Ιδιογράφως κι εγώ...

Ανταποκρίθηκα (έστω και καθυστερημένα!) στην πρόσκληση της Palirroia, για το http://autographcollectors.blogspot.com

Οποιος δεν το έχει ήδη κάνει , ας πάρει χαρτί και μολύβι και ας σπεύσει!!!

Οι μέρες που πονάνε.

Οι μέρες είναι στρυφνές , δείχνουν τα δόντια τους. Τις ξεπερνάμε αλλάζοντας θέμα και προσπαθώντας όσο το δυνατόν να μένουμε λιγότερη ώρα μόνοι μας. Γιατί όταν είμαστε μόνοι μας, η επαναφορά στα θέματα είναι αναπόφευκτη.

Εξακολουθώ να αντιστέκομαι χρησιμοποιώντας την πασίγνωστη μέθοδο της αυθυποβολής. Οταν δεν πιάνει πονάω περισσότερο και όταν πονάω περισσότερο με πλημμυρίζει θυμός.

Θυμός για την "αυθυποβολή" που δεν έπιασε, για τα τσιγάρα που τέλειωσαν, για το λάθος της μικρής στο τιμολόγιο, για το τί μου έκανε ποιός μου έκανε προ αμνημονεύτων ετών.

Θυμός γιατί τα βουλγαρικά μου είναι τόσο σκατά που δεν μπορούσα να καταλάβω τί έλεγε ο γιατρός την Παρασκευή, θυμός που ο έλληνας γιατρός μου πριν χρόνια, παρότι μιλούσαμε τη ίδια γλώσσα, δεν μου είπε ότι το πρόβλημα θα εμφανιστεί κάποια στιγμή εντονότερο.

Είναι απίθανο το πόσο θυμό προκαλεί ο πόνος. ΄

Μέρα με τη μέρα νοιώθω ότι κλειδώνομαι περισσότερο, δεν μιλάω, ίσως γιατί κατά βάθος προσπαθώ να αποφύγω και την συνομιλία με τον εαυτό μου.

Περιμένουμε και βλέπουμε...

Το φεστιβάλ (2ο μέρος)

Το Φεστιβάλ έγινε! Δεν συμμετείχαμε , αν είχαμε συμμετάσχει ο Ρίτσι μου θα ερχόταν σίγουρα δεύτερος! Γιατί πρώτος ήταν φυσικά, ο κακός μου Τίτο, αν θυμάστε είναι ο κούκλος που απέρριψε προ καιρού, η ξεμυαλισμένη κόρη μου! Δείτε τί όμορφος που είναι με το μετάλλειό του! Στο ποδαράκι διακρίνεται και η πληγή από πρόσφατο καυγα.

Το κύπελλο απουσιάζει από την φωτογραφία (το είχε πάρει το αφεντικό του) καθώς και το τσουβαλάκι με την τροφή, το οποίο του ήταν παντελώς άχρηστο και προφανώς χαρίστηκε. Βλέπετε το αγόρι τρέφεται αποκλειστικά με μπριτζολάκια.

Και μπορεί τα σκυλιά μας να μην πήγαν στο φεστιβάλ, αλλά η φήμη τους ταξίδεψε ανά τους παρευρισκόμενους (που δεν ήταν και λίγοι), διότι είναι μεγάλη λόξα να έχεις αγέλη ολόκληρη από δαύτα. Ειδικά όταν δεν είσαι Βούλγαρος, άρα δεν γνωρίζεις το "μεγαλείο" της ράτσας. Γι΄αυτό και η τοπική εφημερίδα μέχρι και συνέντευξη μας πήρε! Αύριο που θα κυκλοφορήσει θα την σκανάρω να την δείτε και να γελάσετε. Βέβαια δεν γνωρίζω τί τίτλο θα έχει το άρθρο. Πολύ φοβάμαι ότι ο τίτλος θα είναι "οι τρελλοί Ελληνες με τα δεκατρία τσοπανόσκυλα".

Και του χρόνου να είμαστε καλά!!!!

Το φεστιβάλ

Διάλογος εν όψει του αυριανού φεστιβάλ Βουλγαρικών Ποιμενικών σκύλων σε διπλανό χωριό.

