Το όνειρο της Δευτέρας

Ξέρεις, κοντεύουν είκοσι χρόνια από τη μέρα που έφυγες. Εκείνο το γαμημένο το ' 89 μου έκλεψε δύο μεγάλες αγάπες μέσα σε σαράντα ημέρες.

Δεν είχες έρθει στον ύπνο μου, όλα αυτά τα χρόνια. Η κι αν ήρθες, δεν το θυμάμαι.

Οταν είμαι Ελλάδα, πάντα κάτι θα πούμε για σένα. Του λείπεις του πατέρα μου, ήσουν ο ένας από τους δύο "αδελφούς" του. Τους έχασε και τους δύο.

Θυμάσαι που κάθε βράδυ, ερχόσουν να δούμε ειδήσεις και να πιείτε τον βραδυνό καφέ μαζί?

Θυμάσαι όταν έκλεισες τα 48, που σου φέραμε μια τούρτα με ισάριθμα κεράκια και γελούσες σαν παιδί?

Θυμάσαι που παίζαμε προ-πο μισό - μισό κι όποτε κερδίζαμε κανένα εντεκάρι μου χάριζες τα κέρδη?

Θυμάσαι που βάζαμε στοίχημα σε καρπαζιές όταν έπαιζαν αντίπαλες οι ομάδες μας? Οσες φορές κέρδισες δεν μου τις έριξες, όσες φορές κέρδισα, έσκυβες γελώντας το κεφάλι και μου λεγες "ρίξε και μέτρα".

Θυμάσαι τις εκδρομές μας τα καλοκαίρια?

Τις κασσέτες που μου χάριζες?

Καμιά φορά ο Δημήτρης με ρωτάει "μα που ξέρεις τόσους στίχους?"

Δεν απαντώ, μόνο χαμογελάω και σκέφτομαι "ο νονός μου..."

Ο νονός μου που έφυγε ένα πρωί, χωρίς κανένας να το περιμένει. Γέμισε το σπίτι φωνές και θρήνο, ενώ θρηνούσε ήδη άλλον έναν χαμό. Στην αρχή του καλοκαιριού και το καλοκαίρι ντύθηκε στα μαύρα, τέρμα τα στοιχήματα, οι εκδρομές, οι βραδυνοί καφέδες στις αυλές μας.

Χθες ήρθες στον ύπνο μου. Χωρίς να σε έχω σκεφτεί, χωρίς να σε έχω θυμηθεί. Ετσι απλά ήρθες. Ησουν χαρούμενος. Το ένοιωθα ότι είναι όνειρο. Και δεν ήθελα να ξυπνήσω...