Η ταυτότητα

Σήμερα χρειάστηκε να κατέβω στην Τράπεζα. Είχα να πάω πολύ καιρό και σήμερα με το ζόρι πήγα , γιατί (άκουσον-άκουσον!) έπρεπε εγώ να πάρω τον κωδικό για το ιντερνετ μπάνκιν. Λες και θα το χρησιμοποιήσω εγώ! Ενιγουέι, πήρα την Νούσια αλα μπρατσέτα και πήγαμε. Καλή ευκαιρία να αγοράσω και τα βραχιολάκια μου για την Κυριακή.

Φτάνουμε στην υπάλληλο και με κοιτάζει περίεργα. "Τί διάολο? " σκέφτομαι. Πάμε να πάρουμε τον κωδικό. "Εχετε μαζί σας ταυτότητα?" με ρωτάει. Βγάζω την βουλγάρικη, η οποία μετά το 2007 δεν έχει φωτογραφία. "Ααααα, δεν έχετε μαζί σας την Ελληνική?" εξακολουθεί. Εχω αρχίσει και φορτώνω. Με ξέρουν στις τράπεζες αφενός, ειδικά αυτή η υπάλληλος! Ουδέποτε μου ζητάνε ταυτότητα, είμαι κάτι σαν καρτούν. " Η ξένη κυρία, διευθύντρια της τάδε εταιρείας". Τεσπά, αποφασίζω να είμαι ευγενική. Της δίνω την ελληνική, την οποία αποφεύγω να δίνω, διότι ντρέπομαι για το χάλι μας (οι βουλγάρικες είναι κάτι υπέροχες με έγχρωμες φωτογραφίες και τσιπάκια, στο μέγεθος πιστωτικής, άλλο να στο λέω κι άλλο να τις βλέπεις!).

Την κοιτάζει και σκάει ένα χαμόγελο ναααααααα! "Αχχχ, πότε κουρευτήκατε????". Μένω κάγκελο. "Πάνε κάτι μήνες" της απαντάω. "Σας θυμάμαι με τα μακρυά μαλλιά και δεν σας γνώρισα!". Δεν κάνει τον κόπο να πιάσει την ταυτότητα στα χέρια της. Την φωτογραφία μόνο ήθελε να δει, τα άλλα στοιχεία ποσώς την ενδιαφέρουν. "Αχ, σας πάνε καλύτερα έτσι, πώς και το αποφασίσατε?". "Είπα να μοιάζω περισσότερο Βουλγάρα" της απαντάω.

Μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω εάν η απάντησή μου την ενθουσίασε, ή της φάνηκε αγενής...