Στανισλάβ : Θα φέρω και τον Ρόκυ, σίγουρα θα κερδίσει στην κατηγορία των μικρών!
Εγώ : Εγώ θα έφερνα τον Ρίτσι , αλλά αφού θα κατέβει κι ο Τίτο δεν τολμάω!
Μπόικο : Σιγά καλέ, μικρός είναι ο Τίτο!
Εγώ : Ο Τίτο μικρός? Αν ο Τίτο είναι μικρός, ο Ρίτσι μου είναι ποντικός. Ο Τίτο, το έχει το βραβείο στο τσεπάκι. Αλήθεια,τι βραβεία δίνετε?
Μπόικο : Κύπελλα , μετάλλεια και σακιά με τροφή.
Εγώ : Τυχερός ο Τίτο!
Μπόικο : Βρε τα άλλα είναι σαν γαϊδούρια! Σου λέω ο Τίτο είναι μικρός μπροστά τους!
Δημήτρης : Βρε Μπόικο, δεν ψήνεις την επιτροπή να κερδίσει ο δικός μας? Τί σκατά μέσο έχουμε.
Εγώ : Δεν χρειάζεται! Βρήκα τον τρόπο για να κερδίσουμε σίγουρα!!!!
Με κοιτάζουν και οι τρεις με απορία.
Εγώ : Θα κατεβάσω όλα τα δικά μας σαν ποδοσφαιρική ομάδα! Με νούμερα κιόλας από το 1 μέχρι το 11! Ποιός άλλος έχει τόσο πολλά σκυλιά αυτής της ράτσας? Αρα, το βραβείο μας ανήκει, λόγω πληθυσμού!
Και συνεχίζω ακάθεκτη...

Μπόικο, εννοείται ότι θα τα μεταφέρω με ένα από τα φορτηγά σου, ε???

...

Πριν από επτάμιση χρόνια, είπα στον εαυτό μου "θα μάθεις να ζεις μαζί τους, σαν να μην υπάρχουν".

Και ήταν σαν να μην υπήρχαν.

Τα ξέχασα εγώ, με ξέχασαν κι αυτά.

Την περασμένη εβδομάδα με ξαναθυμήθηκαν.

Κι όσο και να προσπαθώ να πειστώ ότι δεν υπάρχουν, είναι τόσο εμφανής η παρουσία τους, που αναγκάζομαι να τα αντιμετωπίσω.

Αύριο μεσημέρι στη Σόφια... αγκαλιά με το λεξικό μου και την αγγλική ορολογία. Ευχαριστώ Δημητράκο μου, γι΄αυτό που είπες χθες και που ξέρω ότι το πιστεύεις.

Ευχαριστώ Στανισλάβ, που σε λίγα λεπτά, έγινες ο αδελφός που δεν είχα.

Σεϊχης είναι αυτός!

Η ώρα έχει πάει έντεκα το βράδυ και μόλις έχουμε μαζευτεί στο σπίτι από το γραφείο. Εχω κάνει μια μακαρονάδα στα γρήγορα και μαζί με τον εργοδότη μας, βλέπουμε τηλεόραση.
Τσουπ, μετά από αλεπάλληλο ζάπινγκ, πέφτουμε πάνω σε ένα ντοκυμαντέρ για το νησί Φοίνικα.
-Αααααααααααααα, θέλω να το δω! Εχω ακούσει τόσα γι’αυτό, λέει ο εργοδότης μας και επιτόπου ανεβάζει ήχο.
Και παρακολουθούμε όλη την ιστορία κατασκευής του εντυπωσιακού – πράγματι- νησιού, το οποίο «χάρισε» στο εμιράτο, κάποιες επιπλέον εκατοντάδες χιλιόμετρα ακτής.
Κολλάω κι εγώ, γιατί όπως και να το κάνουμε μετά από επτά χρόνια στις κατασκευές το σαράκι με τρώει ακόμα. Ασε που σκέφτομαι, πως για να μπορέσω να πάω εκεί κάποια μέρα, θα πρέπει να έχει γκρεμιστεί πάλι κανένας δίδυμος πύργος, συμπαρασύροντας τις τιμές.
«Ο διάδοχος Σεϊχης, αποφάσισε ότι το νησί πρέπει να κατασκευαστεί με φυσικά υλικά, δηλαδή μόνον άμμο και πέτρα» λέει ο εκφωνητής.
«Ε, καλά τώρα, το παιδί είναι ηλίθιο!» μου ξεφεύγει.
Ο Δημήτρης γελάει και πιάνω το αφεντικό μου να με κοιτάζει λοξά.
«Ενα έργο που απαιτούσε δεκαπέντε χρόνια κατασκευής, έπρεπε να κατασκευαστεί σε πέντε». (Σεϊχης- είναι- αυτός!)
«Ο διάδοχος Σεϊχης παρακολουθούσε καθημερινά την πορεία εργασιών».(Ασχετος, ξε-άσχετος, Σεϊχης- είναι- αυτός!)
«Οι μηχανικοί και τα συνεργεία εργάζονταν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο» (Εμ πως αλλιώς, θα τους μαστίγωνε ο Σείχης- είναι- αυτός!)

