Οι μέρες είναι στρυφνές , δείχνουν τα δόντια τους. Τις ξεπερνάμε αλλάζοντας θέμα και προσπαθώντας όσο το δυνατόν να μένουμε λιγότερη ώρα μόνοι μας. Γιατί όταν είμαστε μόνοι μας, η επαναφορά στα θέματα είναι αναπόφευκτη.
Εξακολουθώ να αντιστέκομαι χρησιμοποιώντας την πασίγνωστη μέθοδο της αυθυποβολής. Οταν δεν πιάνει πονάω περισσότερο και όταν πονάω περισσότερο με πλημμυρίζει θυμός.
Θυμός για την "αυθυποβολή" που δεν έπιασε, για τα τσιγάρα που τέλειωσαν, για το λάθος της μικρής στο τιμολόγιο, για το τί μου έκανε ποιός μου έκανε προ αμνημονεύτων ετών.
Θυμός γιατί τα βουλγαρικά μου είναι τόσο σκατά που δεν μπορούσα να καταλάβω τί έλεγε ο γιατρός την Παρασκευή, θυμός που ο έλληνας γιατρός μου πριν χρόνια, παρότι μιλούσαμε τη ίδια γλώσσα, δεν μου είπε ότι το πρόβλημα θα εμφανιστεί κάποια στιγμή εντονότερο.
Είναι απίθανο το πόσο θυμό προκαλεί ο πόνος. ΄
Μέρα με τη μέρα νοιώθω ότι κλειδώνομαι περισσότερο, δεν μιλάω, ίσως γιατί κατά βάθος προσπαθώ να αποφύγω και την συνομιλία με τον εαυτό μου.
Περιμένουμε και βλέπουμε...
