Παιδικά παιχνίδια (εξουσίας)

Η αγαπητή μου "Ξένη", έκανε μια ανάρτηση για τα παιχνίδια εξουσίας. Οχι αυτά που παίζουν οι πολιτικοί μας, αλλά αυτά που μας μαθαίνουν να παίζουμε από παιδιά. Οι μεγάλοι μας τα μαθαίνουν , κάποιες φορές άθελά τους, γιατί πολύ απλά κι αυτοί έτσι έμαθαν. Θυμήθηκα λοιπόν, μια δική μου "εμπειρία" που εμπεριέχει ένα παραπλήσιο παράδειγμα.

Τα περασμένα Χριστούγεννα, ήμουν προσκεκλημένη στην γιορτή του παιδικού σταθμού, του χωριού μας. Να σημειώσω ότι στο χωριό μας, οι κάτοικοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Τους φτωχούς και τους πάμφτωχους. Οικονομικά ευκατάστατο δεν έχουμε, το "πλούσιος" δε, είναι άγνωστη λέξη.

Στον σταθμό τα μισά παιδάκια είναι τσιγγανάκια. Τα οποία ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Τις δασκάλες τις θαυμάζω γιατί, δεν τα ξεχωρίζουν σε τίποτα. Με την ίδια αγάπη τα αγκαλιάζουν όλα, μπορώ να πω ότι στα τσιγγανάκια έχουν μεγαλύτερη αδυναμία. Λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης (και) του σταθμού, οι δασκάλες δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τα Χριστούγεννα δωράκια για τα παιδιά. Ετσι, πέραν των δώρων που πάνε οι επισκέπτες, οι δασκάλες, προκειμένου να τηρήσουν το έθιμο, ζητούν την βοήθεια των γονιών. Κι έτσι ο κάθε γονιός αγοράζει το δωράκι που θα δοθεί στο δικό του παιδί.

Εκεί γίνεται το λάθος. Κι από τις δασκάλες κι από τους γονείς. Γιατί οι φτωχοί, προκειμένου το παιδί τους να εντυπωσιάσει, ξηλώνονται (κυριολεκτικά) για να αγοράσουν ό,τι πιο ακριβό και εντυπωσιακό μπορούν (καμία σχέση με αυτά που θεωρούνται ακριβά στην Ελλάδα, μιλάω πάντα σε σχέση με τις δικές τους, περιορισμένες δυνατότητες). Οι δε πάμφτωχοι, ξηλώνονται επίσης, αλλά επ΄ουδενί δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι τόσο όμορφο. Και η χαρούμενη ατμόσφαιρα της γιορτής, πνίγεται στα δάκρυα και τα κατσούφικα προσωπάκια.

Η μικρή τσιγγανούλα αντί να χαρεί το δωράκι της, κοιτάζε με πόνο την κούκλα της διπλανής της, γιατί αυτή ήταν συσκευασμένη.

Ο μικρούλης, δεν τσούλισε ούτε μια φορά το λιλιπούτειο αυτοκινητάκι του, το έβαλε στην τσέπη του και χάζευε το φορτηγάκι του διπλανού του.

Και τέλος, η μικρή με τα πιο γλυκά κοτσιδάκια που είδα ποτέ, πριν αρχίσει καν η διανομή των δώρων έβαλε τα κλάμματα και αποχώρησε για τον κοιτώνα στην αγκαλιά της δασκάλας της. Ηξερε ότι για αυτήν δεν υπήρχε δώρο και δεν άντεχε να μείνει άλλο.

Δεν συζητώ το ενδεχόμενο, κάποιοι γονείς να είχαν συνεισφέρει στην αγορά παιχνιδιών για τα πιο φτωχά παιδάκια, γιατί είπαμε, ευκατάστατος δεν υπάρχει. Δεν είχαν την δυνατότητα για να σκεφτούν κάτι τέτοιο.

Θα μπορούσαν κάλλιστα οι γονείς να είχαν συναποφασίσει, να δίνουν απλά κάποιο ποσό και οι δασκάλες να αγοράζουν ομοιόμορφα δώρα για τα παιδάκια. Οποιος γονιός πάλι, ήθελε κάτι ξεχωριστό για το παιδί του, ας του το χάριζε στο σπίτι, εκεί που δεν υπήρχαν άλλα παιδάκια να ζηλέψουν.

Δυστυχώς αυτή την "εύκολη" επιλογή, δεν την σκέφτηκε κανένας. Γιατί πολύ απλά, οι ήδη στερημένοι από χρόνια γονείς, θέλησαν έστω κι εκείνη την μία μέρα, να δώσουν στο παιδί τους μια νότα εξουσίας.

Φοβάμαι ότι τα ίδια παιδάκια μεγαλώνοντας, θα πράξουν το ίδιο. Και τα "παιδικά" παιχνίδια εξουσίας, θα συνεχίζονται πάντα.