Βέσελο Σέλο

Χθες είχαμε φιλοξενούμενους δύο φίλους και συνεργάτες Τούρκους. Αποφασίσαμε λοιπόν, να δειπνήσουμε σε παραδοσιακό βουλγάρικο εστιατόριο με ζωντανή μουσική.

Το «Βέσελο Σέλο» μεταφράζεται ως «ευτυχισμένο χωριό» και βρίσκεται στο Πλόβντιβ. Είναι πράγματι διακοσμημένο σαν χωριό, με τα σπιτάκια του, τα μανάβικά του, τα παραδοσιακά σκεύη του. Το κρέας του, είναι ότι πιο νόστιμο κυκλοφορεί στο Πλόβντιβ και σερβίρεται σε τεράστια κομμάτια ξύλου. Τα φρέσκα μανιτάρια του έρχονται στο τραπέζι με το τηγάνι τους, κατευθείαν από την φωτιά. Και οι σαλάτες, σερβίρονται κι αυτές σε ξύλο, συνοδευόμενες απαραίτητα από τεράστιες ξύλινες κουτάλες για τις αλοιφές. Το χειμώνα, είναι πιθανό να κυκλοφορεί κι ένα μικρό αρνάκι ανάμεσα στα τραπέζια.
Πάει ένας χρόνος που δεν έτυχε να το επισκεφθούμε κι έτσι δεν είχα ιδέα ότι έχει αλλάξει το πρόγραμμά του. Μείναμε και οι τέσσερις με το «στόμα ανοιχτό», όταν βγήκαν οι πρώτοι χορευτές κρατώντας τρεις σημαίες. Ηταν η Τουρκική, η Ελληνική και η Βουλγαρική! Ούτε παραγγελία να το είχαμε κάνει!
Οι τρεις σημαίες δεν βγήκαν κατά τύχη, γιατί αυτές είχαν στο μαγαζί. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ελληνικά τραγούδια και χορούς , συνεχίστηκε με τουρκικά και τελείωσε με βουλγάρικα και σερβικά. Παραδοσιακές, βαλκανικές μουσικές στο φόρτε τους. Ηταν μια βραδυά που με συγκίνησε απόλυτα. Θα σας εξηγήσω το γιατί.
Οι Βούλγαροι είναι ένας λαός που έχει υποφέρει πολλά. Παρ’ όλα αυτά, πάντα ψάχνουν ευκαιρία να διασκεδάσουν. Και στην διασκέδασή τους δανείζονται ό,τι τους αρέσει από την Ελλάδα και την Τουρκία. Το δανείζονται και το αγκαλιάζουν. Είναι απίθανο να τους βλέπεις να χορεύουν χασάπικο ή ποντιακά λες κι είναι δικοί τους παραδοσιακοί χοροί. Και να προσπαθούν να τραγουδίσουν λέξεις που δεν ξέρουν.
Τόσο με τους Τούρκους, όσο και με τους Ελληνες, υπήρξαν κάποτε εχθροί. Είναι κάτι που το έχουν αφήσει πίσω τους, όπως και όλα όσα τους πόνεσαν. Οχι πως δεν υπάρχουν κι εδώ κάποιοι εθνικιστές, αλλά ο πολύς κόσμος δεν ασχολείται με κανένα ματωμένο παρελθόν. Η εδώ τουρκική μειονότητα, αποκαλείται έτσι, με το όνομα «τουρκική» κι όχι «μουσουλμανική». Γίνονται και θα γίνονται μεικτοί γάμοι, χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Ακόμα και στις μη αμιγώς μουσουλμανικές περιοχές, τα τζαμιά συντηρούνται και λειτουργούν έστω και για ελάχιστους. Ολο και περισσότεροι νέοι, σπουδάζουν Ελληνική Φιλολογία.
Οταν τους ρωτάς για τις παλιές διαφορές μας, σου απαντούν «εμείς όλοι είμαστε Βαλκάνιοι, είμαστε ίδιοι» και σε αφήνουν άφωνο. Και πράγματι, μοιραζόμαστε λέξεις, έθιμα, συνήθειες, την κουζίνα μας, τις μουσικές μας. Κάτι που κανένα σχολείο δεν μας είπε, όταν λιβανίζαμε, τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο.
Δεν είναι τυχαίο, που ακόμα και οι Τούρκοι που βασανίστηκαν και εκδιώχθηκαν από εδώ, επί καθεστώτος, εξακολουθούν να θεωρούν την Βουλγαρία τόπο τους και να λατρεύουν τους ντόπιους.

Ωρες – ώρες σκέφτομαι πόσο δύσκολο μου ήταν, να συνηθίσω την Βουλγαρία, τον πρώτο καιρό που ήμουν εδώ. Και πόσο απλό ήταν εν τέλει, να την αγαπήσω και να μπορώ πια να την πω «πατρίδα». Με όλα τα καλά και τα άσχημά της, με όλα τα εύκολα και τα δύσκολα. Μόνο και μόνο γιατί πράγματι είναι, ένα βέσελο σέλο.