Δανεική

Το βλέπεις να στέκεται όρθιο, ο πατέρας δίπλα καρφώνει ασταμάτητα στο ξύλο, τον χαζεύει και δεν μιλά. Το κεφαλάκι ξυρισμένο, λες να ήταν για τις ψείρες, όχι όχι κι ο πατέρας ξυρίζει το κεφάλι. Αδύνατο, ένα κορμάκι κόκκαλα κι αγέλαστο, θα κουραστεί όρθιο, δεν περνάνε οι οκτώ γαμω-ώρες, είναι δεν είναι έξη χρονών. Τί το κουβάλησε ο μαλάκας το παιδί, δεν είχε που να το αφήσει, η μάνα έφυγε, κάθε μέρα σχεδόν μια μάνα φεύγει εδώ κι ένας πατέρας παιδί κι ο ίδιος, μένει πίσω με ένα, με δύο παιδιά. Οι γιαγιάδες αν δεν έχουν φύγει κι αυτές, δουλεύουν , όσο πιο πολλοί μισθοί πέσουν στο δυάρι του γκρίζου μπλοκ, τόσο το καλύτερο, ξέρεις πόσο πήγε το ρεύμα? Αρπάζεις την παιδική καρεκλίτσα θαλάσσης με την πασχαλίτσα , εκείνη την αστεία κοκκινόμαυρη καρεκλίτσα , να καθήσει τουλάχιστον το δόλιο, δεν περνάνε οι ώρες, είπαμε. Το απόγευμα με το σχόλασμα μπαίνει δειλά ο πατέρας, στην δίνει πίσω, όχι όχι, είναι για το παιδί, δική του είναι, του την χάρισα. Κρυμμένο πίσω από την πλάτη του πατέρα, κοιτάζει ξαφνιασμένο, δική του η καρέκλα? τότε τί του εξηγούσε ο μπαμπάς τόση ώρα, να μην την συνηθίσει, δεν είναι δικιά του, δανεική ήταν του είπε, θα την γύριζαν πίσω.
Καλύτερα έτσι, που δεν την συνήθισε και τελικά θα την κρατήσει, όχι όπως με την μαμά. Που την συνήθισε, την ήξερε δικιά του και τελικά δανεική ήταν, μάλλον την γύρισαν πίσω τη μαμά κι ας είπε ο μπαμπάς ότι έφυγε μόνη της...

Για τον Δημήτρη και τον Χάρυ