Πλάμεν

Σήμερα έφυγε το κατατρεγμένο μας. Ο Πλάμεν. Αυτός που είχε "εκδιωχθεί" από τον μεγάλο του αδελφό κι είχε βρει καταφύγιο στους φύλακες. Δεν ανέβαινε πάνω, προχθές τη νύχτα μόνο, καθώς γυρίζαμε από Τουρκία, μας οδήγησε μέχρι το γραφείο και απόρησα βλέποντας πόσο πολύ είχε μεγαλώσει. Πριν από τρεις ώρες, ερχόμενη από Σόφια, δεν τον είδα. Ρώτησα που είναι. Ηταν στα άλογα.

Βγήκε βόλτα μετά. Ενα φορτηγό που περνούσε πολύ γρήγορα τον χτύπησε. Δεν σταμάτησε, ασφαλώς. Ο φύλακας τον μάζεψε στην άκρη και με πήραν τηλέφωνο. Τους παρακάλεσα να με περιμένουν να τον θάψω, δεν άντεχα να τον σκέφτομαι πεταγμένο.

Δεν φαινόταν χτυπημένος πουθενά. Ούτε τόσο δα αίμα. Σαν να κοιμόταν.Τα μάτια του μισάνοιχτα, ο τρόμος μέσα τους. Η Τσέτσκα μας, η συντροφιά του, δεν καθόταν να την δέσουμε. Ηρθε μαζί μας. Από απόψε ο Πλαμεντσό μας, θα ατενίζει το ποτάμι...

Πλαμενάκο μου, ό,τι είχα να σου πω, στο είπα απόψε. Οσα χάδια σου χρωστούσα, στα έδωσα. Βοήθησε και το ότι για πρώτη φορά ήσουν ακίνητος, για να δεχτείς χάδια. Θα μας λείψεις μικρούλι μου.