Ο διάδοχος Σεϊχης με λίγα λόγια, κατέβασε μια ιδέα, πλήρωσε αδρά για να του την υλοποιήσουν, ανεξάρτητα με το πόσο εφικτή ήταν κι ανεξάρτητα με το πόσο αμφίβολο είναι το μέλλον του νησιού. Να μην μιλήσουμε βέβαια για το κόστος συντήρισης ενός τέτοιου έργου. Με άλλα λόγια το παιδί ήθελε νησάκι, σε σχήμα φοίνικα παρακαλώ κι έκανε το κέφι του.
Οσο παρακολουθούσα τις φάσεις κατασκευής με είχε πιάσει τέτοιο άγχος , λες και ήμουν στο εργοτάξιο. Νύχι δεν μου έμεινε αφάγωτο. Και το αφεντικούλι μας, να κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα «Ω! Τι σκέφτηκε ο Σεϊχης!». Κάποια στιγμή έχω φτάσει στο αμήν.
«Να είσαι μηχανικός, να σου λέει ο Σεϊχης την μαλακία του και να σου έρχεται να φας τα πτυχία σου» σκέφτομαι μεγαλοφώνως.
Δημήτρης ξαναγελάει,
Αφεντικό ξανα λοξοκοιτάζει.
Συνειδητοποιώ την ομοιότητα του δικού μας με τον Σεϊχη. «Θέλω αυτό κι επειδή το θέλω εγώ, πρέπει να γίνει. Δεν με νοιάζει αν απαιτείται Χ χρόνος, εγώ το θέλω χθες. Δεν έχει μα και ξε-μα, σκάσε και κολύμπα. Είναι δυνατόν να ξέρεις περισσότερα από εμένα???»
Από την άλλη, έχουμε φάει όλη τη μέρα στον υποτιθέμενο διάλογο. «Μονολογώ δυνατά για να ακούσω αντίλογο» έχει πει σε κάποια στιγμή, το απόγευμα. Και τα κουρασμένα νεύρα μου (όχι εγώ, σας το ορκίζομαι) απάντησαν ευθαρσώς «Μονολογείτε για να σας πούμε ότι έχετε δίκιο. Οταν υπάρχει αντίλογος, θα πείτε ότι δεν γνωρίζουμε όλες τις παραμέτρους!» . Οχι, δεν με απέλυσε μετά από αυτό, άλλωστε είπαμε, τα νεύρα μου το είπαν, όχι εγώ.
Πάνω που αποφασίζω να βουλώσω το αναιδέστατο στόμα μου και να αφήσω ήσυχο και σεϊχη και αφεντικό στις μεγαλεπίβολες ιδέες τους, πετάγεται ο Δημήτρης , που όλη τη μέρα έχει υποδειγματικά κρατήσει, τις εύθραυστες ισορροπίες στους μεταξύ μας διαλόγους, σίγουρος πλέον ότι λειτουργεί καλά ως «πυροσβέστης»...
«Την νέα αποθήκη, να την κάνουμε σε σχήμα φοίνικα?????»
Δεν χρειάζεται να σας πω , ποιός λοξοκοίταξε ποιόν αυτή την φορά, εγώ πάντως, δεν γέλασα!

Καλό μήνα

Να 'μαστε πάλι, μετά από τις "διακοπές μας". Τις μισώ, σας το είπα? Γιατί από την Δευτέρα που γυρίσαμε από το Βέλινγκραντ, επειδή ήμασταν σε "διακοπές", έκανα μόνη μου την λάντζα του εμπορικού, σκεφτόμενη ότι η νέα κοπέλλα, θα τα βρει μπαστούνια σήμερα το πρωί. Και γιατί, σήμερα με έχει πιάσει ένας πονοκέφαλος- φρίκη, συν το ότι έχω αναλωθεί πολλάκις σε κόντρες που ουσιαστικά δεν έχουν αποτέλεσμα. Δεν μου αρέσει να κοντράρομαι, ακόμα κι αν έχω δίκιο, φανταστείτε λοιπόν πόσο μου την έδωσε σήμερα, που άλλοι προκάλεσαν κόντρες, χωρίς να ψάξουν πρώτα εάν υπάρχει λάθος στην πλευρά τους. Μπάι δε γουέι, να την χέσω την "συγγνώμη" τους, όταν άρχισαν να μετρούν τις τρύπες τους. Γιατί δεν έβρισα μεν, αλλά ένα επιμελές ξεμπρόστιασμα το έκανα. Και ήρθε η συγγνώμη, που σαφώς και δεν εννοούν.Τεσπά, να που εξακολουθώ να αναλώνομαι, αντί να βάλω Χ και να τελειώνω.

Στο Βέλινγκραντ χαλαρώσαμε και πάλι, τόσο που την τελευταία μέρα θα ήθελα να μείνω κι άλλο. Βέβαια, εκεί πήρα και σημαντικές αποφάσεις, π.χ. να κόψω το κάπνισμα, αλλά έλα που σήμερα πάω για το τρίτο πακέτο ολοταχώς.

