Κτηνιατρικό Ανακοινωθέν

Χθες το πρωί ο Δημήτρης πήγε στην Στάρα Ζαγόρα για να πάρει την μικρούλα μας. Ενα σοκ το έπαθε, μόλις είδε το ξυρισμένο πόδι της πρησμένο και την Μέτζυ ακίνητη, αλλά ακόμα δακρύζει, όταν λέει "πόσο πανέμορφη ήταν, ξαπλωμένη στο προαύλιο του νοσοκομείου".

Ο χειρουργός είπε ότι τα οστά δεν ήταν απλά σπασμένα, αλλά θρυμματισμένα εντελώς και ότι εάν σε δύο εβδομάδες δεν καταφέρει να το πατήσει, μάλλον την έχουμε άσχημα. Γενικά δεν ήταν και πολύ αισιόδοξος.

Η μικρούλα μας μόλις ξεπέρασε το σοκ των πρώτων ωρών από την επιστροφή της, σηκώθηκε και περπατάει λίγο, στηριζόμενη στα τρία γερά ποδαράκια της. Τρώει ακατάπαυστα (μέχρι και κροκέτες, που παλιά σνόμπαρε!) και πίνει νερό με τους κουβάδες. Προφανώς μου έμοιασε, όταν έχω πυρετό τρώω τον άμπακα. Ο χειρουργός είπε ότι είναι πολύ πιθανό ο πυρετός να την ταλαιπωρήσει τις τρεις πρώτες μέρες.

Ο γιατρός Κίροβ ήρθε στις επτάμιση το πρωί για τις πρώτες ενέσεις αντιβίωσης και την βρήκε μια χαρά. Αλλαξε γνώμη στις εντεκάμιση που ξαναήρθε, γιατί πολύ απλά η μικρή τον δάγκωσε, κάνοντάς τον να υποθέσει ότι πονάει. Κατά την δική μου, αισιόδοξη άποψη, η μικρή τον δάγκωσε γιατί πολύ απλά, δεν ήμασταν εμείς εδώ και δεν γουστάρει να τρώει ενέσεις χωρίς την παρουσία του "μπαμπά" ή της "μαμάς" της. Μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα!

Παρ' όλα αυτά, ακολουθήσαμε την συμβουλή του να της δώσουμε παυσίπονα, τα οποία καταβρόχθισε με ικανοποίηση.

Ο Δημήτρης άρχισε από χθες να με προετοιμάζει για ευθανασία, εάν δεν μπορέσει να περπατήσει, γιατί δεν θέλει, το σκυλί να χάσει την ποιότητα ζωής του. Εγώ, ως πιο εγωίστρια, του ξεκαθάρισα, ότι πολλά σκυλιά στον κόσμο, ζουν με τρία πόδια χωρίς πρόβλημα. Και σε αυτό θα επιμείνω.

Το μόνο που εύχομαι, είναι ο οργανισμός της να αντέξει το σίδερο που της τοποθέτησαν και να μην έχει άλλες επιπλοκές. Από 'κει και πέρα, όλα είναι ξεπεράσιμα.

Κατά τα άλλα, τα μωρά της είναι καλά. Τρία χαρίστηκαν ήδη και τα τέσσερα που έμειναν είναι τόσο καλά που δεν θέλω να τα δώσουμε. Είμαι σίγουρη ότι της λείπουν, δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της όταν την Κυριακή που γύρισε εξαντλημένη, της τα φέραμε να τα δει.

Περαστικά μας, λοιπόν