βρήκαν κι έφτασαν στην Ιστανμπούλ.

Ανθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, τα μόνα τους κοινά, η εθνικότητα και ότι τους νοιώθω όλους οικογένειά μου.

Μόνο και μόνο για να βρεθούμε όλοι μαζί, για πρώτη φορά.

Μαζί με τον αδελφό μας, επτά αγκαλιές μας περιμένουν.

"Ελάτε γρήγορα, εμείς φτάσαμε", ήταν το καλημέρισμα, της Σμυρνιάς Αυσιέν μου, που γελούσε, καθώς την καθοδηγούσα πώς θα βρει το ξενοδοχείο.

Δεν εύχομαι τίποτα περισσότερο, μου έλειψαν...