Χθες γιόρταζα κατά το Βουλγαρικό εορτολόγιο και η καλή μου Μπάμπα Νικολίνκα, μου έκανε τραπέζι τρικούβερτο με αρνάκι Αγίου Γεωργίου, φρεσκοψημένη πίτκα και ωραιότατη κολοκυθόπιτα. Δώδεκα το μεσημέρι καθήσαμε στο τραπέζι και μέχρι τις εξήμιση τρώγαμε και πίναμε (ρακία από βερύκοκα, επίσης απίθανη). Κάποια στιγμή με πόνεσε το κεφάλι μου, γιατί γλώσσα δεν έβαζε κανένας μας μέσα του, σε σημείο που για να μπορεί να τρέχει η συζήτηση, η Ντάνι φώναζε σαν πρόεδρος δικαστηρίου "Μπόικο, σταμάτα επιτέλους, μιλάμε για άλλο θέμα, εμείς από εδώ!". Κι εγώ για να παρακολουθώ το "από εδώ" και το "από εκεί", είχα γίνει σαν τα σκυλάκια που πουλούσαν οι νέγροι παλιά, ξέρετε αυτά που τα πατάς από την μια πλευρά, γέρνουν λαιμό από την άλλη και αντίστροφα. Εξαιρετικά δύσκολο, πρώτον γιατί δεν είμαι σκυλάκι, δεύτερον γιατί οι συζητήσεις γίνονταν κατά κύριο λόγο στα Βουλγάρικα και τρίτον γιατί η Μπάμπα Νικολίνκα επισκίαζε τους πάντες μιας και δεν μιλάει, αλλά φωνάζει. Ο Δημήτρης ήταν ο πλέον τυχερός, γιατί είχε πιάσει κουβέντα με τον Ρούμεν που τα ελληνικά του είναι άψογα και είχαν γραμμένους όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Μετά πήγαμε και είδαμε με την Ντάνι ένα σπιτάκι όνειρο, πάνω στο ποτάμι και γυρίσαμε όλο χαρά να στείλουμε και τον Δημήτρη να το δει, αλλά η χαρά μας διεκόπη απότομα όταν ο Μπόικο έβαλε τις φωνές, γιατί εμείς είμαστε φίλοι του και δεν είναι δυνατόν να μας ζητάνε τόσα λεφτά για ένα "κωλόσπιτο" στο χωριό του. Τί κι αν είπα ότι είναι μεγάλο, τί κι αν απαρίθμησα ένα προς ένα τα δέντρα που υπάρχουν στον κήπο, τί κι αν δελέασα τον Δημήτρη πως ακούς το ποτάμι, το σπιτάκι δεν πήγε να το δει. Ούτε το ότι είχε εσωτερική τουαλέτα και μπάνιο δεν τον συγκίνησε! "Θα περιμένουμε και θα βρούμε άλλο!" δήλωσε ο Μπόικο κι εγώ ψυθίρισα "θα περιμένουμε και θα βρούμε άλλο, με τα ίδια λεφτά, να γελάσω!". Κρίμα πάντως, γιατί όσο το κοίταζα, τόσο έκανα όνειρα πώς θα φτιάξω τί και πως θα το έκανα μια κούκλα. Μέχρι και τα βάζα με τις κομπόστες μου και τα τουρσιά μου, ονειρεύτηκα στο κελλάρι, σαν παραδοσιακή Βουλγάρα χωριάτισσα!

Σήμερα μπακ το δε ριάλιτυ, με έναν καιρό σκατένιο, άνοιξη λέμε κι άνοιξη δεν βλέπουμε. Και βέβαια, για μια ακόμη φορά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι ευχάριστο, κάτι να μου φτιάξει λίγο την διάθεση. Ο καιρός φταίει, η πολύ δουλειά φταίει, η ξερή μου κεφάλα φταίει, θα σας γελάσω. Πάντως καλά δεν είμαι.

Και το κερασάκι της τούρτας, καταφθάνει αύριο, ήτοι το αφεντικό μας. Να δω με τι κουράγιο θα καθήσω στα meetings και με τί μυαλό θα μπορώ να μιλάω. Ωρες ώρες έχω την αίσθηση ότι κουράστηκα με τα της καριέρας, αλλά από την άλλη δεν με παίρνει να κάνω κι αλλιώς.

Ετσι λοιπόν, να σας ευχηθώ καθυστερημένα καλό μήνα και καλό καλοκαίρι, για όσους το χαρούν. Γιατί εμένα με βλέπω μέχρι τον Ιούνη να φοράω μπότες και δεν μου αρέσει καθόλου η ιδέα! Ναι ξέρω, όλο γκρίνια είμαι, αλλά είπαμε, καλά δεν είμαι!