Πονάω...

Γράφω και σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω... Να δω πόσες φορές θα το κάνω αυτό ακόμα. Τόσος πόνος, που ανηφορίζει το στήθος μου, φτάνει στο λαιμό, γίνεται λυγμός και ξεσπάει στα μάτια μου σαν θάλασσα αγριεμένη. Τον διέλυσα... Η κατηγορία κατάμουτρα. Οχι γιατί το έκανα στα αλήθεια, αλλά γιατί πολύ απλά, αυτό θέλει να πιστεύει. Αυτό τον βολεύει , αυτό τον κάνει να μην χρειάζεται να σκεφτεί τις ενοχές του. Πάντα έτσι αμυνόμαστε, πάντα έτσι νοιώθουμε δικαιωμένοι. 'Οταν αρνούμαστε να δούμε που φταίξαμε και η εύκολη λύση είναι ένα "με διέλυσες"...
Λοιπόν για να μην κάνω κι εγώ το ίδιο, ίσως πράγματι τον διέλυσα, ίσως πράγματι δεν ήμουν αυτό που έψαχνε. Τώρα τί; Απλά το βουλώνω και δεν απαντάω. Τον αφήνω να λέει, να με κατηγορεί, δεν απαντώ, δεν αμύνομαι, δεν κάνω τίποτε. Μόνο κλαίω. Είναι τόσο μίσος συσωρευμένο μέσα του, με μισεί με όλη τη δύναμη της ψυχής του κι αυτό δεν αλλάζει. Αλήθεια με αγάπησε ποτέ; Υπάρχει ποτέ περίπτωση η αγάπη να γίνει μίσος; Και πώς; Γιατί δεν μπορώ, δεν θέλω να δεχτώ ότι δεν με αγάπησε ποτέ του... Ψάχνω μέσα μου; Εχω μισήσει ποτέ κανέναν; Οχι, ποτέ. Μπορεί να θεωρούμαι κακιά, να έχω βλάψει, σίγουρα έχω βλάψει ανθρώπους αλλά όχι, δεν έχω μισήσει. Πάντα άλλωστε το μίσος το θεωρούσα ένα πολύ δυνατό συναίσθημα για να το σπαταλάω από δω κι από κει...
Δεν ξέρω τί να κάνω... Δεν είμαι στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να τρέξω στη μαμά μου, να μείνω στις αδελφές μου το βράδυ... Δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν, δεν μπορώ να πάρω το αυτοκίνητο και να ξεχυθώ στην Εθνική κλαίγοντας. Είμαι εγκλωβισμένη σε έναν ξένο τόπο, με έναν άνθρωπο που με μισεί, που και οι βαλίτσες μας ακόμα αδύνατο να μοιραστούν και δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ από το γραφείο μου. θέλει να πάει σπίτι λέει για να ετοιμαστεί. Ποιό σπίτι; Προφανώς το δωμάτιο που μας φιλοξενεί τους τελευταίους μήνες; Για που να ετοιμαστεί; Προφανώς για Ελλάδα, ποτέ του δεν έφυγε τελικά από εκεί , πάντα εκεί νοσταλγούσε να βρίσκεται. Με βρίζει, με πονάει, τόσες κατηγορίες, άραγε στέκει καμία; Δεν μπορώ να απαντήσω τώρα , δεν μπορώ να σκεφτώ, μόνο να γράφω μπορώ.
Δεν θέλω να κουνήσει ο χρόνος από αυτή τη στιγμή, δεν θέλω να υπάρξει μετά και αύριο, δεν θέλω τίποτα, δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν. Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Με προκαλεί κατηγορώντας με. Θεέ μου βοηθησέ με να μην απαντήσω, βοήθησέ με να μην αμυνθώ, βοηθησέ με να μείνω βουβή.
Κάνε με να μην σκέφτομαι, να μην αναζητώ αλήθειες, να μην είμαι λογική, να μην ψάχνω πίσω από τις λέξεις. Δεν μπορώ να αντέξω τόσο μίσος, δεν μπορώ να το αντικρίζω κάθε λεπτό στα μάτια του, δεν μπορώ άλλο αυτή την παράνοια.
Αραγε μου χει ξανασυμβεί ποτέ; Οχι απ' όσο θυμάμαι. Ποτέ άλλοτε δεν θέλησα να πεθάνω μαζί με τον χρόνο σε μία καρέκλα. Ποτέ. Ποτέ άλλοτε δεν ένοιωσα τόσο απελπισμένη, με τόσο τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια... Ποτέ.
Για όλα μικρή μου υπάρχει μία πρώτη φορά... για όλα....