Πολύχρωμα καλοκαίρια

Για χρόνια τα καλοκαίρια μου ήταν αλλιώς.
Πλάι στην θάλασσα, να ανακατεύω τα χαλίκια με τις πατούσες μου.
Να ξαπλώνω και να περιμένω το κύμα να με χτυπήσει.
Δίπλα στην θάλασσα γεννήθηκα.
Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα την αποχωριστώ.
Οι βραδιές του καλοκαιριού είχαν γεύση παγωτού
και περατζάδες στην παραλία και την παλιά πόλη.
Και ποτό στον Κόκκινο Βράχο.
Γυναικοπαρέα στο μπαλκόνι μου,
να αγναντεύει το Παλαμήδι φωτισμένο,
τρώγοντας ντάκους με ντομάτα.
Λιχουδιές στου Ζυλ και κουτσομπολιό με την Μαρία.
Τα καλοκαίρια μου, καλά και άσχημα,
τα κουβαλάω μέσα μου.
Εκείνα, τα θαλασσί καλοκαίρια.
Δεν υπάρχει πια θάλασσα.
Οχι δίπλα μου, τουλάχιστον.
Ο ήλιος παίζει κρυφτό από χθες,
βγαίνει μόνο για να βασιλέψει.
Δεν έχω μπαλκόνι.
Τώρα πια, τα καλοκαίρια μου είναι αλλιώς.
Με τα δέντρα του δρόμου να αγκαλιάζουν τα απέναντι,
σχηματίζοντας ένα τούνελ καταπράσινο.
Γυναικοπαρέα για ρακία και σαλάτα,
έξω από την παλιά συναγωγή και τα τούρκικα μπάνια.
Τελαράκια με κατακόκκινες φράουλες, δοσμένες με αγάπη.
Ο ήλιος βουτάει στο ποτάμι, βάφοντας πορτοκαλί τον ουρανό.
Ανοίγω τις κουρτίνες, να γίνει κάδρο το παράθυρο.
Εκλεισα στο δωματιό μας, το θαλασσί.
Να θυμίζει από που ξεκινήσαμε.
Και γέμισα το σπίτι χρώματα
να βλέπω που είμαστε.
Και θέλω να το γεμίσω με φωνές παιδικές,
για να φτάσουμε στο απόλυτο καλοκαίρι.
Επρεπε να αποχωριστώ την θάλασσα,
για να γίνουν πολύχρωμα τα καλοκαίρια...